‘Ja, omdat we twintig uur niet geslapen hadden en allebei wel dertig blikjes Red Bull hadden gedronken.’
Eddie Seng stopte een stukje brood in zijn mond. ‘Zou die groep uitgekozen zijn omdat ze plannen hadden de sekte te verlaten en omdat de leiders een voorbeeld willen stellen? Eric zei al dat ze niet terugdeinzen voor ontvoering, dus kunnen ze ook een stap verder gaan en afvalligen vermoorden.’
Max Hanley keek hem geschrokken aan en op zijn gezicht was bezorgdheid over het lot van Kyle te lezen.
‘Dat is een mogelijkheid,’ zei Linda, nog voordat ze de schrik op Hanleys gezicht gezien had. ‘Sorry Max, maar we moeten er rekening mee houden. En trouwens, jouw zoon is nog maar kortgeleden bekeerd, dus hij zal helemaal niet weg willen uit die sekte.’
‘Weet je zeker dat je bij dit gesprek wilt zijn?’ vroeg Juan aan zijn beste vriend.
‘Ja, verdomme,’ reageerde Max kortaf. ‘Het is pijnlijk en akelig. We praten wel over mijn zoon en tegen beter weten in heb ik het gevoel dat ik hem in de steek laat. Als ik een betere vader was geweest, dan zou hij niet zijn afgedwaald naar zulke gevaarlijke gekken.’
Niemand wist iets te zeggen en het bleef een tijdje stil. Eric Stone verbrak de stilte, al was dat ongebruikelijk voor hem. Omdat hij zich altijd in technische zaken verdiepte, had hij vaak weinig oog voor de menselijke kant. ‘Max, ik groeide op in een slecht gezin. Mijn vader was een alcoholist die mij en mijn moeder sloeg, elke avond dat hij genoeg geld had voor een fles wodka. Dat was dus de slechtst denkbare situatie om kind te zijn, en toch ben ik goed terechtgekomen. Je huiselijke achtergrond is maar voor een deel bepalend hoe je volwassen wordt. Als jij een grotere rol had gespeeld in het leven van je zoon, dan is het maar de vraag of er een groot verschil zou zijn. Dat weet je nooit, en daarom is het ook zinloos erover te piekeren. Kyle is zoals hij is, omdat hij daarvoor gekozen heeft. Jij was ook niet in de buurt van je dochter, toen ze nog een kind was, en toch is zij een succesvol accountant geworden.’
‘Advocaat,’ verbeterde Max hem. ‘En dat is ze helemaal op eigen kracht geworden.’
‘Als jij je niet verantwoordelijk voelt voor haar succes, dan hoef je ook geen verantwoordelijkheid te nemen voor het falen van Kyle.’
Max liet de opmerking even bezinken en zei toen: ‘Hoe oud ben jij?’
Stone leek verrast door de vraag. ‘Zevenentwintig.’
‘Dan ben je erg wijs voor je leeftijd. Bedankt.’
Eric grinnikte.
Juan mimede de woorden ‘goed gedaan’ naar Stone en nam weer de leiding over de vergadering. ‘Is er ook een manier om die theorie van Eddie te testen?’
‘We kunnen inbreken in het computersysteem van de responsivisten,’ opperde Mark. ‘Dat kan iets opleveren, maar ik betwijfel dat op de ledenlijsten vermeld staat wie stout is geweest en wie niet.’
‘Probeer het toch maar,’ besloot Juan. ‘En vergelijk de passagierslijst met alle gegevens die je vindt. Er moet iets zijn waardoor deze groep bijzonder is. En als de slachtoffers niet het plan hadden de sekte te verlaten, dan moet er toch iets anders zijn.’ Hij wendde zich tot Linda. ‘Ik wil ook weten waarom zoveel sekteleden tegelijkertijd op de Filippijnen waren. Het antwoord op die vraag kan de enige duidelijke aanwijzing zijn.’
Juan ging staan, als teken dat de vergadering geschorst werd. ‘We zijn bij het Suezkanaal om vijf uur in de ochtend. Herinner iedereen eraan dat we een loods aan boord hebben tot we voorbij Port Said zijn, dus we varen in volledige vermomming. Max, zorg ervoor dat de tanks die walm veroorzaken in de rook helemaal vol zijn, en laat alles aan dek grondig controleren, zodat niets ons kan verraden. Als we eenmaal op de Middellandse Zee zijn, dan hebben we vierentwintig uur om onze plannen met Linc uit te voeren, nog twaalf uur om alles gereed te maken en dan gaan we Kyle Hanley halen. Over achtenveertig uur zal Kyle in Rome zijn, bij die deprogrammeur en dan zijn wij op weg naar de Rivièra voor die afluistermissie.’
Cabrillo kon niet weten dat de hele operatie verre van eenvoudig zou zijn.
12
Juan drukte het oordopje van zijn radio wat dieper in zijn oor en tikte op de microfoon bij zijn keel om de anderen duidelijk te maken dat hij zijn positie had bereikt. Onder hen was het terrein van de responsivisten, een verzameling rommelige gebouwen omringd door een muur van witte cementblokken. Achter het terrein was een rotsig strand met een houten steiger die tot dertig meter in de Golf van Korinthe reikte. Omdat de vloed weer opkwam, kon hij de zee in de lichte bries ruiken.
De gebouwen waren laag, en deden Cabrillo aan de ontwerpen van Frank Lloyd Wright denken. De platte daken leken zwart door de lenzen van Juans nachtkijker, maar hij wist dat de dakbedekking van rode gebakken klei was. De gazons binnen de ommuring waren bruin door de droogte en de bladeren aan de weinige olijfbomen waren ook verdord. Het was halfvier in de nacht en de enige verlichting kwam van lampen die aan strategisch geplaatste palen waren bevestigd.