Max keek op. De steile wanden van het kanaal leken tot de hemel te reiken. Daardoor leek de Oregon klein onder de bruggen voor de spoorlijn en het wegverkeer.
De vermomde vrachtboot voer verder door het kanaal en dankzij de stuurmanskunst van Eric bleef het schip precies in het midden varen, door gebruik te maken van de zijschroeven. De uiteinden van de brug bleven steeds vrij van de wanden. Max waagde zich naar buiten, al was dat dwaas en gevaarlijk. Als Eric een stuurfout maakte met deze snelheid zou de zijkant van de brug meteen afbreken tegen de rotswand. Maar Max strekte zijn arm uit om de stenen wand aan te raken. De rots was koel en ruw. Het diepste gedeelte van het kanaal bleef bijna de hele dag in de schaduw, zodat de zon geen kans kreeg de rotswand te verwarmen.
Max ging weer naar binnen, juist op het moment dat de Oregon van de rechte koers afweek en de reling langs de rots schraapte. Eric stuurde meteen bij en wist het schip weer midden in het kanaal te manoeuvreren.
‘Linda is met de bestelbus bij de grote brug,’ meldde Gomez via de intercom. ‘En ik zie de Voorzitter ook. Hij rijdt nog voor de jeep die hem achtervolgt.’
De beschadigde autoband vloog aan flarden toen ze een paar honderd meter voor de brug reden. De auto hobbelde verder op de velg, zodat er telkens vonken van het metaal spatten, met een geluid alsof iemand met zijn nagels over een schoolbord krast. Linda haatte dat akelige geluid en ze wist niet zeker wat een grotere opluchting was: dat ze bijna in veiligheid waren, of dat het vreselijke geluid ophield.
Franklin Lincoln gooide de zijdeur open zodra ze stilstonden. Hij zag de Oregon snel naderen en pakte drie bundels nylon klimtouw. De uiteinden werden gezekerd aan de stoelen van de bestelbus. De klimtouwen rolden uit over de leuning van de brug en reikten tot drie meter boven het water.
Linda sprong uit de auto en ze trok snel haar klimuitrusting aan – een harnas, een helm en handschoenen. Zeventig meter lager verscheen wit kolkend schuim bij het achterschip van de Oregon, toen het achteruit werd geslagen om het vaartuig af te remmen. Dankzij de sterke scheepsmotoren lag het schip al spoedig stil.
Linc had zijn harnas al aangetrokken. Hij gebruikte een harnas zoals ook bij tandemparachutesprongen wordt gebruikt en met hulp van Eddie werd de bewusteloze Kyle Hanley aan hem vastgemaakt. Het drietal maakte zich gereed voor de afdaling en wachtte op een teken uit de diepte.
Aan dek van de Oregon pakte een bemanningslid de bungelende klimtouwen en liep ermee naar achteren, terwijl het schip nog langzaam vooruit bewoog. De man hield de lijnen vrij van de bovenbouw, de antennes en wel honderd andere plekken waar het touw verstrikt kon raken. Zodra de man op het achterdek was gaf Max zijn mensen het sein om af te dalen.
Linda had geen last van hoogtevrees en ze stapte zonder aarzelen op de brugleuning. Langs het touw liet ze zich naar de diepte zakken. Eddie was naast haar en Linc, die Kyle droeg, daalde aan de andere kant van Linda af. Ze klauterden langs de steunen van de brug naar beneden, tot ze vrij hingen, op zeventig meter hoogte boven de Oregon.
Linda daalde als eerste snel af, gevolgd door Eddie en Linc, en even leek het of ze in vrije val waren, tot ze afremden boven het dek. Ze kwamen bijna tegelijk neer en bleven staan, zodat de bemanningsleden hun harnassen konden loshaken van de touwen. De losse einden werden snel vastgelegd op bolders aan dek.
Nog buiten adem zei Linda: ‘En nu wordt het pas echt leuk.’
Eric Stone zag de activiteit op het dek via het gesloten televisiecircuit en hij wachtte niet op een commando. Hij duwde de gashendel wat naar voren, zodat het schip weer in beweging kwam door het kanaal. De klimtouwen werden bijna meteen strakgetrokken en even later rolde de gehuurde bestelbus over de leuning van de brug, om pal achter de Oregon met een plons in het water te storten. Door de klap werd het dak ingedrukt en alle raampjes werden uit de sponningen geblazen. Door het gewicht van de motor duikelde de bus naar voren als een eend die voedsel zoekt, en na een ogenblik deinen op het kielzog van de Oregon stroomde de auto vol water en zonk. Ze zouden het vernielde voertuig meeslepen tot ze een eind in de Aegeïsche Zee waren, en dan de touwen kappen zodat de bus naar de zeebodem zonk.
De bestelbus was gehuurd door een van de bemanningsleden, die zich vermomd had en een vals identiteitsbewijs toonde, zodat er geen verband met de Corporatie gelegd kon worden. Er moest nog een persoon aan boord komen, voordat de missie geslaagd was, en desnoods moest daarvoor plan C uitgevoerd worden.
Cabrillo racete naar het Kanaal van Korinthe. De dorpjes en losse boerderijen schoten voorbij in een waas. In het maanlicht leken de rijen cipressen op soldaten die de akkers bewaakten.
Hoe woest hij ook de bochten nam en al kreeg de versnellingsbak van de jeep het zwaar te verduren, Juan slaagde er niet in zijn achtervolgers af te schudden. De bewakers waren vastbesloten het ontvoerde sektelid weer terug te halen. Ze reden even hard, heen en weer zwenkend over de weg, en af en toe bijna in de berm slippend. Een paar keer werd geschoten op Cabrillo, maar met deze snelheden was het onmogelijk om goed te richten. Daarom werd er niet meer gevuurd, kennelijk om munitie te sparen.