‘Ik stelde een vraag: zeg me wat je wél weet.’
‘Alleen als je me laat gaan.’
‘Dat bepaal ik, ik alleen.’
‘Controle. Je wilt over alles controle houden. Als ze een deel van die controlemogelijkheid wegnemen, moet je improviseren en dat kan jij slecht.’
De man snoof. ‘Was dat alles? Ik kan uitstekend improviseren. Dat zal ik je laten merken.’
De man maakte de veters van Konings’ schoenen los en trok de loopschoenen uit. Daarna stroopte hij haar sokken van haar voeten en sjorde aan haar trainingsbroek.
‘Die broek moet uit. Til je kont op.’
Konings bewoog zich niet. Ik moet doen wat hij zegt, dacht ze. Anders wordt hij nog agressiever. Wat is hij van plan? Laat hij me hier naakt achter? Nadat hij me verkracht heeft?
De man trok aan de broekband.
Konings tilde haar heupen op en ze voelde dat de man haar broek en slipje tegelijk uittrok. Takjes en steentjes drukten in haar billen. De man vouwde de trainingsbroek op en legde die onder in zijn rugzak. Hij nam het slipje tussen duim en wijsvinder en liet het op de trainingsbroek vallen. Hij propte de sokken in de schoenen en schoof die in de rugzak. Uit de zak van haar trainingsjack pakte hij haar mobiel. Hij verwijderde de simkaart en gooide de telefoon en het kaartje op de trainingsbroek.
Konings trilde en hield haar benen stijf tegen elkaar.
De man nam een mes en zette het onder haar oor. Hij sneed haar hals open. Hij staarde kort naar het bloed. Daarna veegde hij het mes schoon aan het gras. Uit zijn broekzak nam hij zijn telefoon en maakte een foto. Met een sleuteltje maakte hij de handboeien los, die hij in zijn jaszak stopte. Hij verwijderde het plakband van het hoofd van Konings en stond op. Zonder om te kijken liep hij naar zijn motorfiets, die een paar honderd meter verderop geparkeerd stond. Hij startte de machine en reed naar een afgelegen plek langs het IJ, waar hij het mes in het water smeet. De rugzak en zijn handschoenen verdwenen in een vuilcontainer waarvan hij wist dat die de volgende dag zou worden geleegd.
Toen hij op zijn motorfiets stapte, tikten de eerste spetters van de voorspelde regen op zijn helm. Een halfuur later zat hij achter zijn tablet en bekeek de webcambeelden van de man aan de paal.
Zijn kamer was kaal. In de hoek stond een stalen bed, dat met een dekbed was opgemaakt. Aan de andere kant een ouderwetse televisie op een spaanplaten tafeltje. Zijn bureau was een deur op schragen. De man zat op een plastic stoel. Op de deur lagen vijf mobieltjes in een strak rijtje. Naast het kladblok lag één pen. Naast het tablet stond een foto van een oude vrouw, in een zilveren lijst. Ze glimlachte.
Opgeblazen zelfbeeld
‘Konings neemt niet op. Ik heb haar voicemail ingesproken. De redactie van RTL weet niet waar ze is. Ze heeft vanavond geen dienst,’ zei Mahinovic. ‘Ook op haar vaste telefoon is ze niet bereikbaar.’
‘Misschien is ze een avondje uit,’ antwoordde Telander.
‘Volgens RTL doet ze dat nooit, zeker niet sinds het uit is met haar vriend. Wel is ze verslaafd aan hardlopen. Iedere dag tien kilometer.’
Kraayenkamp en Wittenberg kwamen binnen. De commissaris had een rood gezicht en bloeddoorlopen ogen. Hij droeg een vettig pak. Hij stonk naar tabaksrook en alcohol.
‘Ik ben niet nuchter, maar ook niet dronken. Een paar koppen koffie, drie paracetamols en een liter water zullen helpen. Hebben jullie het team opgetrommeld?’