Shit, dacht Telander. We moeten voorzichtiger zijn.
Holleman stond op. ‘Verder nog iets?’
‘Nu niet,’ zei Kraus en hij viste een beduimeld visitekaartje uit zijn broekzak op. Hij gaf het aan Konings. ‘Vraag naar Mihra Mahinovic. Zij is bijna altijd op het bureau.’
‘Ik schrijf mijn nummer ook op,’ zei Telander. ‘Mag ik uw pen even lenen?’
Holleman nam de clip van een verzilverde balpen tussen duim en wijsvinger en trok die tevoorschijn.
‘Lekker pennetje,’ zei Telander terwijl ze haar naam en mobiele nummer opschreef.
Universal suffering
‘Het was niet moeilijk de beelden van de Mercedes-bestuurder te vinden,’ zei Mahinovic.
Op het brede beeldscherm reed de vrachtwagen het benedendek op en parkeerde achter een Volkswagen Polo, waar een man en een vrouw uitstapten. De deur van de Mercedes ging open en een man van gemiddelde lengte en gemiddeld postuur stapte uit. Hij droeg een pet, een zonnebril en keek naar beneden terwijl hij naar het dichtstbijzijnde voetgangerspoortje liep, langzaam en voorovergebogen als een oude man. Hij had X-benen en zwaaide met zijn armen.
‘Hij kan zo’n beetje iedere man zijn,’ merkte Telander op. ‘Alleen veel kleinere, langere en dikkere vallen af. Zijn gezicht is nooit in beeld. Zelfs zijn handen niet. Hij loopt wel heel vreemd. Mensen met X-benen zie je nog maar zelden.’
‘Hij draagt een rugzak,’ constateerde Mahinovic. ‘Volgens mij heeft hij zich omgekleed. Ik durf te wedden dat er van de kleding die hij hier draagt niets meer aan boord is.’
‘Hangen er op de buitendekken en in het restaurant ook camera’s?’ vroeg Telander.
‘Er zijn overal camera’s, maar alleen de beelden van de autodekken mogen als proef bewaard worden.’
‘Shit,’ zei Telander. ‘Ik denk dat je gelijk hebt: we zullen niets meer vinden aan boord. Die klootzak is vast een creepy perfectionist.’
‘Toch stuur ik een aantal mensen om te zoeken,’ zei Kraus. ‘We moeten zorgvuldig te werk gaan.’
Daarna zei hij tegen Mahinovic: ‘Haal Van Asselt door de computer.’
Kraus’ mobieltje ging over. De ringtone leek op het geluid van een startende motorfiets.
Het was rechercheur Ros.
Kraus zette het mobieltje op luidspreker en ze hoorden Ros duidelijk: ‘We staan voor het huis van Lodewijk van Asselt. Het lijkt verlaten. We zijn er inmiddels achter dat alleen Van Asselt op dit adres ingeschreven staat. De voordeur zit niet op slot. Zullen we naar binnen gaan?’
‘Handschoenen en overschoenen aan, en nergens aanzitten.’
‘Dat hoef je mij niet te vertellen,’ zei Ros.
Kraus drukte zijn mobieltje uit, een paarse Nokia waarmee hij alleen kon bellen en sms’en. Zijn zoons Nick en Stef bespotten hem er al jaren mee. Kraus had een hekel aan zichzelf, omdat hij te weinig tijd met zijn zonen doorbracht. Sinds zijn scheiding woonden ze bij hun moeder in Amsterdam, waar ze ook studeerden. Stef, de oudste van de tweeling, had veel kritiek op zijn vader. Nick deed dan ook mee, echter meer om zijn broer te plezieren dan om zijn vader te kritiseren. De jongens waren vorige week negentien jaar geworden. Eén weekend in de maand waren ze bij hun vader op zijn varend woonschip Hoop en liefde net buiten het centrum van Alkmaar, een uitgelezen startpunt voor de jongens om uit te gaan. Over twee weken zouden ze met zijn drieën een vaartocht maken.