Zelf had ze nog nooit eerder een bed gedeeld met iemand. Toch had ze heel diep geslapen. Slechts één keer was ze wakker geworden, heel vroeg in de morgen. Het lichaam dat dicht tegen haar aan gedrukt lag, had haar niet gestoord. Integendeel, ze had van de ervaring genoten, ook omdat ze wist dat het misschien nooit meer zou gebeuren.
Neo maakte er vast geen gewoonte van om met zijn minnaressen te slapen. Hij had voor haar natuurlijk een uitzondering gemaakt omdat het haar eerste keer was geweest.
Hij was echt een ontzettend aardige man.
‘Wat heeft die glimlach op je gezicht getoverd?’ vroeg de man in kwestie vanuit de deuropening.
‘Jij,’ bekende ze.
Hij trok zijn wenkbrauwen op.
‘Echt waar. Je bent een heel aardige vent, Neo Stamos, voor een hoge pief in de zakenwereld met miljarden.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Laat mijn aannemers je niet horen.’
‘Nee zeg, ik kijk wel uit.’
‘Dora maakt een ontbijtje voor je wanneer je daaraantoe bent.’
Ze keek om zich heen, kon echter nergens een klok ontdekken. ‘Hoe laat is het eigenlijk?’
Hij keek op zijn horloge. ‘Halfacht.’
‘Je ziet eruit alsof je klaar bent om aan het werk te gaan.’
‘Dat is ook zo. Ik ben laat vanmorgen, maar er is zo een vergadering die ik echt niet kan missen.’
‘Kan ik vandaag weer naar huis?’ vroeg ze bezorgd.
‘Ja, natuurlijk. Coles mensen waren gisteren voor het avondeten al met alles klaar.’
‘Daar heb je niets van gezegd.’
Er verscheen een rood waas op zijn hoge jukbeenderen. ‘Ik genoot van je gezelschap.’
‘Ik ook van het jouwe,’ verzekerde ze hem snel. ‘Ik zou alleen wel graag weer aan het werk willen gaan.’
‘Zorg dat alles klaar is voor vrijdag.’
‘Gaan we weer op de bazige toer?’
‘Moet je maar niet omgaan met hoge piefen in de zakenwereld.’
‘Juist. Nou, denk maar niet dat je altijd je zin zult krijgen.’
‘Denk jij maar niet dat ik het niet zal proberen.’
Ze schoot vrolijk in de lach. ‘Wat gebeurt er dan op vrijdag?’ vroeg ze toen nieuwsgierig.
‘Dan gaan we na het avondeten naar Napa Valley en blijven daar het hele weekend.’
Ze was in één sprong uit bed. ‘Meen je dat?’ vroeg ze verrukt.
‘Mijn piloot heeft instructies voor de vlucht, en Miss Parks gaat een huis voor ons huren.’
‘Heb je dat vanmorgen allemaal geregeld?
‘Nee, gisteravond, nadat jij in slaap was gevallen.’
‘Lukt dat wel? Het is kort dag.’
‘Tja, geld…’
‘…spreekt een taal die iedereen verstaat.’ Ze schudde ongelovig haar hoofd. Hij gaf haar zoveel en scheen dat zelf niet eens te beseffen. ‘Je bent fantastisch! Dank je wel!’
Hij liet zich lachend knuffelen, waarna hij haar snel kuste. ‘Ik kan het me vanmorgen niet veroorloven me te laten afleiden door die verleidelijke lippen van je.’
‘Vind je mijn lippen verleidelijk?’
‘Onweerstaanbaar.’
‘Dat is goed om te weten.’ Ze was haast duizelig van geluk, en dat klonk door in haar stem.
‘O ja?’
‘Jazeker, kennis is macht,’ zei ze nuffig.
‘Dat zeggen ze, ja.’ Hij zond haar een zinderende blik. ‘Als ik die vergadering niet had, sleurde ik je naar het bed om met je te vrijen tot je het uitgilde van genot.’
‘Misschien moeten we dat scenario dit weekend uitproberen in Californië.’
‘Afgesproken.’ Hij ademde diep in. ‘Ik moet er nu echt vandoor. Niet bang zijn voor Dora. Ze is mijn huishoudster en dus geen vreemde.’
Haar vertrouwen in hem was zo groot dat ze die mededeling onmiddellijk als waarheid accepteerde. ‘Begrepen. Geen vreemde.’
‘Zij rijdt je ook naar huis, of vind je dat erg?’
‘Dat staat vast niet in haar taakomschrijving.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik dacht alleen dat je je meer op je gemak zou voelen bij haar dan bij mijn chauffeur.’
‘Je hebt dus wel een chauffeur.’
‘Soms is het wel handig, al rijd ik liever zelf.’
‘En je komt liever ook niet te laat. Ga dus maar.’
Hij schudde zijn hoofd, greep haar daarna vast en plantte een diepe, innige kus op haar lippen. Meteen daarop draaide hij zich met een ruk om en beende weg uit de slaapkamer.
Dromerig drukte ze haar vingers tegen haar lippen. ‘Wauw!’ Ze draaide uitgelaten om haar as. ‘Wauw, wauw en nog eens wauw!’
Dora bleek een Griekse van in de vijftig te zijn met peper-en-zoutkleurig haar in een nette knot. Ze had een vriendelijke glimlach en scheen het als haar heilige plicht te zien Cass’ honger te stillen. Zesmaal, want er stond genoeg op de ontbijttafel om een klein leger te voeden. Toen Cass haar dat vertelde, grinnikte de oudere vrouw.