Niemand in het commandocentrum kon zijn ogen geloven toen ze de beelden van het onbemande vliegtuigje boven de auto’s zagen. Eric vroeg via de radio aan Cabrillo: ‘Ben jij dat, in die tweede jeep?’
‘Zeker weten.’
‘Dat is sportief rijden.’
‘Dank je. Hoe is de situatie?’
‘Linda en haar team zijn veilig. Er komen geen auto’s meer uit het fort van de responsivisten en tot nu toe heeft het vuurwerk nog niet de aandacht getrokken van de lokale autoriteiten. We varen over twee minuten het kanaal in. George is zojuist uit de hangar gekomen en hij neemt de besturing van de UAV over.’
‘En mijn route door de stad?’
‘Bij de laatste verkenning leek alles veilig. Zodra Linda de brug bereikt heb je dekking vanuit de lucht.’
‘Oké.’
Nog gekleed in zijn vliegerspak, met een afgeknipte broekspijp en een groot verband om zijn dijbeen, ging George Adams achter een computer zitten en hij hield zijn gewonde been gestrekt.
‘Hoe gaat het?’ vroeg Max, en hij probeerde opgewekt te doen om zijn schuldgevoel te verbergen.
‘Dat wordt nog een interessant litteken om indruk te maken op de dames. Hux hoefde maar acht hechtingen aan te brengen. Ik ben meer bezorgd over de Robinson: die lijkt wel een gatenkaas. Alleen in de cockpit zitten al elf kogelgaten. Stoney, ik ben er klaar voor.’
Eric schakelde de besturing van de UAV over naar Adams, zodat hij zich kon concentreren op de manoeuvres om het grote schip door het kanaal van Korinthe te loodsen.
Al in de Romeinse tijd waren er plannen voor een kanaal door de smalle landengte. De Romeinen bouwden een weg die door de Grieken diolkos werd genoemd. Vracht en schepen werden op platte wagens en sledes door slaven naar de andere kant gesleept, om daar weer in het water te gaan. Pas aan het einde van de negentiende eeuw is een kanaal aangelegd, waardoor schepen een omweg van 160 mijl rond de Peloponnesos wordt bespaard. De aanleg van het kanaal werd begonnen door een Franse maatschappij, wat een mislukking werd, tot een Grieks bedrijf het werk overnam. Het Kanaal van Korinthe werd in 1893 geopend.
De vaarweg is ongeveer zeven kilometer lang en op zeeniveau maar dertig meter breed. Het opmerkelijke aan dit kanaal is dat het is uitgehouwen in de rotsen die tot meer dan zeventig meter aan weerszijden van de schepen oprijzen. Het lijkt wel of met een bijl een kloof geslagen is in de rotsen om een doorgang te maken. Veel toeristen kijken vanaf de bruggen naar de schepen in de diepte.
Als de lichtjes van de kleine stad Poseidonia niet zichtbaar waren, dan leek het of de Oregon naar een klif voer. Het kanaal is zo smal dat de ingang moeilijk te zien is: een lichtere streep in de donkere rotswand. Af en toe bewoog de lichtbundel van een auto over de belangrijkste brug, wat verder landinwaarts.
‘Je weet zeker dat we goed varen?’ vroeg Max.
‘Met hoog water hebben we aan weerszijden ruim een meter speling met de rotswanden. Ik kan niet garanderen dat we geen krassen op de verf maken, maar we kunnen er wel doorheen varen.’
‘Oké, ik wil dit niet op een scherm zien als ik het live kan bekijken. Ik ga naar de brug.’
‘Blijf daar liever binnen,’ waarschuwde Eric en ongerustheid klonk door in zijn stem. ‘Voor de zekerheid.’
‘Maak je niet druk, maat.’
Max ging met de lift naar boven. Hij keek naar het achterdek, waar bemanningsleden bezig waren met voorbereidingen onder toezicht van Mike Trono en Jerry Pulaski, twee van de beste wapendeskundigen aan boord. Er waren ook mannen gestationeerd bij de boeg.
De Oregon voer met een snelheid van bijna twintig knopen naar de ingang van het kanaal. Hoewel deze vaarweg tegenwoordig vooral door plezierjachten en rondvaartboten wordt gebruikt, konden grotere schepen geholpen door sleepboten ook langzaam naar de andere kant varen. Max had alle vertrouwen in Eric Stones stuurmanskunst, maar toch voelde hij de spanning toenemen. Hij hield evenveel van de Oregon als de Voorzitter en hij zag niet graag een kras op de romp verschijnen.
Ze passeerden een lange strekdam aan stuurboord, en het aanvaringsalarm klonk in alle compartimenten aan boord. De bemanning wist wat er ging gebeuren en had zich al voorbereid.
Op zeeniveau waren bruggen over het kanaal die de wegen aan weerskanten verbonden. Anders dan de grote tuibruggen die hoog boven het water uitrijzen konden deze brugdelen naar de zeebodem zakken, om schepen door te laten. Als een schip voorbij was, werd de brug omhooggehesen, zodat er weer auto’s overheen konden rijden.
De boeg van de Oregon, die zodanig was versterkt dat het schip door pakijs kon varen, botste tegen de eerste brug, wat een oorverdovend geknars van metaal veroorzaakte. Door de kracht van de aanvaring werd het brugdek losgerukt om meteen naar de bodem te zinken. De Oregon zakte terug in het water en aan weerszijden sloegen grote golven tegen de wanden van het kanaal, waardoor het schip heftig heen en weer bewoog.