Tegenwoordig sliep ze echter niet omdat ze zich juist zo op die les verheugde, al snapte ze zelf niet waarom. Neo deed nu niet bepaald zijn best om haar te charmeren. Zijn houding kon je het best omschrijven als kortaf en zakelijk, met een flinke dosis arrogantie. Gek genoeg ontdekte ze juist in zijn bijzijn een innerlijke rust die ze nog nooit bij iemand had ervaren. Ja, ze vond het beslist heel prettig om bij hem te zijn, al ontging het haar ten enenmale waarom dat zo was. Hoe ze haar hersens ook afpijnigde, ze kon er geen enkele reden voor bedenken. Het wás gewoon zo.
Plichtplegingen, zoals hij het noemde, waren inmiddels ook toegestaan. Hij klaagde tenminste niet wanneer zij zich weer eens liet meeslepen door haar favoriete onderwerp, de muziek. Doorgaans stelde hij dan intelligente vragen, die getuigden van een levendige belangstelling en verrassend veel inzicht.
Vandaar dat ze hem nu durfde vragen wat haar al sinds hun eerste ontmoeting bezighield. ‘Je rijdt in een Mercedes.’
‘Ja,’ zei hij afwachtend, terwijl hij het akkoord speelde dat zij hem even tevoren had voorgedaan.
‘Je hebt geen Rolex, maar je draagt wel een maatpak.’
‘Je bent heel opmerkzaam.’
Daar had je het weer – dat flauwe optrekken van een mondhoek dat bij hem doorging voor een glimlach en waar ze inmiddels al naar uitkeek. Idioot, toch?
‘Ik snap niet waar je naartoe wilt.’ Hij keek haar vragend aan, terwijl zijn handen verstilden boven de toetsen.
‘Ik had eigenlijk verwacht dat je wel in een Ferrari zou rijden of zo.’
‘O, nu snap ik het.’ Hij glimlachte.
Een brede echte glimlach die haar de adem benam. Letterlijk, alsof ze een enorme dreun in haar maag kreeg. Dit was foute boel. Zo had ze nog nooit eerder gereageerd op een leerling, of op wie dan ook. Zo’n glimlach zou verboden moeten worden. Of op zijn minst geregistreerd als dodelijk wapen!
‘Er zijn weinig mensen zo recht door zee dat ze een rijke vent openlijk durven vragen waarom hij zich inconsequent gedraagt.’
‘Tja, voor poppenkast moet je niet bij mij zijn, vrees ik.’ De omgang met andere mensen vond ze toch al een verschrikking, maar als je er ook nog bedrog en gekonkel aan toevoegde, werd het een regelrechte nachtmerrie.
De glimlach veranderde in een brede grijns. ‘Dat is goed om te weten.’
‘O ja?’ Als dit nog lang zo doorging, zou ze vast stikken, dacht ze paniekerig.
‘Ja. Goed, terug naar je vraag. Het was toch een vraag, hè?’ Hij sprak met dat lichte Griekse accent dat ze ook al veel te aangenaam vond.
Ze moest er nodig eens wat vaker uit. Ja, vast. Alsof dat snel zou gebeuren, bedacht ze sip. ‘Waarschijnlijk een nieuwsgierige vraag, maar ja, het was wel een vraag,’ antwoordde ze ten slotte.
‘Met jouw soort nieuwsgierigheid kan ik wel leven. De paparazzi die willen weten wie mijn vriendin is en wat haar maten zijn, vind ik wel storend.’
De vlammen sloegen haar uit. ‘Ja… Nu ja, zoiets zou ik je nooit vragen, neem dat maar van me aan.’
‘Nee, jouw nieuwsgierigheid is veel onschuldiger.’
Het klonk alsof hij dat wel prettig vond. Raar. Zelf was ze stukken minder ingenomen met haar onschuld.
‘Om je vraag te beantwoorden, een man wordt niet rijk door zijn geld over de balk te gooien. Mijn kleding is noodzakelijk om de juiste indruk te maken op onze investeerders en kopers. Mijn horloge doet technisch gezien niet voor een Rolex onder, terwijl ik voor een Rolex het tienvoudige had moeten betalen. Mijn auto is duur genoeg om indruk te maken, maar ik vertik het om een krankzinnige som neer te tellen voor iets wat me in wezen enkel van A naar B moet brengen.’
‘Jij ziet een auto kennelijk niet als speelgoed voor volwassenen, zoals veel andere mannen doen.’
‘Speelgoed verloor voor mij al zijn charme lang voordat ik het weeshuis verliet.’
Ze had inderdaad ergens gelezen dat hij was opgegroeid in een weeshuis in Athene. Eén kort zinnetje, daarin werd zijn hele jeugd afgedaan.
Dat begreep ze heel goed. In haar officiële biografie stond ook enkel dat haar ouders waren overleden. Over haar moeders slopende ziekte werd met geen woord gerept. Over haar jeugd, opgroeiend in een huis waar de dood constant aasde op de persoon van wie je het meeste hield, was evenmin iets te vinden.
Haar vaders plotselinge overlijden, ja, daar was wel het nodige over geschreven. Voornamelijk omdat zijn dood het einde had ingeluid van de rijzende ster van Cassandra Baker. Het was triest, maar het feit dat zij zich terugtrok uit de schijnwerpers, had veel meer aandacht gekregen dan de dood van een goed, zij het enigszins misleid mens.
‘Sommige mannen compenseren hun gemiste jeugd door aan een tweede te beginnen.’
‘Daar heb ik geen tijd voor.’