Juan richtte zijn aandacht op de muur; die was drie meter hoog en opgebouwd met een dubbele rij cementblokken. De totale lengte was aan een zijde ongeveer 250 meter. Zoals gebruikelijk in dit deel van de wereld waren boven op de muur glasscherven aangebracht, om indringers af te schrikken. Eerder op de dag waren Juan en Linda naar het enige beveiligingsbedrijf in het naburige Korinthe gegaan. Ze deden zich voor als een Amerikaans echtpaar dat sinds kort een huis aan de kust had gekocht en nu een alarmsysteem wilde laten installeren. De eigenaar van het bedrijf pochte dat hij veel werk had gedaan voor de responsivisten, en hij wees op een grote gesigneerde foto van Donna Sky, alsof die een bewijs was.
De draad die aan de bovenkant over de muur liep was een van de eerste dingen die Juan zag, zodra hij in positie was. En daarna zag hij de camera’s, in totaal telden hij en zijn team er dertien aan de buitenkant van het complex. Ze begrepen dat er binnen nog meer bewakingscamera’s moesten zijn.
Van de muur liepen twee hekken van kippengaas tot in de zee, om te verhinderen dat mensen langs de kust over het terrein van de responsivisten liepen.
Hoewel de beveiligingsmaatregelen niet erg opvallend waren, kreeg het complex daardoor iets van een gevangenis: het geheel was meer ontworpen om de bewoners binnen te houden dan indringers buiten te houden.
Juan keek naar het terrein tussen de gebouwen. Drie jeeps stonden voor het hoofdgebouw geparkeerd. Een infraroodscan maakte duidelijk dat de motoren koud waren. Er patrouilleerden geen bewakers over de paden op het terrein, er waren geen waakhonden en de camera’s die aan de muren of op palen gemonteerd waren bewogen niet. Het leek waarschijnlijk dat een bewaker in een van de gebouwen naar een batterij monitors staarde. Cabrillo besefte dat zijn verkenningsteam daarom heel alert moest blijven, zodra de anderen met de helikopter van de Oregon naar Athene waren gevlogen.
Linc en Eric hadden twee uur nodig om de blinde vlekken van de camera’s te bepalen en die informatie door te sturen naar het schip. Ze verkenden de situatie vanaf de overkant van de kustweg en hielden zich schuil in een olijfbosje. Ze maakten een schatting dat er ongeveer vijfenveertig responsivisten in het complex aanwezig waren, hoewel er minstens twee keer zoveel personen onderdak konden vinden in de gebouwen.
Nadat de strategie vooraf bepaald was en de tactiek besproken, had de bemanning de hele dag besteed aan de voorbereidingen: huurauto’s werden gereserveerd, ontsnappingsroutes verkend en er werd een geschikte plek in de buurt gevonden waar George Adams met de Robinson kon landen, om Kyle over te brengen naar de internationale luchthaven Eleftherios Venizelos bij Athene. Chuck Gunderson had de Gulfstream-zakenjet van de Corporatie al gereedgemaakt voor een snelle vlucht naar Rome. Alle papieren waren geregeld en er stond een limousine voor hen klaar op de luchthaven.
En als de actie niet zo gladjes verliep als gepland, dan waren er alternatieven die meteen gebruikt konden worden. De details waren zo nauwkeurig voorbereid dat Eric Stone, aan boord van de Oregon, na bestudering van de kaarten met de getijdenstromingen, het precieze moment van de overval had bepaald.
Hoewel Cabrillo een rol speelde bij de actie om Kyle te ontvoeren, had Eddie Seng als chef van de operaties op de kust de leiding over het team van veertien personen, en het was zijn verantwoordelijkheid dat iedereen klaar was voor de actie.
‘Nog een minuut,’ hoorde Juan hem fluisteren via de radio.
Juan tikte op de zendknop om te bevestigen. Hij testte beide holsters bij zijn heupen, om te controleren of hij de twee compacte Glock 19’s snel kon trekken. Juan gebruikte bij voorkeur de nieuwe FN-57 automatische pistolen als vuurwapen, omdat de kleine 5.7-mm-patronen door bijna elk kogelwerend vest drongen, maar bij deze missie was het niet de bedoeling iemand te doden. De bemanning aan boord beschikte over Glocks met 9mm-patronen die de helft van de normale hoeveelheid kruit bevatten en niet voorzien zijn van lood maar van ballistisch plastic. Op korte afstand kon deze munitie dodelijk zijn, maar zodra de schietafstand meer dan vijf meter was werd iemand die getroffen werd door een enkel schot, meteen buiten gevecht gesteld.
De seconden verstreken traag en als een laatste teken van boven schoven wolken voor de maansikkel, zodat het aardedonker werd. Vaag hoorde Juan het geronk van de Robinson-R-44 in de verte, waar George Adams zijn positie innam.
‘Ben je klaar?’ vroeg Juan aan Mark Murphy, die naast hem hurkte in een greppel langs de weg.
‘Twee missies in drie dagen,’ fluisterde Mark. Op zijn gezicht waren strepen camouflageverf aangebracht en zijn lange haar was weggestopt onder een zwarte bandana. ‘Je zet me wel aan het werk.’
‘Jij bent nu eenmaal onze inwonende computerhacker.’
Cabrillo keek naar zijn mouw. In de stof was een klein, flexibel scherm aangebracht. De e-paper-resolutie was haarscherp en op de miniatuurmonitor was het terrein van de responsivisten te zien, vanaf driehonderd meter hoogte. Linda Ross zat in een bestelbusje dat verderop langs de weg geparkeerd stond en ze bestuurde het onbemande verkenningsvliegtuigje. Als de camera inzoomde kon Juan het hele terrein bekijken, maar belangrijker was of hij ergens iemand zag lopen. Het experimentele scherm gaf te veel licht en Juan draaide de helderheid terug. De batterijen en het computergedeelte van het toestel waren in het rugpand van zijn vest genaaid.