Het leek wel of er na elk karwei twee nieuwe taken waren voor de Corporatie: overal ter wereld deed zich gevaar voor en de overheid werd gehinderd door de moraliteit waardoor ze juist machtig was geworden. Hoewel ze werkten op het morele kompas van Cabrillo, werden hij en zijn mensen niet gehinderd door politici die zich meer druk maakten over hun herverkiezing dan over de resultaten van hun beleid.
Terwijl Juan zich aankleedde, klopte de chef-steward op de deur van de hut en hij kwam geluidloos binnen.
‘Ontbijt, kapitein,’ zei Maurice met zijn klaaglijke Engelse accent.
De steward was een veteraan van de Royal Navy die vanwege zijn leeftijd gepensioneerd was. Maurice was broodmager en zijn haar was spierwit. Hij liep kaarsrecht en bleef altijd onverstoorbaar, wat er ook gebeurde. Cabrillo kon zich wel nonchalant kleden, maar Maurice droeg altijd een donker kostuum en een hagelwit shirt, wat de weersomstandigheden ook waren. In de jaren dat hij aan boord werkte had niemand de steward ooit zien zweten of rillen.
‘Zet maar op mijn bureau,’ zei Juan terwijl hij van zijn slaapkamer naar de aangrenzende werkkamer liep. Het vertrek was betimmerd met fraaie houtsoorten, een mahonie plafond en bijpassende vitrines met daarin een aantal curiositeiten die Juan in de loop der jaren verzameld had. Aan een wand hing een indrukwekkend schilderij van de Oregon die een zware storm trotseerde.
Maurice zette het zilveren servies op het bureau, en hij fronste afkeurend. Er was een prachtige eettafel in een hoek van de werkruimte. De steward haalde de deksels van de schalen en de geur van omelet, gerookte haring en koffie verspreidde zich door het vertrek. Maurice wist dat Cabrillo een klein scheutje room in zijn eerste kop koffie deed, en daarom hield hij het kannetje gereed toen Juan achter het bureau ging zitten.
‘En wat is het laatste nieuws over de jonge Stone en zijn internetromance met dat meisje in Brazilië?’ vroeg Juan, terwijl hij een hap van de omelet nam.
Maurice was de spil in alle roddels aan boord en Eric Stones talrijke affaires op internet waren zijn favoriete onderwerp.
‘Eric Stone krijgt het vermoeden dat hij en de dame in kwestie meer gemeenschappelijk hebben dan hij eerst dacht,’ fluisterde Maurice op vertrouwelijke toon.
Juan maakte de antieke brandkast achter zijn bureau open terwijl hij luisterde. ‘Dat is meestal geen slecht teken.’
‘Ik bedoelde hun geslacht, kapitein. Eric denkt dat deze mevrouw in werkelijkheid een man is. Murphy heeft me de foto’s die hij of zij stuurde getoond en duidelijk gemaakt dat ze – hoe noemde hij dat? – gefotoshopt zijn om bepaalde anatomische details te verbergen.’
Cabrillo grinnikte. ‘Arme Eric. Zelfs in een chatroom heeft hij geen geluk.’ Hij trok de zware deur van de brandkast open. Op de voorkant was de naam en het vignet van een oude spoorwegmaatschappij aangebracht. Bijna alle handwapens aan boord van de Oregon werden bewaard in een wapenkast bij de geluiddichte schietbaan, maar Juan had zijn eigen wapens liever in zijn werkruimte. Behalve een arsenaal aan geweren, pistolen en automatische revolvers had Juan in de brandkast ook stapels bankbiljetten uit verschillende landen en voor honderdduizend dollar aan gouden munten, alsook enkele zakjes met ongeslepen diamanten. Er was een bijzondere diamant van 45 karaat die hij afzonderlijk van de andere edelstenen bewaarde, omdat het een geschenk was van de nieuw gekozen president van Zimbabwe, als dank voor de inspanningen van de Corporatie om hem als politieke gevangene te bevrijden.
‘Dokter Huxley schijnt de argwaan van Murphy te bevestigen, door de verhoudingen van de portretfoto te vergelijken met wat de normale verschillen zijn tussen mannen en vrouwen.’ Terwijl Maurice meer vertelde controleerde Cabrillo een halfautomatisch pistool, het enige wapen dat hij meenam. Anders dan de overige leden van het team zou hij niet tot de tanden bewapend zijn.
Hij slurpte de rest van zijn koffie op en at meer van de omelet. Adrenaline begon al door zijn aderen te stromen en hij voelde een knoop in zijn maagstreek. Daarom liet hij de haring onaangeroerd.
‘En wat gaat Eric nu doen?’ vroeg Juan terwijl hij overeind kwam.
‘Kennelijk stelt hij zijn vakantie in Rio de Janeiro uit tot hij zeker weet met wie hij te maken heeft. Murphy heeft hem aangeraden een privédetective in te schakelen.’
Cabrillo keek misprijzend. ‘Ik denk dat hij met dat hele internetgedoe moet stoppen en op een normale manier contact zoeken met vrouwen. Gewoon, in een bar en daar iets te veel drinken.’
‘Helemaal mee eens!’ beaamde Maurice. ‘Een paar goede cocktails werken altijd prima als smeermiddel bij sociale contacten.’ Maurice ruimde het bureau van Cabrillo af en tilde het dienblad naar zijn schouder. Over zijn andere arm was een schoon servet gedrapeerd. ‘We zien u weer als u terug bent.’