Ze vonden kamer 17 al snel. Linc verwijderde de kap van een lichtarmatuur en hij trok de tl-buizen uit de fittingen. De vier mannen zetten hun nachtbrillen op en Juan draaide aan de deurknop. De ruimte achter de deur was een kleine slaapkamer met twee metalen bedden, twee bureaus en bijpassende stoelen. De aangrenzende badkamer was een betegelde ruimte met een afvoerputje in de vloer. In het naargeestige groene licht waren silhouetten vaag en de kleuren veranderd in grijstinten, maar het was meteen duidelijk dat op elk bed iemand lag te slapen. Ze hoorden gesnurk.
Eddie haalde een klein plastic doosje uit zijn broekzak. Er zaten vier injectienaalden in. Het verdovende mengsel in de spuiten zou een volwassen man binnen twintig seconden bewusteloos maken. Omdat Kyle zich vrijwillig had aangesloten bij de sekte zou hij zich zeker verzetten tegen elke poging hem hier weg te halen. Adam Jenner, de deprogrammeur, had Linda het advies gegeven de jongeman te verdoven, maar Juan had zich dat toch al voorgenomen.
Eddie gaf de injectiespuit aan Cabrillo en hij liep naar een van de bedden. De man lag op zijn buik te slapen, met zijn gezicht naar de muur gekeerd. Met een snelle beweging legde Eddie zijn hand op de mond van de slapende en stak de naald in zijn hals. Met zijn duim drukte hij de spuit leeg. Aan de andere kant van de kamer deed Juan hetzelfde. Zijn slachtoffer schrok meteen wakker en met opengesperde ogen van angst probeerde hij Juans arm af te weren. Juan hield de man in bedwang, ook al begon hij met zijn benen te trappelen.
Juan telde in gedachten af van twintig. Toen hij bij tien was, verzette de man zich al minder heftig, zijn bewegingen werden trager. Bij drie was de man helemaal roerloos. Met zijn kleine zaklamp scheen Juan in zijn gezicht. Hoewel Kyle Hanley meer op zijn moeder leek, herkende Juan toch genoeg trekken van Max om zeker te weten dat hij de juiste voor zich had.
‘Hebbes,’ zei hij.
Uit voorzorg deed Linc een paar FlexiCuffs om Kyles polsen en enkels, voordat hij hem op de schouder nam.
‘Ben je klaar, grote man?’ vroeg Juan.
Linc grinnikte in het donker. ‘Ik droeg jouw zware lijf drie jaar geleden over een afstand van twaalf kilometer in Cambodja, dus deze knaap stelt niets voor.’
Cabrillo keek naar het schermpje op zijn mouw. Alles leek rustig, maar hij vroeg via de radio aan Linda om een bevestiging.
‘De portiers zijn nog in het hoofdgebouw. Er was even licht op het terrein bij jullie in de buurt, maar dat is weer gedoofd.’
‘Dat was een pitstop.’
‘Dat dacht ik al. We zijn klaar om hier weg te gaan.’
Een bel begon luid te rinkelen toen ze weer door de gang liepen. Het klonk als een brandalarm: een schril en aanhoudend geluid dat pijn deed aan hun oren. Door het kabaal konden ze niet met elkaar communiceren, maar het team bestond uit professionals en ieder wist wat hij moest doen.
Eddie liep vooraan, op de voet gevolgd door Linc en Mark. De drie liepen zo snel ze konden door de gang, zonder te proberen onopgemerkt te blijven. Dit was niet langer een geluidloze ontvoering, maar een wedloop naar de muur om het complex. Als Linc en Eddie hun opdracht uitgevoerd hadden zou daar een springlading een gat in de muur slaan. Linda Ross was zo dichtbij dat ze de alarmbel kon horen en ze zou via de radio instructies geven aan George Adams om meteen met de helikopter te komen, voor een snelle evacuatie. Hij zou landen op de weg en het team kon al aan boord zijn voordat de bewakers beseften wat er gebeurde.
Een deur naast Juan vloog open en een slaperige man in pyjama stapte de gang in. Cabrillo gaf hem een hoek met zijn elleboog, zodat de man tollend op de vloer belandde. Een eindje verder keek een andere man uit zijn slaapkamer. Met het gewicht van Kyle Hanley op zijn schouder haalde Linc uit naar de responsivist. Het hoofd van de man knalde tegen de metalen deurpost en toen Juan langs hem draafde zag hij dat de ogen van de man wegdraaiden tot alleen het wit zichtbaar was. Daarna viel hij als een gevelde boom achterover op de grond.
Eddie bleef intuïtief staan toen ze bij de buitendeur kwamen. Juan keek naar het videobeeld op zijn mouw, maar kennelijk had Linda het druk met Adams, want de camera in het onbemande vliegtuigje was gericht op de zee ten noorden van hen. Juan hoorde haar stem via de radio, maar de alarmbel rinkelde zo luid dat hij de woorden niet kon verstaan. Hij hoorde alleen dat haar stem gejaagd klonk.
Juan haalde zijn schouders op en opende de deur, met de Glock in de aanslag. Afgezien van het luide alarm leek alles nog even rustig als eerst op het terrein. Er waren geen rennende bewakers, en bewoog helemaal niets. En kennelijk brandde er nergens meer licht.
Juan was nu buiten het gebouw, met de oorverdovend rinkelende alarmbel en hij probeerde te verstaan wat Linda riep.
‘… bewakers op het terrein. Gomez komt eraan. Opschieten!’
Juan zocht naar zijn nachtbril toen een drietal mannen in grijze uniformen om de hoek van een gebouw in beeld kwam. Juan had een fractie te veel tijd nodig om te zien of de mannen gewapend waren. Een van de drie opende het vuur met een machinegeweer en een boog van patronen sloeg in de witgepleisterde muur van de slaapzaal. Cabrillo liet zich plat op de grond vallen en hij vuurde terug. Hij richtte precies en raakte de middelste bewaker. Maar de man zakte niet in elkaar: hij wankelde alleen een paar passen achteruit.