Juan knikte, al vond hij niet dat hij en Janni de hoogste prioriteit hadden. ‘Die logboeken controleren is nu het eerste wat je moet doen. Ik wil weten wat er allemaal aan boord is gebeurd, sinds de reis begon. Ook al lijkt het nog zo onbenullig.’
‘Ik zag dat je met mijn patiënte sprak,’ zei Julia. ‘Hoe voelt ze zich?’
‘Erg moe en angstig,’ antwoordde Juan. ‘Ze heeft geen idee wat er gebeurd is, en ik wilde niet te veel doorvragen. Ze kan niet veel hebben. Ze heeft me wel iets verteld wat belangrijk is: dat cruiseschip was gecharterd door een groep responsivisten.’
‘Wat hebben wij met responsivisten te maken?’ De woorden werden uitgesproken door Max Hanley, die plompverloren het laboratorium binnenstapte. Voordat iemand kon antwoorden liep hij naar Juan om hem de hand te schudden.
‘Volgens de tamtam aan boord mocht je uit de quarantaine. Hoe gaat het?’
Cabrillo was telkens weer verbaasd hoe snel een nieuwtje zich onder de bemanning verspreidde, zelfs om – hij keek op zijn horloge – halfvijf ’s ochtends. ‘Nou, ik ben blij dat ik het overleefd heb.’
‘Dat was wel een stunt,’ grinnikte Max. ‘Zoiets heb ik nooit eerder in mijn leven gezien. Jij kwam uit die schoorsteen, zoals een kurk uit een goedkope fles champagne knalt.’
‘Het lukte mij bijna helemaal naar boven te klimmen,’ zei Juan. ‘Maar daar kwam ik klem te zitten. Ik kon me amper verroeren, en het water steeg steeds sneller. Ik liet mijn pak niet leeglopen, maar pompte er zoveel mogelijk lucht in, om die schoorsteen hermetisch af te sluiten. De lucht werd door het binnenstromende water steeds meer samengeperst, tot ik gelanceerd werd.’
‘Dat was wel een indrukwekkend tafereel.’
‘Hoe hoog was ik boven die schoorsteen in de lucht?’
‘Minstens zeven meter, en je vloog zo’n vijftien meter weg over de reling.’ Max herinnerde zich opeens weer de vraag die hij had willen stellen. ‘Je zei iets over responsivisten?’
‘Ja, de jongedame Dahl vertelde dat het cruiseschip gecharterd was door een groep. De reis ging van de Filippijnen naar Athene.’
‘Naar Piraeus, om precies te zijn,’ verbeterde Eric hem. ‘Athene ligt een eind landinwaarts, en de havenstad heet Piraeus.’
Murph gaf hem een joviale klap op zijn schouder. ‘Dacht jij nu werkelijk dat wij dat niet weten?’
Julia kon een glimlach niet onderdrukken, en ze was er nog meer van overtuigd dat deze kerels weinig kans maakten bij Janni.
‘Ik heb mijn ex weer gesproken,’ zei Max. ‘Het was helemaal geen ontvoering. Dat zei ze om mij op stang te jagen. Kyle is altijd een meeloper geweest, je weet wel: zo’n jongen die zich gemakkelijk laat beïnvloeden door een groep. Hij kreeg de verkeerde vrienden op school en daarom werd hij uiteindelijk gearresteerd wegens drugsbezit. Zijn therapeut zei tegen me dat Kyle geen verslavingsprobleem heeft, maar wel een verkeerd zelfbeeld. Hoe dan ook, met die groep vrienden ging hij naar een of andere betoging en binnen enkele dagen noemde hij zichzelf een responsivist. Hij is zelfs naar een uroloog gegaan om zich te laten helpen, en nu is hij in Griekenland. Kennelijk hebben die lui daar een soort kamp op de Peloponnesos.’
‘Heeft hij vasectomie ondergaan?’ vroeg Julia. ‘Maar hij is toch pas eenentwintig? Er zijn weinig artsen die een jongeman willen steriliseren voordat hij dertig is, tenzij er al een gezin gevormd is.’
‘Kyle is drieëntwintig, en die responsivisten hebben hun eigen artsen die niets anders doen dan vasectomie en eileiders afbinden. Dan doen ze de hele dag.’
‘Ik had nog nooit iets over responsivisten gehoord, totdat Janni die sekte noemde.’
‘Ik weet er ook weinig van,’ gaf Max toe. ‘Alleen wat Lisa mij vertelde.’
‘Jullie moeten meer roddels uit Hollywood lezen,’ zei Julia. ‘Heb je ooit van Donna Sky gehoord?’
‘Die actrice?’ vroeg Max.
‘De best betaalde actrice in de geschiedenis, ja. Zij is ook responsivist, evenals veel mensen in de filmindustrie. Dat is nu echt een rage in Hollywood.’
‘Is het een kerk of een sekte, of zoiets?’
‘Niemand die het precies weet. Althans, buiten die groep,’ antwoordde Julia. ‘De beweging is begonnen in de jaren zeventig, door een zekere Lydell Cooper, een geneticus. Cooper had naam gemaakt met de ontwikkeling van goedkope medicijnen tegen malaria en pokken. Sommigen zeggen dat dankzij hem honderden miljoenen levens gespaard zijn. Maar zelf dacht hij daar na een tijdje toch anders over, toen hij zag hoe de bevolking explosief groeide op de hele wereld. Door ziekten uit te bannen had hij een natuurlijk proces verwijderd waardoor de bevolking op peil blijft. De mensen kregen niet méér kinderen, maar de kindersterfte nam wel sterk af. Cooper redeneerde dat door het verdwijnen van ziekten de mensheid gedoemd was uit te sterven, vanwege de snelgroeiende bevolking. Hij schreef een boek over dat onderwerp en begon een kruistocht voor geboortebeperking op wereldwijde schaal. Hij vormde een groep met gelijkgestemde mensen, de responsivisten, dus “zij die verantwoordelijk zijn”. Al spoedig stond de beweging bekend als het Responsivisme, en dat trok ook bekende personen aan, zoals politici, sportsterren, acteurs en actrices. Cooper is tien jaar geleden overleden, maar de beweging wordt nu geleid door een echtpaar. De naam weet ik niet uit mijn hoofd.’