De tocht van Suez naar Port Said, een afstand van bijna tweehonderd kilometer, zou elf uur duren, maar eenmaal op de Middellandse Zee was het naar de eindbestemming nog maar een dag varen.
Door het grote aantal schepen dat via het Suezkanaal voer, waren de scheepvaartroutes op de Rode Zee erg druk. Om geen ongewenste argwaan te wekken bij de passerende schepen had Juan een wachtman op de brug geposteerd, al werd de Oregon bestuurd vanuit het commandocentrum benedendeks.
Hij was nu op de brug, en overzag de voorbereidingen om de volgende ochtend een loods aan boord te nemen. Zandstormen woedden aan de westelijke hemel boven Afrika. De zon daalde door bruinige wolken en bestraalde de Oregon met een onaardse gloed. De temperatuur bleef ongeveer 30 graden Celsius, en het zou niet veel koeler worden als de zon achter de horizon was verdwenen.
‘Wat een uitzicht,’ merkte dokter Huxley op, toen ze via een verborgen deur de kaartenkamer binnenstapte. Ze staarde naar de zandstorm in de verte en de rossige hemel gaf haar gezicht de teint van een indiaan. Het zachte licht maakte haar vermoeidheid minder zichtbaar.
‘Hoe gaat het met onze patiënte?’ vroeg Cabrillo, terwijl hij een zeekaart met ezelsoren uitspreidde op een oude, bekraste tafel.
‘Ze knapt flink op,’ antwoordde Julia. ‘Als er morgen geen symptomen van besmetting zijn, dan hoeft ze niet langer in quarantaine te blijven. En hoe is het met jou?’
‘Een hete douche en een paar uur slaap waren genoeg voor mij om te herstellen.’ Juan gebruikte een paar klemmen om de zeekaart op zijn plaats te houden. De klemmen in de kaartentafel waren met opzet verwijderd, zodat de Oregon nog aftandser leek. Bij het camoufleren van de ware aard van het schip had Cabrillo oog voor de kleinste details. ‘Weet je al iets meer over haar ervaringen?’
‘Linda schrijft nu een rapport over alles wat we tot nu toe weten. Dus niet alleen mijn aantekeningen, maar ook de informatie die Mark en Eric hebben verzameld. Toen ik met haar sprak zei ze dat het verslag over een halfuur klaar zou zijn.’
Juan keek op zijn horloge, zonder echt de tijd te controleren.
‘Ik had pas over enkele uren een meer definitief rapport verwacht.’
‘Murph en Stone zijn meer gemotiveerd dan gewoonlijk.’
‘Laat me raden: ze willen indruk maken op Jannike Dahl, met hun recherchewerk?’
Julia knikte. ‘Ik noem ze nu de Hardly Boys.’
Het duurde even voor Juan de grap begreep, en hij grinnikte.
Toen Julia glimlachte verschenen er rimpeltjes bij haar neus, als bij een klein meisje. ‘Ik dacht al dat je het grappig zou vinden.’
Uit een ouderwetse intercom aan de wand klonk geluid als van een astmatische papegaai. ‘Voorzitter, hier Linda.’
Juan drukte een knop op het apparaat in. ‘Vertel op, Linda?’
‘Ik ben klaar in de vergaderzaal. Eric en Murphy zijn hier ook. We wachten nog op jou, Max en Julia.’
‘Hux is hier bij mij,’ zei Cabrillo. ‘En Max zag ik het laatst in zijn hut, aan de telefoon en weer ruziënd met zijn ex-vrouw.’
‘Ik zal Eric vragen hem te halen. Ik ben er klaar voor.’
‘We komen eraan,’ Juan keek naar Julia. ‘Ga jij maar vast, ik kom zo.’
Ze stak haar kleine handen in de zakken van haar laboratoriumjas en liep naar de lift die haar naar het commandocentrum zou brengen, omdat het de snelste route naar de vergaderzaal was.
Juan stapte naar buiten op de brug. De wind rukte aan zijn lichte katoenen shirt. Hij proefde de woestijn in de verte toen hij diep inademde. Hoewel hij als kleine jongen al aangetrokken werd door de zee, vond hij de woestijn ook fascinerend. Evenals de oceaan was de woestijn ongastvrij en ongenaakbaar, maar toch waagde de mens zich al sinds onheuglijke tijden daarheen, op zoek naar rijkdom en ontdekkingen.
Als Juan in een andere periode en op een andere plek was geboren, dan leidde hij misschien een kamelenkaravaan door de ongebaande Sahara of door Rub’ al-Khali in Saoedi-Arabië. Het was een mysterie wat achter de volgende golf of het volgende zandduin opdoemde, en dat trok hem aan.
Hij wist nog niet wat het onderzoek naar de doden van de Golden Dawn zou opleveren. Maar de massamoord op honderden mensen was een onrecht dat niet onbestraft mocht blijven. Juans team had onvermoeibaar materiaal verzameld en spoedig zouden ze een plan opstellen. Als de strategie eenmaal bepaald was, dan zou die met militaire precisie gevolgd worden. Dat was de beste tactiek. Staand bij de reling, met zijn handen om het warme metaal, kon Juan nog even ongehinderd zijn emoties volgen. Als de briefing eenmaal begon, dan moest hij zich richten op een doel en dat doel ook bereiken. Maar nu voelde hij nog de ongeremde woede over zoveel dodelijke slachtofffers.
Het onrecht dat deze onschuldige passagiers was overkomen knaagde aan zijn innerlijk, en de enige remedie was het verdelgen van de daders. Juan had geen idee wie deze daders waren, maar hij was vastbesloten door middel van het onderzoek van de Corporatie deze misdadigers op te sporen.