Telanders armen zakten naar beneden. Ze hield het pistool nog steeds met twee handen vast. In haar hoofd schakelden de verbindingen razendsnel: tablet, webcam. Verstraten, gewoon postuur. Motief en technisch vernuft. Mogelijkheid. Pervers. Gewetenloos. Manipulatief. Charmeur.
Met een plotselinge zwaai richtte ze haar wapen opnieuw op Verstraten. ‘Jíj bent die pathologische gek!’
‘Zo zou ik het niet formuleren, maar jij bent altijd al grof in de mond geweest. Intelligent, maar te weinig geschoold om beschaafd te formuleren.’
‘Bek houden.’
‘Ik geef je nog één kans: je komt naast me zitten en ik laat je zien waar je vader is. Doe je het niet, dan zal hij pas gevonden worden als hij dood is, net zoals Lodewijk van Asselt, Esmeralda van Zuilen en Ted Kroese. De dood van Konings is een ander verhaal.’
‘Ik vertrouw je niet.’
‘Houd je pistool dan gewoon vast. Blijf het op me richten terwijl we kijken.’
Telander aarzelde. ‘Ik wil eerst weten wat de link is tussen Kroese, Van Asselt en Van Zuilen.’
Verstraten haalde zijn schouders op.
‘Simpel: die kende ik van vroeger.’
‘Ze hebben je iets misdaan?’
‘Klopt. Ze moesten gewoon dood.’
‘Zeg op waarom. Dan kom ik daarna op de bank zitten.’
‘Ted Kroese heeft mijn vriendin verkracht. Samen met twee vrienden, bij mij thuis. Van Zuilen, die bitch, heeft me afgewezen voor het conservatorium en Van Asselt heeft mij ontslagen. Dat is het. Kort en duidelijk. Niet meer en niet minder.’
‘En waarom moest Konings dood?’
‘Ze hield zich niet aan de afspraak.’
‘Daar kon ze niets aan doen. Het embargo was een beslissing van hogerhand.’
‘Dat maakt me niets uit. Ik kan iedereen vermoorden die ik wil. Jullie zouden mij nooit gepakt hebben. Ik heb alles altijd onder controle, zelfs als ik die dreig te verliezen, zoals in het geval-Konings.’
‘En nu heb je mijn vader? Waarom?’
‘Kom op, Lone. Dat kun je zelf wel bedenken. Je bent slim.’
Verstraten stond op en schudde de glassplinters uit zijn kleding. Voorzichtig voelde hij in zijn haar. Hij schudde zijn hoofd. Daarna ging hij weer zitten, onderuitgezakt, zijn handen achter zijn hoofd gevouwen. ‘Ik heb alles onder controle. Zelfs nu jij een pistool op me richt.’
‘Schuif op. Tegen de armleuning aan. Je houdt met twee handen het tablet vast. Dan kom ik je naast je zitten. Laat me mijn vader zien.’
‘Verstandige Lone.’
Hij schoof op naar de linkerkant, strak tegen de stoffen armleuning. De stof tussen de zitting en de armleuning week door zijn gewicht uiteen. Terwijl hij met zijn rechterhand het tablet pakte, nam hij met zijn linker een injectienaald uit de spleet. Hij klemde de injectienaald tussen zijn benen. De iPad hield hij op schoot.
‘Twee handen! Als je een hand weghaalt, schiet ik.’
Lones stem klonk schor, alsof ze te veel gerookt en gedronken had.