Telander schudde haar hoofd. ‘Jij wel?’
‘In mijn studententijd. Als ik dronken en geil was.’
‘Het is niet mijn ding. Voor jou had ik het zelfs nog nooit met een vrouw gedaan, maar dat heb ik al eerder gezegd.’
‘Spijt?’ Mahinovic hield haar hoofd scheef en wachtte op antwoord als een klein meisje.
‘Helemaal niet.’
‘Dan gaan we nu naar bed. En wees niet ongerust: je vader belt morgenochtend.’
Telander stond op en liep naar de badkamer. Ze sloot de deur achter zich.
Mahinovic knipte de lampen in de woonkamer uit. ‘Jou wil ik nooit meer kwijt,’ mompelde ze, terwijl ze de deur naar de badkamer opende, waar Telander onder de douche stond. ‘Ik kom erbij.’
Woensdag
Je bent echt een gaaf wijf
Om 06.43 uur kreeg Telander een sms’je. Ze opende haar ogen en hoorde de wind tegen het raam springen. De regen kletterde. Het gordijn was slechts half dicht. ‘Ik slaap altijd met het gordijn een stuk open,’ had Mahinovic vannacht gezegd, toen ze wakker werden van een zware onweersbui.
Telander nam haar telefoon van het nachtkastje en opende het bericht: Gisteren niet gaan varen. Voelde me niet lekker. Nu ook niet. Ik lig op bed.
Het bekende staccato-proza van haar vader, geen woord te veel. Telander drukte tweemaal op het groene telefoontje, maar haar vader nam niet op. Waarom niet? dacht ze. Hij heeft toch net een sms’je gestuurd?
Ze stuurde een berichtje terug: bel me. Het leek alsof er iets ontplofte in haar hoofd, ergens achter haar voorhoofd ontstak een korte flits. Paniek. De gedachten buitelden over elkaar heen: er moet echt iets aan de hand zijn dat hij niet is gaan varen. Kan hij niet opstaan? Is hij ineens verlamd? Heeft hij gisteren wel gegeten?
Met een ruk gooide ze het dekbed van zich af, waarbij ze Mahinovic wakker maakte, die zich meteen weer omdraaide en het dekbed over zich heen trok. Telander stond naakt voor het slaapkamerraam en beet op haar duimnagel. De regen plaste tegen de ruit. Ergens klepperde een zonnescherm. Vogels scheerden razendsnel voorbij. Op de stoep voor het appartement lag een kinderfiets gekanteld.
Telander draaide zich om en liep naar de andere kant van het bed, waar Mahinovic in foetushouding lag te slapen. Haar gezichtshuid was glad, haar wenkbrauwen zorgvuldig geëpileerd. De lange wimpers knipperden licht. Haar mond stond een klein stukje open. Ze zuchtte en trok het kussen wat strakker onder haar wang. Haar hand ontspande zich.
‘Mihra.’
Telander streelde de bovenarm van Mahinovic.
‘Mmm.’
‘Ik moet naar Texel. Er is iets met mijn vader.’
Mahinovic opende haar ogen. ‘Wat?’
‘Ik denk dat mijn vader zijn bed niet uit kan. Hij sms’te ook dat hij niet naar de Waddenzee is gegaan. Ik moet naar huis.’
Mahinovic streek met twee handen over haar gezicht en haar en ging zitten.
‘Erg aantrekkelijk,’ zei ze, terwijl ze met haar vingers door Telanders schaamhaar kroelde.
‘Wat bedoel je?’
‘Dat rode haar.’