‘Vast wel, maar waarom zouden we het verspillen? Het is al open.’ De assistente zag haar toch al niet zitten, die ging ze niet nog eens extra tegen de haren in strijken.
‘Wat je wilt.’ Hij gebaarde dat ze hem voor kon gaan. ‘Julian wacht, Miss Parks,’ merkte hij nonchalant op.
Na een stijf knikje liep de vrouw weg.
‘Miss Parks, Mr. Stamos… gaan jullie altijd zo formeel met elkaar om?’ vroeg Cass nieuwsgierig.
‘Ja, dat wil zij zo. Mij maakt het niet uit.’
‘Noemen al je werknemers je Mr. Stamos?’
Hij dacht daar fronsend even over na. ‘Ja, nu je het zegt, dan doen ze inderdaad. Waarom vraag je dat?’
‘Noemt Zephyrs assistente hem Mr. Nikos?’
‘Nee. Nogmaals, waarom vraag je dat?’
‘Jij houdt mensen meer op afstand dan hij.’
‘Ik kan me heus wel openstellen voor een ander, dat zou jij toch moeten weten. We zijn immers vrienden.’
Nou, als die openheid van hem inhield dat hij mensen tegen hun zin van alles en nog wat opdrong, dan kon hij beter gesloten blijven. Nee, dacht ze er meteen achteraan, nu deed ze hem onrecht aan. ‘Klopt. We zijn inderdaad vrienden,’ zei ze dus.
‘Ik hoor een maar in je stem.’
‘Nu ja, je bent nogal een doortastend mannetje, hè?’
‘Je komt niet ver in zaken wanneer je een doetje bent.’
‘Nee, dat zal wel niet.’
‘Dat betekent nog niet dat ik altijd mijn zin wil doordrijven. Per slot van rekening heb ik ook bakzeil gehaald wat betreft die pianolessen.’
‘Dat is zo.’ En hij had een ochtend vrij genomen, terwijl hij dat anders nooit deed, alleen om haar een plezier te doen. Zoiets deed toch alleen een goede vriend, of niet dan? ‘Waar is je flat?’
‘Hier. Zephyr en ik delen samen de bovenste verdieping van dit gebouw.’
‘Dan moet je flat wel enorm groot zijn, zeg.’
‘Een deel van de ruimte wordt in beslag genomen door een zwembad en een sportzaal, die we ook samen delen.’
‘Heb jij een zwembad? Bofkont! Ik zou er dolgraag eentje willen, maar daar zou ik dan wel mijn hele achtertuin voor moeten opofferen. En dat vind ik toch wat ruig voor iets waar je maar een paar maanden per jaar plezier van kunt hebben.’
‘Dat is zo. In een land als Griekenland heeft het zin, zo’n zwembad in je tuin. Hier niet. Maar Seattle heeft weer genoeg andere voordelen, vind ik.’
‘Fijn dat je het hier naar je zin hebt.’
‘Waarom?’
‘Ja, als je in Griekenland woonde, zou ik nu geen nieuwe vriend hebben, hè?’
Hij grinnikte, duidelijk in zijn nopjes met haar woorden. ‘Dat is zo.’
‘Al benijd ik je dat zwembad wel.’
Hij glimlachte warm naar haar. ‘Dan hebben we eindelijk toch een facet van mijn rijkdom gevonden dat jouw hebberig maakt.’
‘Er zijn al genoeg mensen die jou zouden willen zijn.’
‘Ik heb meer dan genoeg fans, dus moet er af en toe als tegenwicht iemand boe roepen, bedoel je dat soms?’
‘Nou, dat zal ik dan niet zijn, want ik ben wel degelijk een fan van je.’ Vooral van zijn kussen, maar dat durfde ze uiteraard niet hardop te zeggen.
‘Ja, vast,’ schamperde hij.
‘Ik meen het. Je bent een geweldige vent.’
Hij schoot nogmaals in de lach. ‘Je hebt geen idee hoe verfrissend je houding is voor iemand zoals ik.’
‘Bedankt… denk ik.’
‘Absoluut. En wat dat zwembad betreft, je mag het onze gebruiken wanneer je maar wilt. Ik zal zorgen dat je een sleutelkaart voor de bovenste verdieping krijgt.’
Ze was dol op zwemmen. Toch kwam het er nooit van omdat de drempel naar een openbaar zwembad voor haar te hoog was. Zijn aanbod klonk haar dan ook als muziek in de oren. ‘Dank je,’ zei ze welgemeend.
‘Geen dank. Waar heb je anders vrienden voor?’
Met een brede glimlach op haar gezicht volgde ze hem naar zijn privélift.
Het vinden van een piano bleek verrassend gemakkelijk. Cass had met haar eerste telefoontje al beet. Bij haar eigen leverancier nota bene. Ze hadden een kleine Steinway vleugel staan, pas geleden ingeruild door een klant die liever een grotere wilde.
‘De prijs is heel schappelijk én hij is direct beschikbaar,’ zei ze tegen Neo nadat ze had opgehangen. ‘De ruimte is evenmin een probleem. Hij past met gemak in je woonkamer.’
De binnenhuisarchitect die hij had ingeschakeld, vond kennelijk dat minder meer was, want voor zo’n immense ruimte stond er opmerkelijk weinig meubilair. Het deed haast sober aan, vond Cass.
‘Een gewone piano zou stukken goedkoper zijn.’
‘Allicht, hij is kwalitatief ook stukken minder. Deze vleugel is elke cent dubbel en dwars waard. En dat is toch altijd jouw maatstaf voor een uitgave? Krijg ik waar voor mijn geld?’