Ze liet zich door die duidelijke afleidingsmanoeuvre geen zand in de ogen strooien. Hij had het dus niet opgegeven. Nog lang niet. Ze had zo’n angstig voorgevoel dat hij dat pas zou doen wanneer hij zijn doel had bereikt.
Zwijgend draaide ze zich met een ruk om, het aan hem overlatend of hij haar wilde volgen of niet. Hij koos er uiteraard voor haar te volgen, met vastberaden stappen die voor haar extra onderstreepten dat dit nog lang niet voorbij was.
Dankzij een timer stond er ’s morgens altijd een volle pot koffie op haar te wachten. Nu dus ook. Ze schonk twee mokken vol. ‘Melk en suiker?’
‘Nee, dank je.’
Ze overhandigde hem zijn mok, waarna ze een flinke scheut halfvolle koffieroom plus twee scheppen suiker aan de hare toevoegde. ‘Wat nou?’ vroeg ze kribbig toen ze zijn fronsende blik opving. ‘Ik hoef mijn mannelijkheid niet te bewijzen door zwarte koffie te drinken, hoor.’
‘Mooi zo, want je bent door en door vrouwelijk.’ De rimpel in zijn voorhoofd werd dieper. ‘Ga je wel vaker naar de deur in zo’n zijden gevalletje dat nauwelijks iets van je rondingen verhult?’
Het duurde een volle minuut voor ze voldoende bekomen was van de schok om daarop te reageren. ‘Ten eerste draag ik een pyjama onder deze ochtendjas.’
Hij snoof laatdunkend.
‘Echt waar!’ Om het te bewijzen, maakte ze de ceintuur los, waarna ze de panden opzij hield. ‘Zie je wel?’
Ze had deze set gekocht omdat de zijde dezelfde blauwe kleur had als de oceaan aan de kust bij Hawaï, wat ze waarschijnlijk nooit meer met eigen ogen zou zien. Met wie moest ze in vredesnaam gaan? En ze hield er niet van om in haar eentje te reizen.
Haar pyjama, die bestond uit een kort broekje met een bijpassend hemdje, leek hem niet te bevallen, want er verscheen een haast dreigende blik in die groene ogen. Nou, dan beviel het hem maar niet!
Nadat ze de ceintuur weer had vastgebonden, keek ze strijdlustig naar hem op. ‘Ten tweede heb ik nauwelijks rondingen dus valt er sowieso niets te verhullen. En ten derde ben ik pas naar de deur gegaan nadat ik uit het raam had gekeken en je auto had herkend.’
‘Ik heb nieuws voor je, Cassandra, ik ben een man.’
‘Nee, echt?’ schamperde ze. Waar sloeg dit allemaal op? Nou, ze wilde er ook niet over nadenken. Dat kon ze niet eens. Hij mocht absoluut niet merken hoe heftig ze op zijn aanwezigheid reageerde, en daar had ze op dit moment haar handen al meer dan vol aan. ‘Begrijp het dan toch! Ik zou de deur nog niet opendoen voor een vreemde al droeg ik een boerka!’
‘Heeft Bob je wel eens in dat ding gezien?’
Veel gekker moest het toch niet worden! ‘Natuurlijk niet! Bob laat me altijd netjes weten wanneer hij komt. Die geeft mensen de kans om te douchen en zich aan te kleden voor hij ze overvalt.’
‘Mooi zo.’
Ze bedwong de neiging met haar ogen te rollen. ‘Fijn dat we het eindelijk ergens over eens zijn. Hou nu even je mond en drink je koffie op, dan kan ik rustig wakker worden voor ik met jou de ring in ga.’
‘Gaan we ruzie krijgen dan?’
‘Ga jij weer zitten drammen over aanpassingen aan mijn huis?’
‘Ja.’
Nou, hij draaide er in elk geval niet omheen. Doelbewust liep ze naar de deur. ‘Aangezien het er niet naar uitziet dat jij me rustig mijn koffie zult laten opdrinken, ga ik naar boven om te douchen en me aan te kleden. Je ziet me wel weer verschijnen.’
‘Schiet wel op, wil je? Over pakweg een halfuur moeten we hier echt weg om naar mijn kantoor te gaan.’
‘Jij kunt gaan wanneer je wilt, maar ik vertik het om me te haasten.’
‘En ik pieker er niet over hier drie uur lang te gaan zitten duimendraaien, terwijl jij voor de spiegel staat te tutten.’
‘Hebben de vrouwen in je leven echt zoveel tijd nodig elke morgen?’ Geen wonder dat de man zo sikkeneurig was. Zelf zou ze daar ook niet blij van worden.
‘Wil jij soms beweren dat jij het sneller kunt?’
‘Mascara en lippenbalsem met een kleurtje, meer heb ik niet, dus wat dacht je?’ Oké, ze hield ervan zich stijlvol te kleden, maar dat kostte nauwelijks meer tijd dan een spijkerbroek en een T-shirt aantrekken. En als ze echt in tijdnood kwam, dan maakte ze gewoon een vlecht in haar haren, desnoods, terwijl ze nog nat waren.
‘Ik denk dat je al vijf minuten minder hebt dan je om te beginnen had.’
‘Ik ga niet met je mee naar kantoor, Neo.’ Absoluut niet, geen denken aan!
‘Coles mensen staan hier om halfnegen op de stoep. Je kunt hier blijven om toezicht op ze te houden, of je kunt met mij meegaan.’
Ze beende naar haar aanrecht, waar hij op zijn gemak tegenaan leunde. De inmiddels vertrouwde opwinding golfde prompt weer door haar heen, ook al kon ze hem op dat moment wel wurgen, en dat maakte haar natuurlijk nog bozer.