Zephyr kon het weten. Ook hij stelde altijd hoge eisen aan zichzelf, al ging hij de laatste paar jaar wel eerder naar huis – om zes uur in plaats van rond achten, zoals voorheen. Hij had ook een paar hobby’s die niets te maken hadden met zijn werk, maar dat betekende nog niet dat zijn leven beduidend beter was dan dat van Neo. Het was anders, dat wel, maar nu ook weer niet drastisch anders.
‘Er is niets mis mee om goed te willen presteren.’
‘Dat is waar.’ Zephyr fronste. ‘Vooropgesteld dat je leven in balans is. Jij, mijn vriend, hebt geen leven.’
‘Ach, wat een onzin! Natuurlijk heb ik dat wel!’
‘Nee, jij stopt je hele ziel en zaligheid, plus je niet geringe energie in je werk, waardoor er niets overblijft voor de dingen die het leven zin geven.’
‘En die pianolessen, horen die volgens jou bij de dingen die mijn leven zin moeten geven?’ vroeg Neo, terwijl hij zijn vriend bezorgd bekeek. Misschien begon Zephyr wel overspannen te worden. Hij begon in elk geval duidelijk zijn greep op de realiteit te verliezen.
‘Nee, natuurlijk niet. Het biedt je alleen wel de kans om één uur per week gewoon Neo Stamos te zijn, niet de Griekse magnaat die de meeste bedrijven met gemak drie keer zou kunnen opkopen, om nog maar te zwijgen over de mensen binnen die bedrijven.’
‘Sinds wanneer doen wij aan mensenhandel?’
‘Oké, we kopen vastgoed en verkopen het daarna weer met vette winst, daar zijn we verdraaid goed in. Jouw voorstel om onze investeringen te spreiden, heeft ons trouwens evenmin windeieren gelegd. Wanneer zal het ooit eens genoeg zijn?’
‘Ik ben dik tevreden met mijn leven.’
‘Maar je bent nooit tevreden met je succes.’
‘Ben jij dan zo anders?’
Zephyr haalde zijn schouders op, waarna de prachtige stof van zijn Italiaanse maatpak zich weer naadloos in model schikte. ‘We hebben het nu over jou.’ Hij kruiste zijn armen voor zijn borst en staarde streng op Neo neer. ‘Wanneer heb jij voor het laatst de liefde bedreven met een vrouw, Neo?’
‘Opscheppen over onze veroveringen? Zijn we daar niet een tikkeltje te oud voor, Zee?’
Zephyr glimlachte. ‘Je veroveringen interesseren me geen biet. En als dat wel zo was, dan zou je deze vraag nog niet kunnen beantwoorden, omdat het nog nooit gebeurd is.’
‘Zeg, nu moet het niet gekker! Ik heb seks wanneer ik maar wil.’
‘Seks, ja, maar je hebt nog nooit de liefde bedreven.’
‘Nou en? Ik zit er niet mee, hoor.’
‘Je bent bang voor intimiteit.’
‘Hoe we van pianolessen op dit psychologische geneuzel zijn gekomen, gaat mijn verstand toch echt te boven! Sinds wanneer hou jij je eigenlijk met dat soort flauwekul bezig?’
Zephyr had de euvele moed om er gekwetst uit te zien. ‘Ik wijs je er slechts op dat je leven te beperkt is. Je moet nodig je horizon eens wat verbreden.’
‘Nu klink je net als een reclamespot voor een reisbureau.’ Als hypocriet, en niet zo’n beetje ook, dacht Neo er nijdig achteraan.
‘Ik klink als een vriend die niet wil dat je aan een stress-gerelateerde ziekte sterft nog voor je veertigste verjaardag, Neo.’
‘Waar komt dit allemaal ineens vandaan?’
‘Gregor heeft jou niet alleen gewaarschuwd, hij nam mij ook laatst terzijde tijdens ons wekelijkse rondje golf. Volgens hem steven jij af op een vroegtijdige dood als je zo doorgaat.’
‘Ik laat de bevoegdheid van die vent intrekken!’
‘Nee, dat doe je niet. Hij is onze vriend.’
‘Hij is jouw vriend. Hij is mijn huisarts.’
‘Dat bedoel ik nu de hele tijd, Neo. Er is geen balans in jouw leven. Alles draait bij jou om het werk.’
‘Hoe zit het dan met jou? Als relaties zo onmisbaar zijn voor een uitgebalanceerd leven, waarom zit jij dan nog niet knus in een vaste relatie, hè?’
‘Ik heb afspraakjes, Neo, jij niet. Want over één ding kunnen we duidelijk zijn: uitgaan met een vrouw met het vooropgezette plan om haar in de koffer te krijgen en haar daarna nooit meer te zien, dat is geen afspraakje. Dat is een los contact.’
‘In welke eeuw leef jij eigenlijk?’
‘Geloof me, ik leef in deze. En dat zou jij ook eens moeten proberen, mijn vriend. Stribbel dus niet langer tegen en neem dat cadeau gewoon aan, oké?’
‘Zomaar?’
‘Wilde je je soms onder onze weddenschap uitdraaien?’
Daar ging Neo wijselijk niet op in. ‘Ik wil helemaal geen pianolessen.’
‘Vroeger wel.’
‘O ja? Wanneer dan wel?’
‘Toen we kinderen waren, in Athene.’
‘Ik had als kind wel meer ideeën die ik heb leren loslaten.’ Een immens vermogen vergaren, slokte nu eenmaal al je tijd en aandacht op, maar dat had hij er graag voor over. Elke dag weer. Want zo had hij iets van zichzelf weten te maken, iets wat totaal anders was dan zijn waardeloze vader, die al verdwenen was voor Neo twee was geweest. En anders dan zijn moeder, die zich liever had bezat dan voor haar kind te zorgen.