‘Bedankt dat je toch met mij wilde praten,’ zei Kevin en hij pakte zijn laptop op.
‘Ik heb niet de indruk dat ik erg behulpzaam was.’
‘Integendeel, je was geweldig. Bedankt.’
Ze keek naar haar gezicht in de spiegel. Ze had weer de allure die het bioscooppubliek altijd fascineerde. Kevin had kundig alle sporen van de vorige avond op haar gezicht uitgewist, en nu had ze weer de uitstraling van een mengeling van onschuld en sexappeal. Alleen de droevige blik in haar ogen was gebleven.
22
De vliegreis naar de Filippijnen duurde voor Cabrillo en Franklin Lincoln iets langer dan veertien uur. En verder reizen van de hoofstad Manilla naar Tubigon, op Bohol Island centraal gelegen in de meer dan zevenduizend eilanden tellende archipel, had bijna even lang geduurd. Ook al was de afstand hemelsbreed maar vijfhonderd kilometer. Juan had ervaring met reizen in de derde wereld, en de lange duur was voor hem geen verrassing.
Omdat vervoer op Bohol niet zeker was, moest het tweetal eerst naar het nabijgelegen Cebu Island vliegen, daar een degelijke maar wel wat oude jeep huren en daarna wachten op de veerboot naar Bohol. Linc maakte een schampere opmerking over de aftandse veerboot. Het vaartuig helde over naar stuurboord, hoewel de lading met opzet meer aan bakboord was geplaatst. Slapen zou tijdens de overtocht onmogelijk zijn, omdat naast de jeep een veewagen stond. De wagen zat vol met varkens die zeeziek werden, zelfs op het beschutte water. De stank en het gekrijs van de varkens waren heftig genoeg om de doden tot leven te wekken.
Tijdens de overtocht viel de scheepsmotor twee keer stil, zonder duidelijke oorzaak. De eerste keer duurde de stilte enkele minuten. De tweede keer zweeg de motor bijna een uur, terwijl bemanningsleden onder toezicht van een snauwende monteur sleutelden aan de machinerie.
Piekeren over de vraag of ze deze tocht wel zouden overleven was een welkome afleiding voor Cabrillo: dan hoefde hij even niet na te denken over het lot van Max. Maar toen de scheepsmotor weer rammelend tot leven kwam keerden zijn gedachten meteen weer terug naar zijn vriend. De ironie ontging Cabrillo niet dat de vader van Max gesneuveld was bij de verdediging van Corregidor Island, tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Juan wist dat Max alles zou doen om zijn zoon en het belang van de Corporatie te beschermen. Max Hanley was zo loyaal dat zelfs Sint-Bernard trots op hem zou zijn. Hij hoopte maar dat ze in staat waren om Max in veiligheid te brengen. Maar Juan besefte ook dat Zelimir Kovac alles zou aanwenden om informatie uit Max te krijgen. En als Max het niet langer volhield en doorsloeg, dan riskeerde hij meteen zijn leven.
Die gedachte keerde telkens weer terug bij Cabrillo.
Toen de lichten van Tubigon eindelijk achter de horizon verdwenen, rinkelde de satelliettelefoon van Juan.
‘Cabrillo?’
‘Hallo Juan, met Linda.’
‘Heb je iets gehoord?’
‘Niet van Severance, als je dat bedoelt.’
‘Ja, die bedoel ik.’
Tien telefoontjes naar de leider van de responsivisten, en nog steeds geen reactie. Juan had zich voorgedaan als de directeur van het bedrijf dat door Max was ingehuurd om zijn zoon te bevrijden. Hij had zo vaak met de receptioniste getelefoneerd dat hij inmiddels wist dat ze tijdens haar lunchpauze romannetjes las. Ze had zich elke keer verontschuldigd als Juan belde en gezegd dat Severance niet aanwezig was, om hem daarna door te verwijzen naar de voicemail. Juan had aangeboden losgeld te betalen voor de vrijlating van Max, en toen dat geen effect had was hij gaan dreigen. Tijdens het laatste telefoontje had Juan duidelijk gemaakt dat hij zich zou wreken op de familie van Severance, als Max niet ongedeerd werd vrijgelaten.
Dat was een loos dreigement, door toedoen van Langston Overholt, maar dat wist Severance niet. En het scheen hem ook niet te interesseren.
‘Wat heb je voor nieuws?’ vroeg Cabrillo.
‘Kevin is bij Donna Sky geweest. Ze weet helemaal niets.’
‘Weet hij dat zeker?’
‘Ze hebben wel een uur met elkaar gepraat,’ zei Linda. ‘Donna is gewoon een actrice die zich heeft aangesloten bij een maffe sekte. En ze is veel te beroemd om zich persoonlijk met duistere acties bezig te houden. Volgens de roddelbladen heeft ze nog zeker vier maanden werk met de opnamen van haar nieuwe film, kennelijk tot verdriet van haar laatste minnaar die met zijn band door Australië tourt. Volgens Mark Murphy is dat bandje trouwens erg slecht.’
‘Dan vind ik hun muziek waarschijnlijk wel goed,’ zei Juan, toen hij de laatste informatie op zich liet inwerken. ‘Als Gil Martell haar naam niet noemde in dat opgenomen gesprek met Severance, dan moet het om iemand anders gaan. Kun je aan Hali vragen of hij die opname nog eens goed wil beluisteren?’
‘Hij vloekte hartgrondig toen ik hem vertelde dat hij zich misschien vergiste, maar hij bood zelf aan nog eens te luisteren.’