‘En?’ vroeg hij toen ze bijna een volle minuut nadat ze was gestopt met spelen nog steeds niets had gezegd.
‘Oefen je toonladders er eens op.’
Hij speelde wat ze hem inmiddels had geleerd.
‘Goed, probeer nu een paar van de akkoorden die je al kent.’
Aan dit verzoek voldeed hij eveneens.
‘Wat vind jíj ervan?’ vroeg ze toen.
‘Het is een goed instrument?’ opperde hij voorzichtig.
‘Voelen de toetsen prettig aan?’
Na er even over nagedacht te hebben, knikte hij. ‘Ja.’
‘Tja, een kleine vleugel is stukken beter dan een gewone piano, al kan hij natuurlijk niet tippen aan een concertvleugel zoals ik heb. Dat mag je ook niet verwachten. Nee, dit is een prima instrument.’
‘Al zeg je er gelijk wel bij dat hij minder goed is dan de jouwe.’
‘Dat is ook zo. Het zou alleen nogal verkwistend zijn om een Fazioli te kopen voor een beginneling. En jij houdt er toch niet van om je geld over de balk te gooien? Dat heb je me zelf verteld.’
‘Is het dan niet verkwistend om een Steinway te kopen voor een beginneling?’ vroeg hij plagend.
‘Niet als je hem voor zo’n zacht prijsje kunt krijgen.’ Ze rekende hem voor hoeveel hij bespaarde op de nieuwprijs als hij deze vleugel kocht.
‘Ik wist wel dat ik er profijt van zou hebben als jij met me meekwam,’ concludeerde hij opgetogen.
Ze schudde lachend haar hoofd, terwijl haar handen haast gedachteloos een kinderliedje begonnen te spelen.
Neo trok de aandacht van de verkoper, die even later in de geluiddichte ruimte opdook. Terwijl Neo hem zijn creditcard overhandigde, zei hij: ‘We nemen hem. Ik geef u ook mijn kaartje met het nummer van mijn assistente. Spreek met haar maar af wanneer en waar hij bezorgd moet worden.’
‘Prima, Mr. Stamos. We zorgen er uiteraard voor dat er een pianostemmer meegaat met het transport, zodat de piano gestemd kan worden zodra hij op zijn plek staat. Dan is hij direct klaar voor gebruik.’
Cassandra knikte goedkeurend en dus zei Neo: ‘Prima.’
De man vertrok; zij maakten echter geen van beiden aanstalten om hem te volgen.
Cass streek met haar vingertoppen over de toetsen. ‘Ik heb al jaren geen nieuw instrument meer gekocht.’
‘Tja, als je ook een Fazioli hebt…’ plaagde hij.
‘Dan wil je die niet kwijt. Nooit,’ vulde ze met een uitgestreken gezicht aan. ‘Maar ik zou wel wat nieuwe bladmuziek willen voor mijn fluit.’
‘Je hebt dus inmiddels wel een tweede instrument.’
‘Ja, waarom ook niet? Als ik tijd kan vinden om vreemde talen te leren, dan kan ik ook wel een tweede instrument leren bespelen. Gewoon als hobby.’
‘Zephyr zegt dat ik geen hobby’s heb.’
‘Onzin.’ Ze klopte hem troostend op zijn schouder. ‘Je hebt wel degelijk een hobby. Je leert pianospelen. Weet je wat? We zouden wel wat akkoorden kunnen oefenen.’
‘Hier?’
‘Ja, waarom niet?’
‘Is dat dan niet net zoiets als optreden?’
‘Natuurlijk niet. Dit is een geluiddichte ruimte.’
‘Je bent gewoon verslaafd, dat is het, hè? Je kunt geen dag zonder piano.’
‘We spreken het volgende af. Als jij twee akkoorden leert, dan speel ik daarna een deel van mijn nieuwste compositie voor je.’
‘Hier?’ vroeg hij nogmaals.
‘Waar anders? Bij mij thuis, tussen het timmeren en boren door?’
‘Dat kan, al geef ik er de voorkeur aan de plaats van het misdrijf pas weer op te zoeken wanneer al het zaagsel is opgezogen.’
‘Misdadig is het zeker.’
‘Hou op met zeuren en kom op met dat eerste akkoord.’
Hij genoot echt van de les. Niemand kwam hen storen. Alleen de verkoper kwam even binnen, legde discreet de aankoopbon en het creditcardafschrift neer op de piano en liep daarna weer weg.
‘Oké, volgens mij heb ik het nu in de vingers,’ zei hij nadat hij de twee akkoorden een paar maal zonder fouten had gespeeld. ‘Nu is het jouw beurt.’
‘Even wachten nog.’ Ze stond op om het gordijn voor het raam dicht te trekken, waarna ze ook nog even controleerde of de deur wel goed dicht zat. Daarna ging ze weer aan de vleugel zitten. Ze vroeg hem niet om weg te gaan, en dat wilde hij ook helemaal niet, dus bleef hij zitten.
Ze begon te spelen, een nummer afkomstig van een van haar oudere albums, dat hij dadelijk herkende en waar hij bijzonder dol op was. Stil bleef hij zitten, terwijl ze het alleen voor hem speelde. Het was geen lang of gecompliceerd stuk, dus was het veel te snel voorbij, maar hij zou vast nog jaren met warme gevoelens terugkijken op dit geïmproviseerde privéoptreden.
Ze keek opzij. ‘Dat was enkel een opwarmertje.’