Ze bleef even staan, haar borstkas ging zwoegend op en neer, en haar ogen stonden vol tranen.
‘En waar ga je dan eigenlijk naartoe?’
Zijn stem klonk zo onverwacht vriendelijk dat de tranen tot haar schrik begonnen te stromen. Boos veegde ze over haar wangen.
‘Ik weet het niet. Ik bedenk wel wat. Dit is een van de grootste steden ter wereld – ik kan heus wel wat vinden. Ik had je niet lastig moeten vallen.’
Ze voelde zijn handen op haar schouders, en toen draaide hij haar om. Hij gaf haar een zakdoekje, en leidde haar naar het bed zodat ze ging zitten.
‘Ik wilde alleen maar uit India weg zodat alle ophef kon bedaren. Ik heb geen snode plannen om jou tot een huwelijk te dwingen of in een relatie te verstrikken die je duidelijk niet wilt.’
Ze haalde een schouder op en keek hem aan. ‘Ik vond dat ik het je persoonlijk moest vertellen. Denk je dat als ik een keuze had gehad dit ooit had gewild?’ Ze beet op haar lip. ‘Toen ik ging trouwen was de zaak van mijn vader bijna failliet. Financieel gezien was de trouwerij een grote belasting voor hem. Ik heb hem alles terugbetaald en ervoor gezorgd dat hij het appartement verkocht dat hij als bruidsschat had gegeven. Ik kon niet blijven en hem elke dag aan de aandacht van de pers blootstellen. In ieder geval hebben mijn ouders nu rust, en kan mijn vader weer voor de rest van mijn familie zorgen. Mijn carrière is voorbij. Ik moet weer helemaal overnieuw beginnen.’ Ze kuchte even.
‘Ik heb geen spijt over wat er toen die nacht tussen ons is gebeurd, en ik vind het niet erg dat ik zwanger ben. Dit kind is gewenst, en ik zal er heel veel van houden. Ik vertel je dit niet omdat ik geld van je wil. Ik kan heel goed voor mezelf zorgen, en ik zal een andere plek vinden om te wonen. Ik weet zeker dat ik een baantje kan vinden…’
Er verscheen een vastbesloten blik in haar ogen. ‘Ik zou hier kunnen werken voor kost en inwoning?’
Er was iets aan de manier waarop ze zei dat dit kind gewenst was, waardoor Sebastian diep werd geraakt. De realiteit drong steeds meer tot hem door. Ondanks zijn eigen ellendige jeugd, wilde hij ook dat zijn kind in een stabiele en liefhebbende omgeving zou opgroeien.
Droogjes vroeg hij: ‘Wanneer heb jij voor het laatst de was gedaan, of afgewassen, of boodschappen gedaan?’
Ze bloosde fel. ‘Zo ben ik wel geweest, maar nu niet meer. Ik leer heel snel en ik vind het niet erg om hard te werken.’
Hij voelde een steek in zijn hart bij haar trots en de val die ze had gemaakt van haar voetstuk als Bollywoodprinses. Ze leek absoluut niet op de leeghoofdige verwende vrouw waarvoor hij haar op haar huwelijksdag had aangezien. Toch kon hij niet geloven dat ze niet verontwaardigd was dat ze uit de gratie was geraakt.
Haastig sprak ze verder. ‘Luister – ik meen alles wat ik zei. Jij bent toevallig de vader van deze baby. Ik verwacht echt helemaal niets van je.’
Hij probeerde het effect dat haar enorme glinsterende ogen op zijn evenwicht hadden te negeren. Hoe was het mogelijk dat hij duizelig was, terwijl hij zat?
‘Behalve het feit dat je Daniel al om je vinger hebt gewonden, zou hij in alle staten zijn als jij je met zijn werk ging bemoeien. Je bent welkom zolang je wilt blijven.’
Met een scheve glimlach haalde hij een hand door zijn haren. ‘Mijn hemel… We krijgen een baby.’ Zijn glimlach vervaagde. ‘Het zal wel even duren voordat ik het heb verwerkt. Ik ben er niet aan gewend om mijn huis te delen.’
‘Ik zal bij je uit de buurt blijven.’
Hij schudde zijn hoofd en pakte de zakdoek uit haar hand. Zachtjes streek hij een verdwaalde traan van haar wang. ‘Nee… Het is niet jouw probleem, het is mijn probleem. Dit is nu net zo goed jouw huis als van mij. En we moeten een goede arts voor je zoeken en afspraken maken.’
‘Dat kan ik wel doen. Jij hebt het druk.’
Opnieuw schudde hij zijn hoofd. ‘Ik zal mijn assistente ernaar laten kijken.’
Zijn hand lag om haar wang, en Aneesa kon geen adem meer halen. Haar lichaam reageerde, verstrakte, smolt, herinnerde zich het genot. Een seconde lang dacht ze hetzelfde vuur in de ogen van Sebastian te zien, maar toen stond hij op en liep bij haar vandaan. Hij was weer kordaat en afstandelijk.
‘Vanmiddag heb ik een vergadering in Parijs. Ik ben vanavond pas laat terug, maar morgen is het zaterdag, dus heb ik vrij en kunnen we het over artsen en ziekenhuizen hebben.’ Hij fronste. ‘Hoelang ben je van plan te blijven?’
Haar hart sprong op bij de gedachte dat het hem iets kon schelen, wat belachelijk was. ‘Misschien een paar maanden? Totdat het schandaal thuis is weggeëbd? Mijn familie zal zich zorgen gaan maken als ik te lang wegblijf.’
Sebastian haalde zijn schouders op. Hij voelde een steek van emotie omdat ze zo gemakkelijk over haar familie sprak. ‘Zoals ik al zei, kun je blijven zolang als je wilt.’