Ik zorg ervoor dat je adem kunt halen via een slang met een mondstuk, dat ik achter je tandjes klem. Dan leg ik het deksel erop. Langzaam, alsof ik een cadeau inpak. Ik schroef het deksel dicht en plaats een koperen naamplaatje over de luchtgleuf: Lone Telander, 1977-2013. Niet dat iemand de kist ooit zal vinden. Onder de bunker heb ik een grafkamer voor jou en mama gegraven en gemetseld. Het was een hels karwei.
Jullie worden bijgezet, diep onder het huis. Eerst jij en als mama van ouderdom is gestorven, plaats ik haar naast jou. Regelmatig zal ik gaan kijken. Eén keer per jaar zal ik jullie kisten openmaken.
Lone, als je ontwaakt heb ik het tablet op de kist gelegd. Op het hoofdeinde van de kist, boven jouw hoofd, staat een schedel met een brandende kaars ernaast. Mijn geslacht zal kloppen. Het bloed stuwt voor jou. Als ik de ontzetting op je gezicht zie, klop ik op de kist en ontlaad ik me.
Verstratens bovenlichaam verkrampte. Hij gromde. Speekselbelletjes knapten tussen zijn lippen open.
Toen zijn lichaam weer tot rust gekomen was, zette hij de radio aan en luisterde naar het nieuws van elf uur.
Ze zoeken Lone
Op de tweebaansweg tussen Alkmaar en Den Helder reden zes wagens vlak achter elkaar: voorop drie politieauto’s met zwaailicht en loeiende sirene, daarachter een Renault met zwaailicht, bestuurd door Kraus. Naast hem zat Mahinovic. Achterin zaten twee agenten. De Renault werd gevolgd door twee zwarte Chryslers met in totaal zestien leden van een arrestatieteam. In aanhangwagens zaten drugshonden. De auto’s reden hard en haalden regelmatig in.
Om vijf over elf draaide de stoet Den Helder in, tien minuten later hadden Kraus en Mahinovic, de veertien agenten en de zestien speciale dienders zich opgesteld op het boven- en benedendek van de veerboot. De kapitein van het schip had eerder omgeroepen dat iedereen zich naar zijn voertuig moest begeven omdat er een preventieve drugscontrole zou plaatsvinden.
De agenten, die allemaal een foto van Lone hadden gezien, controleerden elke auto met en zonder caravan, vrachtwagen, camper en bus. Het ging snel: inzittenden bekijken, kofferbak open, caravan controleren. De twee vrachtwagens kostten wat meer tijd, maar om kwart voor twaalf had iedereen de ferry verlaten. Om twaalf uur voer de Dokter Wagemaker naar Oudeschild, waar het schip om 12.21 uur aanmeerde. Een paar minuten eerder hadden Ros en Ter Apel de achternaam en het adres van Jan-Albert achterhaald en aan Kraus doorgegeven. Vanuit Alkmaar was een team onderweg om een inval te doen in de woning in Hippolytushoef.
Verstraten luisterde naar het nieuws van 12.30 uur, waarin de nieuwslezer de politieactie noemde: ‘Op de Dokter Wagemaker, één van de Texelse veerboten, heeft de politie een controle uitgevoerd met drugshonden. Ook was een arrestatieteam aanwezig. De woordvoerder van de politie kon niet zeggen of de controle iets opgeleverd heeft. De andere veerboot is tot nader order uit de vaart genomen, wat ernstige vertraging tot gevolg heeft. Wanneer de dienstregeling weer normaal is, weet de rederij niet.’
De nieuwslezer berichtte ook dat een oude man van een platbodem was gered, die met spoed naar het ziekenhuis in Den Helder was gevlogen. ‘Waarschijnlijk is het een slachtoffer van de moordenaar naar wie de politie al sinds vrijdag op zoek is. Volgens de politiewoordvoerder is er geen verband tussen de actie op de Dokter Wagemaker en de zoektocht naar de Vanitas-man, zoals de moordenaar in sommige media genoemd wordt.’
Verstraten had onbewogen geluisterd.
Frans Telander is gered, dacht hij. Als hij bij kennis is, kan hij een signalement geven. Een onvolledige persoonsbeschrijving zal het zijn. Ik droeg een pet en had een zonnebril op. Ik sprak plat Amsterdams. En nu heb ik een donkere bril op, draag een uniform en heb mijn speciale schoenen aan. Ze maken me ruim tien centimeter groter. De politie weet ook dat Lone op Texel is. De actie op de Dokter Wagemaker heeft niets met drugs te maken. Ze zoeken Lone.