‘Ze ademde via een masker extra zuurstof in,’ bracht Eric hem in herinnering.
‘Zelfs met slangen in haar neus zou ze toch ook lucht inademen van het ventilatiesysteem aan boord.’
‘Dat maakt geen verschil als het gif niet via de lucht verspreid werd. Het kan ook vermengd zijn met het voedsel of drinkwater. Misschien heeft ze niet gegeten of gedronken.’
‘Ach kom, Eric, jij weet wel beter. Ze moesten iedereen uitschakelen, want anders kon een overlevende via de radio om hulp vragen. Je kunt niet controleren of iemand iets eet of drinkt, en daarmee valt het idee van voedselvergiftiging af.’
Stone keek narrig. ‘Je hebt gelijk. Ik heb te veel Red Bull gedronken, en te weinig geslapen.’
‘En veronderstel eens dat de aanval op de Golden Dawn een vergissing was, en niet paste in hun patroon van steeds meer escalatie?’
‘Wat bedoel je?’
‘Ik weet het niet. Het is maar een gedachte. Ze hadden bijna honderd procent resultaat op dat andere schip, twee maanden geleden.’
‘Je bedoelt de Destiny?’
‘Ja, inderdaad. Er was geen reden om een ander schip te vergiftigen. Ze wisten al dat hun systeem werkte.’
‘Dus de opvarenden van de Dawn werden vermoord om alles stil te houden?’
Juan ging staan, en Donatella maakte de laatste lijnen vast aan de steiger. ‘Ik weet het niet,’ herhaalde Juan. ‘Er staat een gecharterd vliegtuig klaar om ons naar Manilla te brengen. Ik zal Langston bellen en doorgeven wat we weten. Als hij die Severance niet wil oppakken, dan kan hij toch op zijn minst een waarschuwing doorgeven aan de cruisemaatschappijen dat er een terroristische aanslag dreigt.’
Overholt zou de informatie van Cabrillo zeker doorspelen, maar hij betwijfelde of dat resultaat had. Sinds de aanslagen van 11 september waren er voortdurend waarschuwingen voor vage dreigingen, en die werden meestal genegeerd.
‘Donatella?’
‘Oui, capitaine?’
‘Zou je mijn vriend hier terug willen brengen naar mijn schip? De kosten kunnen op de rekening.’
‘Met alle plezier.’
‘Zo zal hij er ook over denken.’ Juan keerde zich weer naar Eric. ‘Blijf eraan werken, en bel me zodra je iets nieuws ontdekt.’
‘Begrepen.’
Linc en Cabrillo stapten van boord op de steiger. Ze sjouwden hun bagage mee. ‘Wat gaf ze aan jou?’ vroeg Juan.
Linc haalde een visitekaartje uit een zak van zijn leren jack. ‘Bedoel je dit? Haar huisadres en mobiele nummer.’
‘Terwijl dit allemaal gebeurt denk jij aan seks?’
‘Voorzitter, ik heb geleerd dat het leven draait om voortplanting en evolutie. En ze zal Linc spoedig moeten missen.’
‘Voortplanting en evolutie?’ herhaalde Juan hoofdschuddend. ‘Jij bent even erg als Murph en Stoney.’
‘Er is een groot verschil, Juan: ik maak echt afspraakjes, en die kerels fantaseren er alleen maar over.’
21
Max Hanley werd wakker en overal voelde hij pijn.
Pijn straalde van zijn dijbeen naar zijn hoofd. De pijn kwam in golven tot aan zijn schedel, en zijn eerste opwelling was over zijn slapen wrijven. Hij wilde weten waarom zijn been zo pijnlijk was, maar zelfs in zijn halfbewuste toestand besefte hij dat hij stil moest blijven liggen tot zijn zintuigen weer helder werden. Hij wist niet precies waarom, maar wel dat het belangrijk was. De tijd verstreek, vijf minuten, misschien tien minuten. Hij kon de tijd alleen inschatten aan het ritmisch bonzen in zijn hoofd en de pijn in zijn been die heviger en minder werd op het ritme van zijn hartslag.
Toen hij zich meer van zijn omgeving bewust werd, merkte hij dat hij op een bed lag. Er waren geen lakens en geen kussens. De matras was hard onder zijn schouders. Hij deed alsof hij nog sliep en draaide zich wat om. Hij had in elk geval zijn boxershort nog aan, maar om zijn enkels en polsen voelde hij kille stalen banden.
De herinnering kwam opeens weer boven. Zelimir Kovac. Eddie’s ontsnapping en de misselijkmakende zoetige geur toen een doek tegen zijn neus en mond werd gedrukt. De hoofdpijn moest een gevolg zijn van die bedwelming. En toen herinnerde hij zich nog iets vreselijks, zodat hij onwillekeurig naar adem hapte.
Hij was weer terug in de bestelbus en werd weggereden van het hotel. Kovac had hem een lage dosis gegeven, zodat hij wel meegaand moest zijn. Zoals een dronkaard die weggeleid wordt van een feest. In de bestelbus werd Max achterin gelegd. Hij was zich vaag bewust van andere personen. Kyle? Adam Jenner? Hij wist het niet.
Kovac had een grote want om zijn hand die langs Max’ gehele lichaam bewoog, als bij de veiligheidscontrole op een luchthaven, tot een pieper klonk bij Max’ been. Met een mes sneed Kovac de broekspijp van Max open en het litteken werd zichtbaar. Zonder omhaal stak Kovac het scherpe mes in Max’ dijbeen. Ondanks de lichte verdoving was de pijn zo hevig alsof een gloeiende spijker door zijn huid werd geduwd. Max schreeuwde in de doek die voor zijn mond was geknoopt en hij probeerde zich los te worstelen, maar iemand drukte zijn schouders tegen de vloer van de bestelbus.