‘We gaan,’ zei Eddie. Juan tikte op Murphs schouder en samen renden ze over de weg. De zachte zolen onder hun schoenen maakten geen geluid op het asfalt.
Toen ze bij de muur van cementblokken kwamen, draaide Cabrillo zich om, zodat zijn rug tegen de muur leunde en hij strengelde zijn vingers ineen, zodat Mark kon opstappen. Met een snelle beweging stond Mark op Juans schouders.
Mark maakte bijna de fout dat hij de bovenkant van de muur wilde grijpen om steun te vinden, maar hij bedacht zich op tijd en haalde zijn handen niet open aan de scherpe glasscherven. Hij wachtte tot Juan zijn evenwicht hersteld had. Mark wist dat er een amper zichtbare alarmdraad op de muur was aangebracht. De draad liep over de hele omtrek van de muur, een centimeter naast de rand en ondersteund door tientallen kleine isolators. Met een lichte druk op de draad zou het alarmsysteem geactiveerd worden. Mark haalde een voltmeter uit zijn heupzak om te zien hoeveel spanning op de draad stond. Met een paar krokodilklemmen verbond hij een extra draad als omleiding met een wijde lus. Daarna knipte hij de alarmdraad door en kneep onwillekeurig zijn ogen dicht, voor het geval hij iets verkeerd deed. Maar er klonken geen kreten, geen alarmsirenes en nergens in de gebouwen ging het licht aan.
Uit een andere broekzak haalde hij een rol en hij spreidde kevlardoek uit over de bovenkant van de muur. Mark hees zichzelf op de muur en zelfs met zijn volle gewicht sneden de scherpe glasscherven niet door het hightechdoek. Hij liet zich aan de andere kant van de muur op de grond zakken en sloop snel naar links. Even later hoorde hij Juan over de muur klimmen en met een soepele beweging naast hem springen.
‘Als we weer terug aan boord zijn, dan ga jij wel op dieet,’ zei Juan, omdat hij Mark had ondersteund bij de muur. Hij drukte op een knop van de microfoon bij zijn hals. ‘We zijn binnen.’
Aan de andere kant van het terrein, waar ook een blinde vlek voor de videocamera’s was, slopen Eddie en Franklin Lincoln over de muur. Hoewel Linc de beste was in het onklaar maken van beveiligingssystemen, moest Eddie de alarmdraad doorsnijden, om de eenvoudige reden dat hij nooit in staat was het zware lijf van Linc omhoog te duwen.
‘Wij zijn ook binnen. Standby.’
Cabrillo bleef zo laag mogelijk en hij leidde Murph weg van de muur. Ze slopen over het terrein, een route volgend die zorgvuldig gepland was om de camera’s te ontwijken. Bij het hoofdgebouw waren enkele schotelantennes op het dak gemonteerd en er was een radiozendmast. Dit was hun doel en erheen kruipen kostte hun zeven minuten.
Juan had zijn nachtbril afgezet en met zijn handen om zijn ogen drukte hij zijn gezicht tegen een raam. Er was een streep licht bij de achterwand, waar een computer op stand-by stond. Ze wisten dat dit het kantoor van de directeur was.
Juan zag het alarmcontact dat in het kozijn was aangebracht. Zodra het raam geopend werd, zou het alarm afgaan. Hij haalde een apparaat uit een zak van zijn vest en richtte op het alarm. Een lichtje gloeide rood op. Daarna bewoog hij het apparaat langs het raam, om te controleren of er draden tussen de glazen panelen waren aangebracht, maar het verklikkerlichtje bleef uit. Juan bedacht dat hij wel een nieuwe carrière kon beginnen als insluiper, nu duidelijk werd wat de kwaliteit van de beveiliging was, zoals aangelegd door het beste bedrijf in Korinthe.
Hij bracht twee zuignappen aan op het dubbelglasraam en met een glassnijder sneed hij een stuk los, langzaam bewegend zodat het geluid gedempt bleef. Hij hoorde een zuigend geluid toen hij het stuk glas wegtrok en het vacuüm tussen de beide panelen zich vulde. Hij gaf de glassnijder aan Mark en met de beide zuignappen verwijderde hij het losgesneden deel. Daarna deed hij hetzelfde met het binnenste paneel en zette het op de vloer van het kantoor.
Juan zwaaide zijn been over het kozijn en verdween in het gebouw. Toen Mark ook door de opening was gekropen liet Cabrillo de zonwering meteen zakken. ‘We zijn in het kantoor,’ zei hij in de microfoon.
‘Begrepen,’ antwoordde Eddie.
Juan wees naar de computer. ‘Ga je gang.’
Murph liet zijn knokkels knakken en ging achter het bureau zitten. Hij verstelde de monitor, voordat hij de computer weer startte. Uit een van zijn zakken haalde hij een klein apparaat, en sloot het aan op een USB-poort. Even later verscheen een lachend doodshoofd op de monitor. Toen dat weer verdween begon Mark driftig met één hand te typen en met zijn andere hand bewoog hij de muis, als een kind dat met een autootje speelt.
Juan liet hem werken en verkende het kantoor met een kleine zaklamp. Hij bleef zo veel mogelijk weg van het raam. Ze hadden op de website van de responsivisten gelezen dat de directeur van dit complex een zekere Gill Martell uit Californië was. Na wat speurwerk was duidelijk geworden dat Martell exclusieve auto’s had verkocht in Beverly Hills, voordat hij zich had aangesloten bij de groep. Zijn naam dook ook op bij het onderzoek naar een bende van autodieven. Hoewel Martell verdachte was, bleken enkele belangrijke getuigen nog voor het proces naar Mexico verdwenen en de aanklacht werd ingetrokken.