‘Ik heb altijd mijn bewakingsdienst nog.’
Tja, als dit inderdaad enkel om haar veiligheid draaide… ‘In dat geval vind ik het niet nodig om ook maar iets aan mijn huis te veranderen.’
‘Die brutale reporter op het dak van je patio, hè? Stel nu eens dat hij de ruit had ingeslagen, wat hij best had kunnen doen. Dan was hij binnengekomen. Misschien helemaal niet met kwade bedoelingen, maar voor jouw gemoedsrust zou dat wel de genadeklap zijn geweest.’
‘Er is geen enkele reden om aan te nemen dat zoiets zich snel zal herhalen. Als het ooit al gebeurt.’
‘Je bent beroemd, hebt een hele schare fans die met de dag groeit. Zoiets als gisteren zou dus best nog eens kunnen gebeuren, en snel ook.’
Ze huiverde. Wat een afgrijselijke gedachte! Maar gelukkig wel een onrealistische. ‘Niet overdrijven, hè? Mijn muziek verkoopt redelijk, meer niet. Jij doet nu net alsof ik een popster ben.’
‘Dat het risico in jouw geval kleiner is, betekent nog niet dat het er helemaal niet is.’
‘Waarom maak je hier zo’n halszaak van?’ vroeg ze bijna klagelijk.
‘Omdat ik altijd het beste voorheb met mijn mensen. En dit is het beste voor jou.’
‘Ik ben niet een van je werknemers, hoor.’
‘Dat doet er niet toe.’ Hij slaakte geërgerd een zucht. ‘Ik heb de betaling al geregeld, als je daar soms over inzit.’
‘Je weet best dat het daar niet om draait.’
‘Cassandra –’
‘Ik zie je volgende week. Laat me maar weten wat je voorkeur heeft: mijn opnamestudio of jouw flat.’
‘Cassandra…’
‘Dag,’ zei ze enkel, waarna ze ophing.
Ze was nauwelijks verbaasd toen er de volgende morgen in alle vroegte bij haar werd aangebeld. Een snelle blik door het slaapkamerraam aan de straatkant leerde haar dat Neo’s auto op haar oprit stond. Dat verbaasde haar zelfs nog minder.
Nog voor ze de hal had bereikt, werd er opnieuw aangebeld. Schel en dringend. Zelf zou ze even hebben geaarzeld of ze iemand op dit tijdstip wel moest storen. In Neo kwam dat niet eens op, net zoals het in haar niet opkwam om de bel te negeren, of de man die erop drukte.
Als ze hem nu negeerde, zou ze het onvermijdelijke enkel uitstellen. Ze zouden dit dus nu uitpraten. Helaas vergat ze prompt alles wat ze had willen zeggen op het moment dat ze hem zag. Bah, waarom moest hij ook zo onfatsoenlijk aantrekkelijk zijn? Hulpeloos staarde ze in zijn groene ogen, terwijl die rare, tintelende warmte zich door haar lichaam verspreidde. Ze vergat zelfs even om adem te halen!
Ze begreep er echt niets van. Waarom reageerde ze juist op hem zo heftig? Het gevoel in haar binnenste leek wel iets op de spanning die ze voelde wanneer ze nieuwe mensen moest ontmoeten. Minus de angst, want dit gevoel vond ze enkel… nu ja, spannend. En hem, ja, hem vond ze ook spannend.
Zelfs wanneer hij zo ergerlijk de baas over haar probeerde te spelen.
Hij opende zijn mond al om iets te zeggen, maar sloot die weer toen hij haar eens goed bekeek. ‘Wat heb je in vredesnaam aan?’ vroeg hij na een korte stilte.
Omdat ze zijn reactie niet goed begreep, keek ze onzeker omlaag. Ja, ze had inderdaad haar ochtendjas aangetrokken. De blauw-groene zijde bedekte haar van haar hals tot haar enkels. Zou hij zich soms storen aan haar blote voeten? Nou, dat was dan jammer voor hem! Ze keek weer op, recht in zijn groene ogen, die haar veel intenser bekeken dan haar lief was.
‘Het is niet beleefd om te staren.’ Zeker niet wanneer dat aanvoelde als een liefkozing. Dat was gewoon verkeerd. ‘Ik heb verdorie nog niet eens mijn koffie gehad,’ mopperde ze.
Hij leek er nauwelijks van onder de indruk te zijn. ‘Ik ben al twee uur op.’
‘Fijn voor je.’ Hij was dus om halfzes opgestaan? Wat een masochist! ‘Normale mensen stellen hun bezoekjes, zeker onverwachte, uit tot ’s ochtends na achten, soms zelfs tot na negenen.’
Hij trok spottend een wenkbrauw op. ‘We hadden al vastgesteld dat ik geen doorsneeman ben.’
‘Dat je bijzonder bent, geeft je nog niet het recht om onbeleefd te zijn.’ Wat niet wegnam dat hij kon wegkomen met dingen die ze van een ander nooit zou pikken. Wat haar kans om de komende discussie te gaan winnen niet bepaald verhoogde.
‘Een lesje in goede manieren van de vrouw die gisteren zomaar de hoorn op de haak smeet?’
‘Ik had je wel degelijk gedag gezegd.’
‘Je verwierp Coles voorstel zonder meer. Er viel gewoon niet met je te praten.’
‘Wat valt er ook te praten? Mijn huis bevalt me prima zoals het is. Ik wil er niets aan veranderen, en dat is mijn goed recht, lijkt me zo. Ik hoef aan niemand verantwoording af te leggen.’
‘Ga je me geen koffie aanbieden?’