‘Het blijft allemaal gissen. Er kan zoveel gebeurd zijn tussen de dader en Kroese,’ vond Wittenberg, die iets naar rechts opschoof en haar armen weer stijf over elkaar sloeg. Ze haalde haar neus op.
‘Laten we kijken of we een aanwijzing over de locatie kunnen vinden,’ zei Telander. ‘Ik vind Kraus’ opmerking dat het een stacaravan zou kunnen zijn aannemelijk. De meubels zeggen niets: ze zijn versleten en smakeloos. Onbegrijpelijk dat mensen hun vakantie willen doorbrengen in een beige-bruin interieur. Overigens denk ik dat de helft van de Nederlandse interieurs bruin is, waarschijnlijk omdat het een kleur is waar je vlekken niet zo goed op ziet.’
Ze haalde twee handen door haar krulhaar en rook snel onder haar armen. Limoenen met zure uien, dacht ze.
‘Aan de muur hangt zo’n afgrijselijke koekoeksklok,’ vervolgde ze. ‘Zegt ook niets. Hij staat trouwens stil. Op de beige vloerbedekking ligt niets, de wanden zijn kaal. Wat heeft Kroese onder die regenjas?’
‘Waarschijnlijk heeft de dader brandbare spullen onder de jas gepropt,’ zei Kraus. ‘Hij laat echt niets aan het toeval over.’
‘Wat ligt er schuin achter de middelste fles?’ vroeg Wittenberg. ‘Mihra, kun je even inzoomen op de salontafel?’
Mahinovic zat achter haar bureau, bediende een paar toetsen en zoomde in.
‘Het lijkt een stift of een pen,’ dacht Telander hardop na.
Mahinovic maakte de beelden zo scherp mogelijk. ‘Het is een gele balpen met rode letters erop. Ik zie al wat het is: een pen van een bouwmarkt.’
‘Daar zijn er tientallen van in Noord-Holland,’ zei Kraus. ‘Het kan zijn dat de dader de jerrycans daar gekocht heeft, maar daar hebben we nu niets aan. Die zaken zijn allemaal dicht. We kunnen morgenochtend gaan bellen. Misschien hebben we geluk en heeft de dader de jerrycans in één zaak gekocht, maar de kans dat een caissière de dader kan beschrijven is klein.’
‘Bouwmarkten hebben camera’s,’ zei Telander.
Mahinovic zoomde weer uit. Kroese zakte door zijn knieën. De riem om zijn hals gleed langs de paal naar beneden. Het plakband om zijn enkels zat zo strak dat hij zijn kniegewrichten niet goed konden scharnieren. Het wit van zijn ogen leek uit de oogkassen te druipen. Achter het doorzichtige tape dat om zijn mond en hoofd was geplakt waren de tanden zichtbaar. Zijn neusgaten stonden ver open en bewogen snel. Kroese probeerde weer op te staan.
‘Hopelijk beseft hij niet meer wat zijn toestand is,’ zuchtte Wittenberg. ‘Waarschijnlijk is hij in shock.’
Mama, ik doe alles voor je
‘Niet huilen zeg ik. Morgen of overmorgen krijg je weer eten en drinken. Het is al één uur. Waarom ben je eigenlijk nog wakker? Kon je niet slapen?’
De man van middelbare leeftijd staat voor de oude vrouw. Ze is mager en haar ogen zijn diepliggend. Het gezicht van de man is bleek, zijn grijze ogen leeg, zonder glinstering, alsof het leven eruit is. Zijn handen zijn slank en zijn vingers smal.
‘Ik ben bang,’ fluistert de oude vrouw die in een ruimte zonder ramen op bed ligt. Haar grijze haar zit in de war. Onder haar ogen schemeren gesprongen adertjes. Haar handen zijn mager en haar nagels vuil en lang.
De wanden van de ruimte, het plafond en ook de binnenkant van de deur zijn voorzien van schuimrubber dat met een nietpistool aan de houten wanden en deur is geschoten.
‘Bang? Niemand is bang.’