Zonder erbij na te denken, greep Cass Neo’s arm vast. ‘Neo,’ smeekte ze, ‘moet dat echt?’
‘Je brengt de dag met mij door, terwijl ze de boel hier verbouwen.’
Hoewel dat geen antwoord was op haar vraag, voelde ze zich er toch beter door. Raar. De man was haar leerling, niet een oude vriend of zo. Toch voelde ze zich bij hem veiliger dan ze zich in jaren had gevoeld. Misschien wel veiliger dan ze zich ooit had gevoeld.
Dat was best een enge gedachte. Neo zou over een jaar immers weer uit haar leven verdwijnen. Voor hem zou er weinig veranderen; zij zou nooit meer dezelfde zijn. Dat wist ze op een of andere manier heel zeker.
Misschien was dat maar goed ook.
Af en toe moest je iemand binnenlaten in je leven. Dat kon tot verlies en pijn leiden, maar als je nooit iets veranderde, dan leefde je ook niet echt. Toch?
‘Dat zal je assistente leuk vinden. Ze mag me toch al niet,’ zei ze om te verdoezelen hoe blij ze was met zijn aanbod. Ze keek echt naar die dag met hem uit. Dat ze totaal niet wist wat ze ervan moest verwachten, deerde haar niet in het minst. Welnee, ze vond het juist wel spannend.
‘Miss Parks? Ik betaal haar om accuraat en efficiënt te zijn, niet om mensen te mogen of niet te mogen.’
‘Dat je er niet voor betaalt, betekent niet automatisch dat je het ook niet krijgt.’ Dacht hij nu werkelijk dat mensen zo simpel in elkaar zaten?
‘Door jou heb ik me de laatste tijd anders gedragen dan ze van me gewend is. Dat verbaast haar natuurlijk.’
Cass, die ineens besefte dat ze zijn arm nog steeds omklemde, liet die haastig los, waarna ze de dure stof van zijn pak weer gladstreek. ‘Ja, allicht. Jij laat de boel de boel om hier te kunnen zijn? Zelfs ik keek daar raar van op.’
‘Toch ben ik hier.
‘Waarom eigenlijk?’ vroeg ze. Voelde hij die sterke aantrekkingskracht ook? O help, hoe moest dat in vredesnaam ooit iets worden? Een dynamische man als Neo Stamos zou nooit lang kunnen leven met haar beperkingen. Hij zou gillend gek worden!
‘Volgens mij zouden wij vrienden kunnen zijn, en dat denk ik echt niet elke dag, geloof me.’
‘O…’ Het was ook een idiote gedachte geweest. Wie viel er nu voor een grijze muis als zij wanneer hij constant werd omringd door beeldschone vrouwen? Daarbij was vriendschap al heel wat. Voor haar wel. Ja, zoveel vrienden had ze niet. ‘Ik voel me gevleid… denk ik.’
‘Net als ik door je vertrouwen in mij.’
‘Ik vertrouw je inderdaad.’
‘Dat is me niet ontgaan.’
Cole schraapte zijn keel. ‘Ik heb genoeg gezien om een voorlopig rapport te kunnen opstellen.’
Neo’s gezicht vertrok net genoeg om haar te laten weten dat ook hij het bestaan van de andere man even totaal vergeten was.
‘Prima. Ik verwacht het morgen op mijn bureau.’
‘Je betaalt er genoeg voor, dus dat lijkt me geen enkel probleem.’ Cole glimlachte er zonnig bij.
Tja, als je een rijke cliënt had die ook nog eens prima betaalde, dan ging je natuurlijk niet moeilijk lopen doen, dacht Cass. ‘Ik wil dat rapport ook graag zien,’ zei ze.
Coles glimlach warmde nog een paar graadjes op, terwijl hij zich tot haar wendde. ‘Geen probleem.’
‘Uiteraard,’ zei Neo op hetzelfde moment. Een paar tellen later was hij met grote, energieke passen weggebeend, op de voet gevolgd door zijn beveiligingsman.
Hoofdstuk 4
Cass las het beveiligingsrapport door. Blij werd ze er niet van. Integendeel.
Cole had zijn best voor haar gedaan. Absoluut. Zo was hij het rapport zelf komen brengen, en dat waardeerde ze. Net zoals ze het waardeerde dat hij bij elk punt suggesties deed om de aanpassingen zo veel mogelijk te verdoezelen.
Dat nam echter niet weg dat hij een waslijst van veranderingen voorstelde. Ze zou een hypermodern inbraakalarm krijgen, met sensoren op elk raam en elke deur. Nieuwe deuren, nieuwe ramen, nieuwe kozijnen, gehard glas, biometrische sloten. Om dat laatste moest ze wel even gniffelen. Haar iris of haar vingerafdrukken scannen, toe maar, het leek wel een spionagefilm!
Het lachen verging haar echter toen ze las dat hij haar moeders seringen wilde rooien. Daar moest iedereen verdorie van afblijven!
Als Neo zich hier niet veilig kon voelen zonder al die hocus pocus, dan moest hij maar naar haar studio komen voor zijn lessen. Dat vertelde ze hem ook toen ze hem even later opbelde.
‘Dat voorstel vond ik de eerste keer al niets.’
‘Dan kom ik wel naar jou toe zodra je je eigen piano hebt. Het is sowieso altijd beter om les te krijgen op het instrument waarop je oefent.’
‘Wat is het probleem nu precies?’ vroeg hij geduldig. ‘Ik vond dat Cole prima werk had geleverd. Je zult amper iets merken van die aanpassingen.’