Bij Neo had ze zich volkomen veilig gevoeld. Hij zou er alles aan doen om haar van de mediagekte te verlossen, daar twijfelde ze geen seconde aan.
Er werd opnieuw aangebeld. Vrienden of bekenden belden altijd eerst op, op colporteurs zat ze niet te wachten, en op reporters al helemaal niet. Ze bleef dus stug doorwerken.
Vervolgens begon de telefoon te rinkelen.
Met een zicht van frustratie stond ze op. Als iedereen haar bleef storen, kwam dat nummer nooit af! Ze griste de telefoon naar zich toe en nam op. ‘Hallo?’
‘Miss Baker?’
‘Ja.’ Waarom belde Neo’s assistente haar in vredesnaam op? O ja. ‘U belt natuurlijk om me te vragen wat voor piano ik aanbeveel voor uw baas.’
‘Eh… nee.’
‘Nee?’ Teleurstelling welde in haar op. ‘Wil Mr. Stamos zijn les voor volgende week soms ook afzeggen?’
Wilde hij er wellicht helemaal de brui aan geven? Na gisteravond kon ze hem dat niet eens kwalijk nemen.
‘Nee.’
‘O.’ Cass gaf het op. Giswerk werd irritant wanneer je niet snel resultaat boekte, dus kon ze beter rustig afwachten.
De andere vrouw schraapte haar keel. ‘Mr. Stamos heeft me gevraagd een slotenmaker naar u toe te sturen om de kruk op uw voordeur te vervangen en een extra slot te plaatsen op uw slaapkamerraam. De slotenmaker staat op dit moment bij u op de stoep, maar uw deurbel werkt kennelijk niet goed.’
‘Er mankeert niets aan mijn deurbel.’
‘De slotenmaker heeft aangebeld. Twee keer zelfs.’
‘Ik reageer nooit op de deurbel wanneer ik geen bezoek verwacht.’ Daar liet Cass het bij. Wat je ook zei, de mensen begrepen het toch nooit, dat had ze lang geleden al geleerd.
Bij zo’n kouwe kikker als die assistente van Neo kon je het natuurlijk helemaal schudden.
‘Als u uw deur niet opendoet, kan de slotenmaker het probleem niet oplossen.’
‘Over welk probleem hebben we het nu?’ Volgens haar mankeerde er niets aan haar voordeur, maar het was altijd mogelijk dat Neo iets had gezien wat haar was ontgaan.
‘Mr. Stamos heeft gezegd dat de deurkruk moet worden vervangen door een exemplaar dat vanzelf in het slot valt.’
‘Mr. Stamos heeft gezegd dat er iets moet veranderen aan mijn deur zonder mij daar in te kennen?’ vroeg Cass verbouwereerd.
Ze wist dat het hem niet aanstond dat ze haar deur van het slot draaide wanneer ze iemand verwachtte. Zo bereidde ze zich mentaal voor op bezoek, stelde zich in zekere zin alvast open voor andere mensen.
Hij liep er elke week weer over te mopperen, maar dacht hij nu echt dat ze daarom haar deurkruk zou laten vervangen? Of dacht hij soms dat ze de deur nog steeds niet op slot deed, terwijl de pers constant op de loer lag? Dan zou ze pas echt gek zijn!
‘Of hij u daarvan in kennis heeft gesteld, weet ik uiteraard niet. Ik weet uitsluitens wat hij mij heeft opgedragen.’
‘Verwacht u nu echt dat ik een wildvreemde binnen zal laten in mijn huis om mijn deurkruk te vervangen, enkel omdat uw baas dat noodzakelijk vindt?’
Er viel een stilte, die aangaf dat de assistente dat inderdaad had verwacht.
Ze had gedacht dat Neo het begreep. In elk geval een beetje. Kennelijk had ze dat verkeerd ingeschat. ‘Nee.’
‘Nee? Maar Mr. Stamos –’
Cass zat er absoluut niet mee om de hooghartige juf in de rede te vallen. ‘Bel alstublieft die slotenmaker op en trek die opdracht in. Nu meteen.’
‘Dat kan ik onmogelijk doen. Mr. Stamos –’
‘Hij is niet de eigenaar van dit pand. Dit is míjn huis, en ik pieker er niet over om mijn prima functionerende deurkruk te laten vervangen,’ viel Cass getergd uit.
‘Mr. Stamos zal daar niet blij mee zijn,’ waarschuwde de assistente somber.
‘Mr. Stamos heeft vast een heleboel zaken die veel belangrijker zijn dan mijn persoontje om zich mee bezig te houden.’
‘Ongetwijfeld, maar hij heeft me dit wel opgedragen.’
Tjonge, die vrouw was wel heel toegewijd aan haar baas. Ja, of ze was domweg doodsbang voor hem, bedacht Cass. Nou, háár baas was hij toevallig niet. ‘Hij had het eerst met mij moeten opnemen,’ zei ze streng.
‘Wanneer Mr. Stamos een beslissing neemt, vraagt hij doorgaans niet wat anderen daarvan vinden.’
‘Echt waar? Dat zou ik nou nooit hebben geraden.’ Cass betreurde haar sarcasme meteen. Hij bedoelde het goed, dat wist ze best. Het deed haar alleen pijn dat ook hij het niet begreep, maar ja, wie deed dat nu eigenlijk wel? ‘Roep die slotenmaker terug.’
Er werd afkeurend gesnoven aan de andere kant van de lijn. ‘Ik zal de slotenmaker laten weten dat zijn diensten momenteel niet gewenst zijn. Daarna zal ik Mr. Stamos laten weten dat dit op úw verzoek is gebeurd.’ De stem van de assistente klonk nu ijziger dan een poolwind.