‘En wat doet die groep nu?’ vroeg Juan.
‘Ze hebben overal centra voor gezinsplanning, met gratis condooms, abortusklinieken en sterilisaties. Ze voeren al heel lang strijd met de rooms-katholieke kerk, dat zal je niet verbazen, en verder met iedereen die politiek rechts is.’
Juan keek om zich heen. ‘Dan is de volgende vraag: wat hebben de responsivisten uitgespookt, zodat iemand een cruiseschip vol met aanhangers van die ideeën uitmoordt?’
Daar had niemand een antwoord op.
10
De rondcirkelende helikopters van de paparazzi-journalisten werden afgeschermd door de witte tent die was opgezet op het keurig verzorgde gazon voor het landhuis in Beverly Hills. De tent was meer dan twee keer zo groot als het azuurblauwe zwembad van olympische afmetingen ernaast. Toen de Bell Jetranger van de politiecommissaris in Los Angeles verscheen, vlogen de twee gehuurde heli’s van de persmuskieten snel weg, nog voordat de registratiecode op de staart te lezen was, omdat ze boven verboden gebied betrapt waren. De piloten wilden geen arrestatie riskeren, hoeveel extra geld de schandaalfotografen ook boden.
De gasten, afgeschermd door het tentdoek, waren gewend aan zulke inbreuken op hun privacy en ze hadden er amper belangstelling voor. Het geronk van de helikopters stierf weg en het geroezemoes van de gesprekken kwam weer op het gewone niveau. De band, op een houten podium aan de ene zijde van de tent, begon weer te spelen. En de zongebruinde meiden in bikini, onmisbaar bij elke party in Hollywood, verschenen weer rond het zwembad.
Het landhuis dat oprees in de tuin was een imitatie van een enorme mediterrane villa, met een woonoppervlak van honderden vierkante meters, en ernaast was een apart gastenverblijf dat twee keer zo groot was als een gemiddeld Amerikaans huis. In de ondergrondse garage konden twintig auto’s geparkeerd worden. Twee grote landhuizen waren met de grond gelijk gemaakt, zodat de nieuwe eigenaren op deze plek konden bouwen wat ze wilden, en aannemers hadden drie jaar lang dag en nacht gewerkt om het ommuurde complex te laten verrijzen. Zelfs in deze omgeving, waar men gewend is aan patserig vertoon van rijkdom, was hoofdschuddend gereageerd op de bouwplannen.
Thomas en Heidi Severance waren de eigenaren van het landgoed. Ze waren geen beroemde acteurs, en evenmin rijke filmproducenten, hoewel Thom Severance enkele jaren als manager bij een studio had gewerkt. Het echtpaar beheerde de nalatenschap van dr. Lydell Cooper, de stichter van het responsivisme, en ze stonden aan het hoofd van de groeiende beweging. Het geld voor de bouw van het landhuis, dat ook diende als hoofdkwartier in Californië, was afkomstig van donateurs uit de hele wereld, al was het grootste deel ingezameld bij de elite van Hollywood, die steeds enthousiaster werd over het responsivisme.
Thom Severance was een van de eersten die besefte dat het boek van dr. Cooper met de titel We Are Breeding Ourselves to Death briljant was en hij had de auteur geholpen met de verspreiding van zijn ideeën. En het lag voor de hand dat Thom een gelijkgestemde geest trof in de persoon van Heidi, de dochter van Cooper. Ze waren met elkaar getrouwd, na een kennismakingsperiode van twee maanden, en door hun tomeloze ijver was het responsivisme uitgegroeid tot een wereldwijd fenomeen. Ze hadden het levenswerk van Cooper na zijn dood voortgezet. Met hun charisma trokken ze vooral belangstellenden uit de amusementsindustrie, en toen de Oscar-winnares Donna Sky openlijk had erkend dat ze al vele jaren een volgeling van het responsivisme was, groeide de populariteit van de beweging explosief.
Thom Severance was een rijzige man, die dankzij plastische chirurgie gezaghebbende gelaatstrekken had. Hij was drieënvijftig, maar zijn blonde haar werd nog niet dunner en zijn ogen hadden niets van hun indringende blik verloren. Het lichte linnen colbert dat hij droeg was wat te ruim voor zijn gestalte, maar dat wekte eerder de indruk dat hij nog gespierder was. Als hij lachte, en dat deed hij vaak, dan contrasteerden zijn witte tanden scherp met zijn altijd gebruinde huid.
Heidi stond naast hem. Ze was maar enkele jaren jonger dan Thom, maar ze leek eerder ergens achter in de dertig. Ze was het prototype van het Californische meisje met perfect blond haar, stralend blauwe ogen en het figuur van een atlete. Haar hals was lang en sierlijk, en dat benadrukte ze door laag uitgesneden blouses en halskettingen, glinsterend van diamanten.
Afzonderlijk waren Thom en Heidi aantrekkelijke mensen, maar samen vormden ze een stralend paar, en het was niet vreemd dat ze altijd in het middelpunt van de belangstelling stonden.
Dat was zeker het geval bij deze feestelijke opening van het nieuwe hoofdkwartier van de responsivisten.
‘Gefeliciteerd, Thom,’ zei een beroemde regisseur, en hij kuste Heidi’s wang hartelijk. ‘En jij ook, Heidi. Jullie mogen allebei heel trots op jezelf zijn. Ik weet zeker dat dr. Cooper ook trots zou zijn,’ Hij sprak de naam van Cooper met ontzag uit. ‘Toekomstige generaties zullen terugkijken op dit centrum als de plek waar de duistere dreiging van overbevolking eindelijk gekeerd werd.’