‘Hoe kun je dat zeggen! Hij heeft mij de leiding over dit complex gegeven en ik ben verantwoordelijk voor de training van onze mensen,’ brieste Martell. ‘Hij vertrouwt mij evenveel als jou.’
‘Nee, Martell. Dat is niet zo. Kijk eens, twee dagen geleden was ik aan boord van de Golden Dawn en ik deed mee aan een experiment. Dat was een groot succes. Iedereen aan boord stierf en wel zoals ik in mijn ergste nachtmerries niet had kunnen dromen.’
‘Wat?!’ schreeuwde Martell, misselijk door wat hij gehoord had en dat Kovac daar zo laconiek over sprak, alsof hij het over een favoriet kunstwerk had, of over een rustig slapend kind.
‘Ze zijn dood. Allemaal. En dat schip is gezonken. Ik moest de brug afgrendelen, voordat ik het virus verspreidde, zodat niemand kon melden wat er aan boord gebeurde. Dat virus raasde als een lopend vuur door het schip. Het duurde alles bij elkaar niet langer dan een uur. Jong en oud, dat maakte niet uit. Hun lichamen waren niet opgewassen tegen dat virus.’
Gil Martell ging achter zijn bureau staan, alsof het meubel een barrière vormde tegen wat hij hoorde. Hij strekte zijn hand uit naar de telefoon. ‘Ik moet Thom bellen. Dit is helemaal verkeerd.’
‘Ga je gang. Bel hem maar.’
Martells hand aarzelde boven het telefoontoestel. Hij wist dat Thom alles zou verifiëren wat Kovac had beweerd. Twee gedachten schoten door zijn hoofd: hij was hier zelf nauw bij betrokken, en Kovac zou hem niet levend achterlaten.
‘Wat heeft Thom Severance jou over de operatie verteld?’ vroeg Kovac.
Hou hem aan de praat, dacht Martell gejaagd. Er was een knop onder het bureaublad, en daarmee kon hij zijn secretaresse waarschuwen. Kovac zou niets doen als er een getuige was.
‘Hij vertelde mij dat ons researchteam op de Filippijnen een virus had ontwikkeld dat hevige ontstekingen veroorzaakt in de voortplantingsorganen van mannen en vrouwen. Drie van de tien besmette personen worden onvruchtbaar en krijgen dus geen kinderen, zelfs niet met reageerbuisbevruchting. Er is een plan om dat virus op een aantal cruiseschepen te verspreiden, omdat de opvarenden dan allemaal geïnfecteerd worden.’
‘Dat is maar een deel van het verhaal,’ zei Kovac.
‘Wat is dan de hele waarheid?’ vroeg Martell. Waar bleef die secretaresse?
‘Alles wat je zei over de effecten van dat virus is waar, maar er is iets wat je niet weet.’ Kovac glimlachte triomfantelijk. ‘Kijk, dat virus blijft heel besmettelijk tot ongeveer vier maanden nadat iemand geïnfecteerd is, zelfs al zijn er geen symptomen. En via enkele cruiseschepen zal het virus zich over de hele wereld verspreiden en miljoenen mensen ziek maken. Tot elke man en vrouw op deze planeet eraan blootgesteld is. Als het virus zich zo breed verspreid heeft zal de helft van de wereldbevolking onvruchtbaar zijn. Het gaat er niet om een paar duizend passagiers en bemanningsleden kinderloos te maken. De halve wereldbevolking krijgt geen nakomelingen meer.’
Gil zakte in zijn stoel. Zijn mond bewoog zoekend naar woorden, maar hij kon geen geluid uitbrengen. Wat hij de laatste minuten gehoord had was te erg. De Golden Dawn… Hij kende minstens honderd mensen aan boord van dat schip, misschien wel tweehonderd. En nu dit. Kovac had hem duidelijk gemaakt dat hij al twee jaar meewerkte aan een plan om drie miljard mensen te steriliseren. Hij zou er niet minder van slapen als een paar duizend passagiers op een paar cruiseschepen gesteriliseerd werden: die mensen zouden het jammer vinden maar hun leven ging verder. En in de toekomst zouden er ook meer kinderen geadopteerd worden uit weeshuizen.
Gil Martell besefte dat hij had moeten zien dat het veel verder ging. Wat had dr. Cooper geschreven?
Vermoedelijk werd de grootste herverdeling van de welvaart in de menselijke historie een feit nadat de pest over heel Europa trok en een derde van de bevolking uitroeide. Naties werden gevormd, waardoor de levensstandaard verbeterde, zowel voor de bezittende klasse als voor de arbeiders. Dit fenomeen was de belangrijkste stimulans voor de Renaissance, waardoor Europa uiteindelijk de hele wereld overheerste.
‘Wij hebben de woorden van dr. Cooper begrepen en zijn ideeën uitgevoerd,’ zei Kovac. De woorden klonken hol in Martells oren.
Even dacht Martell dat hij veilig was achter zijn bureau, maar hij had de kracht van de grote man onderschat. Kovac schoof het bureau alsof het een kartonnen doos was naar Gil, die met zijn stoel tegen de wand werd gedrukt. Martell opende zijn mond om zijn secretaresse te roepen. Kovac reageerde niet snel en de directeur van de Griekse vestiging van de responsivisten kon alleen een schorre kreet slaken, voordat zijn keel met een genadeloze vuistslag werd geraakt. Zijn ogen puilden uit de kassen en hij hapte tevergeefs naar adem.
Kovac keek om zich heen. Er was niets waarmee hij de indruk kon wekken dat hier een zelfmoord was gepleegd, tot hij de foto’s aan de wand zag. Hij keek snel naar de portretten en wist welke hij zou gebruiken. Terwijl Martell nog probeerde weer lucht in zijn longen te krijgen liep Kovac naar een foto van Donna Sky.