‘Eerste kwartier,’ antwoordde de navigator en weerman. ‘En volgens de meteo zal het na middernacht bewolkt zijn.’
‘Dan laten we alles op zijn plek tot middernacht,’ zei Cabrillo tegen de anderen. ‘We kunnen tegen twee uur in de ochtend weer aan boord zijn. Dan hebben we twee uur extra tijd voor de gedaanteverwisseling, maar als er iets misloopt kunnen we alles toch weer snel terugplaatsen. Verder nog vragen?’
Er werd met hoofden geschud en er was geritsel van documenten die verzameld werden. Iedereen maakte aanstalten om weg te gaan.
‘We ontmoeten elkaar bij het bassin om elf uur precies, voor een laatste controle van de uitrusting. De mini-onderzeeboot wordt niet later dan 11.45 uur gelanceerd. Als we later vertrekken krijgen we last van de getijstroom.’ Cabrillo ging staan om ieders aandacht vast te houden. ‘Het moet voor iedereen, vooral bij de verantwoordelijken voor de kustoperatie,’ – hij keek indringend naar Eddie Seng en Franklin Lincoln – ‘duidelijk zijn dat er geen fouten gemaakt mogen worden. We hebben een goed plan, en daar mogen we niet van afwijken. Dan verloopt het allemaal gladjes. De situatie in dit deel van de wereld is ernstig genoeg, en dan willen we niet hebben dat een stelletje huurlingen betrapt wordt bij een poging een paar rakettorpedo’s te stelen.’
2
Juan had jarenlang gewerkt bij de CIA en hij was eraan gewend geraakt lange perioden met weinig slaap toe te kunnen. Maar pas toen hij de Corporatie had opgericht en de Oregon had aangeschaft leerde hij als een marinier op commando in slaap te vallen. Na de bespreking in de vergaderzaal ging hij naar zijn hut, die eerder de luxueuze suite van een appartement in Manhattan leek dan het onderkomen van een zeeman. Hij trok zijn kapitein Esteban-kostuum uit en liet zich op het bed vallen. Gedachten aan de gevaren die het team op de kust te wachten stonden hielden hem minder dan een minuut wakker.
Juan had geen wekker nodig om een uur voor het appel bij het bassin weer wakker te worden.
Hij had zonder te dromen geslapen.
Hij liep naar de badkamer, ging op een mahonie kruk zitten om zijn kunstbeen los te maken en verdween in de douchecabine. Omdat er een overvloed aan elektriciteit aan boord van de Oregon was, duurde het maar enkele seconden voordat het douchewater dampend warm was. Cabrillo stond met gebogen hoofd onder de hete stralen en liet het water langs zijn lijf stromen. Hij had in de loop der jaren allerlei littekens opgelopen, en hij kon zich de omstandigheden bij elke verwonding nog levendig voor de geest halen. De minste aandacht had hij nog voor de stomp van zijn geamputeerde been.
Voor de meeste mensen is het verlies van een ledemaat een beslissend moment in het leven, en tijdens de lange maanden van revalidatie gold dat ook voor Juan. Maar later dacht hij er nauwelijks meer aan. Hij had zijn lichaam getraind om de prothese te accepteren en zijn geest geleerd die te negeren. Eerder had hij tegen dokter Huxley gezegd: ‘Ik mag dan kreupel zijn, maar ik ben niet gehandicapt.’
De beenprothese die hij overdag had gedragen leek een menselijk been: de rubber deklaag had dezelfde kleur als zijn huid, er waren tenen met nagels aan de voet en de beharing paste bij zijn linkerbeen. Nadat hij zich had afgedroogd en eindelijk zijn stoppelbaard had geschoren hinkte hij naar een kast om een heel ander soort kunstbeen te pakken.
Er was een ruimte in de Oregon die de Magic Shop werd genoemd en daar had Kevin Nixon, die in Hollywood bekroond was om zijn special effects, de leiding. Nixon had in het geheim voor Juan iets gemaakt wat hij zijn ‘gevechtsbeen’ noemde. Anders dan het natuurgetrouwe kunstbeen leek deze prothese eerder gebruikt in de Terminator-films. De prothese was gemaakt van titanium en koolstofvezel, en in het been bevond zich een compleet wapenarsenaal. Een Kel-Tek .380 pistool was verborgen in de kuit, evenals een perfect gebalanceerd werpmes. In het been zat ook een wurgkoord, een enkelschots .50 geweer dat door de hiel vuurde, en bergruimte voor allerlei gereedschap dat Cabrillo nodig kon hebben.
Terwijl hij de prothese aan de stomp van zijn been bevestigde bereidde Juan zich mentaal voor op de missie.
Er waren twee redenen waarom hij de Corporatie had opgericht. In de eerste plaats omdat er geld mee verdiend kon worden, en wat dat betreft was het succes groter dan in zijn stoutste dromen. Alle medewerkers konden gaan rentenieren van het geld dat ze de afgelopen jaren verdiend hadden, en Cabrillo zelf zou een klein Caribisch eiland kunnen kopen als hij dat wilde. Maar er was nog een tweede reden om zijn eigen veiligheidsdienst op te zetten: er was zoveel werk dat zijn geweten hem niet toestond te stoppen.
Een jaar eerder had Juan met de bemanning van de Oregon een bende piraten opgerold die jacht maakte op schepen met aan boord illegale Chinese immigranten die als slaven moesten werken in een afgelegen goudmijn, en ook was het plan van een groep eco-terroristen verijdeld om een giftige orkaan boven de Verenigde Staten te veroorzaken.