‘Dit wordt een baken van hoop voor de wereld,’ antwoordde Heidi Severance. ‘Mijn vader zei tegen ons dat het begin van de strijd moeilijk is. Maar als de boodschap verspreid wordt en de mensen gaan beseffen wat er op het spel staat, dan zal men onze levensstijl als verstandig zien.’
‘Ik heb in Generations gelezen over het afnemende aantal geboorten in de omgeving van onze nieuwe kliniek in Sierra Leone,’ vervolgde de regisseur. Generations was het halfjaarlijkse tijdschrift van de organisatie.
Severance knikte. ‘Die kliniek is gebouwd ver van de plaatsen waar christelijke en moslimzendelingen hun leugens verspreid hebben, en het gaat daar beter dan we verwacht hadden. De dorpelingen begrijpen steeds beter dat geboortebeperking hun levensstandaard veel meer verhoogt dan de praatjes van de kerken.’
‘In dat artikel staat niet dat ons leven wordt beïnvloed door intrabrane storing en hoe we ons daartegen kunnen verzetten.’
Nu schudde Thom zijn hoofd. ‘Het feit dat een buitenaardse levensvorm bestaat in een dimensie van een universum parallel aan dat van ons is iets wat we nog niet kunnen uitleggen. De kern van onze filosofie komt later wel. Voorlopig zijn we al tevreden met het verminderen van het aantal geboorten.’
De regisseur knikte en hief zijn glas naar het echtpaar, voordat hij zich onder de gasten begaf en anderen de Severances konden feliciteren.
‘Hij is een prima kerel,’ fluisterde Heidi tegen haar man.
‘Zijn laatste film bracht meer dan tweehonderd miljoen op, maar zijn financiële bijdrage is het afgelopen jaar met vijf procent verminderd.’
‘Ik zal wel met Tamara praten.’ Tamara was de nieuwe vrouw van de regisseur en bevriend met Heidi.
Thom scheen het niet te horen, want hij zocht in zijn binnenzak naar zijn trillende mobiel. Hij klapte het toestel open, noemde zijn naam en luisterde wel een minuut lang zonder dat de uitdrukking op zijn gezicht veranderde. ‘Bedankt,’ zei hij uiteindelijk en klapte de telefoon weer dicht. Hij keek naar Heidi. Haar stralende ogen en glimlach waren indrukwekkender dan de elf karaats diamant aan de ketting om haar hals. ‘Dat was Kovac,’ zei Thom op gedempte toon, zodat niemand anders hem kon horen. ‘Een vrachtschip rapporteerde dat er wrakstukken in de Indische Oceaan drijven.’
‘O, mijn god!’
‘Het staat vast dat die wrakstukken afkomstig waren van een reddingsboot van de Golden Dawn.’
Heidi Severance bloosde en ze bracht haar hand naar haar hals.
‘Er waren geen overlevenden.’
Haar glimlach verscheen en ze verzuchtte: ‘Dat is geweldig. Echt fantastisch.’
Thom keek alsof een zware last van zijn schouders was weggenomen. ‘Nog een paar weken, schat, en dan zal alles waar jouw vader en wij aan gewerkt hebben resultaat krijgen. De wereld zal herboren worden, en deze keer zal de mensheid die niet bederven.’
‘De wereld zal naar ons ideaal gevormd worden,’ voegde Heidi eraan toe en ze pakte Thoms hand. Ze dacht geen moment aan de 783 mannen, vrouwen en kinderen die verdronken waren toen het cruiseschip verging, terwijl veel opvarenden leden van de organisatie waren. Het was nog maar een klein aantal doden, vergeleken bij wat er nog zou gebeuren.
11
Minder dan twaalf uur na het zinken van de Golden Dawn hadden Cabrillo en zijn team nog geen duidelijk plan, maar ze wisten wel wat hun doel was. Ze wilden dit mysterie tot op de bodem uitzoeken, daarover was geen twijfel mogelijk.
De Corporatie was opgezet als een bedrijf dat winst wilde maken, maar daarbij was het moreel kompas van Juan Cabrillo wel bepalend. Er waren missies die ze niet zouden uitvoeren, hoeveel geld er ook werd geboden. En er deden zich ook kansen voor om het juiste te doen, los van de eventuele beloning. Zoals hij dat ook in het verleden had gedaan, als er geen uitzicht op een beloning was, bood Juan zijn medewerkers aan om af te monsteren van de Oregon zodra de huidige missie was afgelopen. Zelf aarzelde hij geen moment om een onbetaald karwei op zich te nemen, maar hij zou dat nooit van zijn bemanningsleden vragen.
Maar evenals in het verleden had geen man of vrouw aan boord dat aanbod geaccepteerd. Iedereen zou Cabrillo tot aan de poorten van de hel volgen. Cabrillo was trots op de technische wonderen van de Oregon, maar hij was nog veel trotser op de houding van zijn bemanning. Die medewerkers waren wel ingehuurd, maar het waren ook de fijnste mensen met wie hij ooit gewerkt had. En omdat ze in de loop van de jaren veel geld hadden vergaard was de stilzwijgende afspraak dat ze zich weer belangeloos voor de goede zaak zouden inzetten, zoals in hun jaren bij de overheid. Ze deden het omdat de wereld met de dag gevaarlijker werd, en ze voelden zich moreel verplicht daar iets tegen te doen.
Het schip voer snel in noordelijke richting, en het nauwe gedeelte bij Bab el Mandeb, de Poort der Tranen, tussen Jemen en Djibouti was al gepasseerd. Ze voeren in de Rode Zee, en Cabrillo had met Atlas Marine Services, het Egyptische bedrijf dat het Suezkanaal beheerde, al geregeld dat de Oregon de volgende ochtend mee kon varen in het eerste konvooi dat naar het noorden voer.