‘Dat was geen ongebruikelijke reactie,’ zei Kevin. ‘Toen niet, en nu nog niet. Maar die actrice voegde eraan toe dat de mensen die gedood waren – mijn zus dus ook – even schuldig aan de aanslagen waren als de terroristen. Ik kon mijn oren niet geloven. Mijn zusje was zesentwintig jaar en ze wilde een artsenpraktijk beginnen. En dan zegt zo’n overbetaalde troela dat de aanslagen de schuld van mijn zus waren. In Hollywood staan de mensen zo ver van de werkelijkheid, dat ik er niet tegen kon. Die actrice verdient miljoenen met op het filmscherm paraderen in ondergoed, wat de moslims beledigend vinden, en dan geeft ze mijn zus de schuld van de haat. Ik luisterde nog een paar maanden naar wat er in de filmwereld werd gezegd en ik kwam tot de conclusie dat de meerderheid hetzelfde dacht. Ik kon die ‘weg-metons-mentaliteit’ niet verkroppen, vooral omdat niemand in die kringen leek te beseffen dat ze ook deel uitmaken van Amerika.’
Kevin vertelde er niet bij dat hij daarna naar de CIA was gegaan om zijn diensten aan te bieden. En ook niet dat hij een veel beter betaalde en uitdagender functie bij de Corporatie kreeg aangeboden, vermoedelijk omdat Langston Overholt zijn naam had genoemd bij Juan.
De aanpassing aan de groep van Cabrillo’s piraten verliep heel soepel, en voor het eerst begreep Nixon waarom het militaire leven aanlokkelijk kan zijn. Het ging niet om de actie en het avontuur, want vaak verstreken de dagen saai en traag: veel belangrijker was de kameraadschap, en de loyaliteit die mannen en vrouwen deelden. Ze namen de volle verantwoordelijkheid voor elkaar om te overleven. Dat vormde vriendschapsbanden die sterker waren dan Kevin zich eerst kon voorstellen.
Maar zijn werk aan boord van de Oregon had hem niet veel veranderd.
Kevin gaf nog altijd geld aan liberale goede doelen, en zijn hybride auto stond in bewaring in een garage in Los Angeles. De vrijheid om die keuzes te maken waardeerde hij steeds meer.
‘Ach, wat vreselijk,’ zei Gwen na een lange stilte. ‘Ik heb nooit zoveel aandacht voor die dingen.’
‘Ik vroeger ook niet, maar nu…’ Zijn stem stierf weg en hij haalde zijn schouders op. Hij besefte dat hij Gwen in verlegenheid bracht. Misschien was hij toch meer veranderd dan hij zelf dacht.
De deur van de camper zwaaide opeens open. In de talkshows op de televisie, of op de rode loper bij een filmpremière was Donna Sky altijd stralend aanwezig met haar persoonlijkheid. Ze was het toonbeeld van stijl en elegantie. Ze kwam als een wervelwind de make-upcamper in, met haar haren verborgen onder een baseballpet en zonder de cosmetica die normaal haar acne camoufleerde. Ze zag er nu uit als een gewone jonge vrouw, ergens achter in de twintig. Haar vermoeide ogen waren rood doorlopen, en ze had donkere wallen. Kevin rook meteen dat ze de vorige avond veel alcohol had gedronken.
‘Wie ben jij, en wat doe je hier?’ vroeg ze uit de hoogte aan Nixon. Haar stem klonk schor omdat ze duidelijk een kater had. Ze zweeg en keek hem onderzoekend aan. Toen herkende ze hem. ‘Jij bent toch Kevin Nixon? Jij deed mijn make-up tijdens Family Jewels.’
‘Dat was jouw grote doorbraak,’ zei Kevin, terwijl hij overeind kwam.
‘Die was toch wel gekomen,’ antwoordde Donna zelfverzekerd. Ze ging in de stoel zitten waaruit Kevin was opgestaan en keek over haar schouder naar Gwen. ‘Kun je die wallen onder mijn ogen wegwerken? De eerste uren wordt er niet gefilmd, maar zo wil ik er niet uitzien.’
Kevin wilde opmerken dat ze de vorige avond niet op kroegentocht had moeten gaan, maar hij beheerste zich.
Gwen wisselde een veelbetekenende blik met Kevin. ‘Tuurlijk, schat. Ik doe alles voor jou.’
‘Werk jij nu ook mee aan deze film?’ vroeg Donna aan Nixon, terwijl Gwen met haar kwastjes en eyeliner aan het werk ging.
‘Nee, dat niet. Ik ben gekomen omdat ik jou wil spreken, als je daar geen bezwaar tegen hebt.’
Donna slaakte een verveelde zucht en zei toen: ‘Ach, ja. En waar wil je dan over praten?’
Kevin keek even naar Gwen, die de hint begreep. ‘Donna, meid, laat Kevin je make-up doen, dan kunnen jullie onder vier ogen praten.’
‘Dat is goed.’
Kevin keek dankbaar naar Gwen toen ze hem een penseel overhandigde. Hij wachtte tot ze de deur achter zich had gesloten en begon te werken. ‘Ik wil graag over Thom Severance en die beweging van de responsivisten praten.’
Meteen verstarde Donna. ‘Sorry, maar dat is een afgesloten hoofdstuk.’
‘Het is belangrijk. Er staan mensenlevens op het spel.’
‘Ik wil er niet over praten, begrepen? Als je over mijn carrière of over mijn vrienden wilt praten, dan is dat best. Maar over het responsivisme praat ik met niemand meer.’
‘Waarom niet?’
‘Daarom niet!’