‘Naar binnen!’ schreeuwde Juan naar zijn teamgenoten, en hij kroop weer terug in de gang, de deur sluitend met zijn voet. Hij schreeuwde om verstaanbaar te zijn boven de rinkelende alarmbel uit. ‘Ze hebben machinegeweren en kogelwerende vesten. Met onze plastic patronen houden we ze nooit tegen.’
Weer volgde een salvo geweervuur, zodat het pleisterwerk van de muren vloog en het hele gebouw leek te schudden onder het geweld.
Linc plantte een stoel onder de deurkruk, zodat die niet van buiten geopend kon worden. Daarna rukte hij de alarmbel van de muur, zodat het geluid verstomde.
‘Met een blaaspijp begin je weinig tegen die artillerie,’ zei hij.
13
Cabrillo had maar even nodig om een plan te bedenken. ‘In Kyles slaapkamer is een raam. De achterkant van het gebouw is dichter bij de muur rond het terrein.’
Hij ging voor door de gang, dreigend met zijn pistool naar iedereen die uit een kamer keek. De aanblik van het wapen was al genoeg om iedereen in zijn kamer te houden. De kamergenoot van Kyle bleef door de verdovende injectie diep in slaap, ondanks de commotie. Juan stormde door de kamer en hij vuurde enkele schoten af op het grote raam. De plastic kogels hadden voldoende kracht om het glas te verbrijzelen, voordat hij door de opening sprong. Het regende glasscherven rondom hem en hij liet zich op het dorre gazon vallen. De scherven veroorzaakten een paar kleine snijwonden in zijn handen en nek.
Omdat er meer licht uit de slaapkamers scheen kon hij de gemetselde muur vijftien meter verder duidelijk zien. De bewakers bleven schieten in de richting van de toegangspoort en ze hadden het terrein nog niet omsingeld. Glasscherven rinkelden achter Juan toen Murph, Linc en Eddie door het verbrijzelde raam sprongen.
De actie van Juan gaf hun in het beste geval een kleine voorsprong. De explosieven had Eddie aangebracht in het midden van de muur, vooral vanwege de camera’s en niet omdat het tactisch de beste plek was. Om daar te komen moesten ze honderd meter over open terrein lopen, en dan waren ze een gemakkelijk doelwit voor de schietende bewakers van de responsivisten.
‘Linda, wat is de situatie?’ vroeg Cabrillo. Hij moest meer overzicht hebben dan hij kon zien op het kleine schermpje op zijn mouw.
‘Sprong jij door dat raam?’
‘Ja. Wat is de situatie?’
‘Er zijn drie bewakers bij de ingang van dat slaapgebouw en nog een stuk of tien andere zwermen uit over het terrein. Ze zijn allemaal zwaarbewapend, en twee van hen rijden met quads. George is onderweg. Jullie moeten de heli al horen.’
Juan hoorde inderdaad het geronk van de Robinson in de nachtelijke lucht. ‘Zeg tegen Max dat hij ook in beweging moet komen. Misschien moeten we plan C uitvoeren.’
‘Juan, ik hoor je ook,’ klonk de stem van Max Hanley over de radio. ‘We zijn onderweg. Hebben jullie Kyle gevonden?’
‘Jazeker. Hij is ongedeerd, maar we moeten hier wel zo snel mogelijk weg.’
‘Maak je niet druk, de cavalerie komt eraan.’
‘Dat zeiden ze ook bij Little Bighorn, toen Custer verscheen. En je weet hoe dat afliep.’
Het geraas van de naderende helikopter klonk steeds luider en Juan knikte naar Eddie. Het was niet nodig tegen elkaar te praten. Nu plan A mislukt was schakelden ze soepel over op plan B. Eddie had de ontsteker van de explosieven in zijn hand. Hij wachtte een seconde, tot een jeep bestuurd door een bewaker dichter bij de springlading was en liet de bom exploderen.
Een gedeelte van de muur werd weggeslagen in een stofwolk en vlammen. De bewaker werd uit de jeep geblazen en de man rolde zeven meter verder over de grond. Zijn voertuig was gekanteld en de dikke banden draaiden nog zinloos rond. Brokken cement en steen hagelden over het terrein en een paddenstoelvormige wolk steeg langzaam op boven de plaats van de explosie.
Het team sprintte naar de muur. Linc kon de anderen gemakkelijk bijhouden, al droeg hij Kyle op zijn schouder. Toen ze bij de hoek van het gebouw kwamen, verkende Juan behoedzaam de situatie. Een van de bewakers, de man die als eerste het vuur geopend had, lag op de grond met een bebloed gezicht omdat hij getroffen was door een brok cement. Een andere bewaker was bij hem en een derde probeerde een deur te openen.
Nauwkeurig richtend vuurde Juan de vier resterende patronen in zijn Glock af. Omdat de plastic patronen geen effect hadden op de kogelwerende vesten en omdat Juan de mannen niet opzettelijk wilde doden vuurde hij op het kruis van de mannen. Ze zouden daardoor niet ontmand worden, maar wel wekenlang met blauwe plekken lopen. De mannen vielen schreeuwend van pijn op de grond.
‘Sorry, jongens,’ zei Juan en hij nam hun wapens af. De bewakers hadden mini-uzi’s die op korte afstand gevaarlijk zijn, maar op langere afstanden nutteloos. Juan wierp een van de wapens naar Eddie, en het andere naar Linc, die met Kyle op zijn schouder een betere schutter was dan Murph, zelfs al zou die op een schietbaan vanaf een statief vuren.