Telander pakte de pols van Mahinovic. ‘Er is iets met mijn vader,’ zei ze. Haar stem was licht geïrriteerd. ‘Ik moet de veerboot van halfacht halen. Ik spring nog wel even onder de douche.’
‘Weet je zeker dat je vader je hulp nodig heeft? We kunnen jou vandaag op het bureau niet missen. Er is veel werk te doen en jouw frisse kijk op de dingen kan een doorbraak betekenen.’
‘Ik ga naar Texel.’ Ze liep naar de badkamer en nam een korte douche. Ze droogde zich af en opende de badkamerdeur. De geur van geroosterd brood dreef naar binnen.
‘Heb je een slipje voor me?’
‘Geen probleem. Voorkeur voor een bepaalde kleur? Een string? Tanga?’
‘Maakt niet uit.’
Tien seconden later gaf Mahinovic een zwart slipje aan Telander, dat ze direct aantrok.
‘Kunnen we nog even ontbijten? En ik heb nog geen zoen van je gehad.’
Mahinovic sloeg haar armen om Telander heen en drukte haar lippen op Telanders mond. Ze zoenden. Het bolletje tikte tegen hun tanden.
‘Als je vanavond terugbent dan wil ik heel graag met je vrijen,’ zei Mahinovic. ‘Je bent echt een gaaf wijf.’
‘Wil jij mij ziek melden bij Kraayenkamp? En Kraus vertellen waarom ik er vandaag niet ben?’
‘Ziek melden? Als je naar je zieke vader gaat, is dat zorgverlof.’
‘Ook goed.’
Terwijl Telander zich aankleedde pakte Mahinovic uit een laatje een apparaatje zo groot als een lucifersdoosje en legde dat onder in de pukkel van Telander.
Daarna nam Telander staande een paar happen toast met jam. Ze dronk een kopje espresso.
‘Je ruikt nog steeds een beetje naar rook en zweet. Rauw. Authentiek. Echt Lone.’
Precies om halfacht vertrok de veerboot vanuit Den Helder naar Texel. Windkracht 7. Ondanks het vroege uur was het druk aan boord. Telander nam in het restaurant een bekertje espresso. Terwijl ze de koffie in twee slokken opdronk, probeerde ze haar vader te bellen, maar ook nu beantwoordde hij haar oproep niet.
Het schip had weinig last van de stormachtige wind. De zee schuimde en was grijs.
Straks ligt hij dood in bed, dacht ze. Zijn sms’je van vanmorgen is het laatste dat ik ooit van hem gehoord zal hebben. Met zijn laatste krachten heeft hij de woorden gestuurd. Ze schudde met haar hoofd. Wat een onzin. Hij is gewoon in slaap gevallen en hoort zijn beltoon niet. Hij is de laatste jaren behoorlijk doof geworden.
Bellen kan straks ook nog wel
De lijnen klapperden tegen de mast. De zuidenwind floot langs de gangboorden. De platbodem schommelde en trok aan het anker.
Frans Telander had hevige hoofdpijn. De steken schoten vanuit zijn slapen naar zijn nek, die stijf was. Hij had het koud en zijn lijf trilde als een klein hondje in de regen. Hij snoof en zijn keel was droog. Zijn handen hadden vannacht nog getinteld, maar nu leek het alsof ze eraf gesneden waren.
Er scheen een lamp in zijn ogen. Waarom schoof die niet naar bak- of stuurboord door de bewegingen van het schip? Hij leek wel vastgelijmd aan de vloer.
Frans had geprobeerd de stoel te verschuiven, maar dat bleek onmogelijk. Alsof de poten aan de vloer waren genageld. Zijn voeten voelden als verlamd, zijn benen krampten.