Bijna miste hij een deur aan de rechterkant. Hij bleef staan en bescheen het naambordje. BERGING BOTEN stond op de deur.
‘Bingo!’
‘Wat is er?’
‘Onze kans om naar buiten te komen,’ zei Eddie en hij duwde de deur open. In het licht van de zaklamp zag hij een rij jetski’s en tweepersoons-dinghy’s. De boten stonden op speciale onderstellen. Er was een groot gat in het plafond, waardoor de vaartuigen naar boven gehesen konden worden en een wenteltrap voerde naar het hogergelegen dek. Eddie klom naar boven, gevolgd door de twee anderen.
Hier konden de passagiers van de Golden Dawn een jetski of een bootje huren als het schip in een haven lag. Er was een balie langs de ene wand en overal hingen posters met veiligheidsinstructies. De vloer was bedekt met een antisliplaag en in een zijwand zat een grote deur, als van een dubbele garage. Een hydraulisch beweegbare hellingbaan lag opgevouwen voor de scheepswand. Als de enorme deur geopend was en de hellingbaan uitgevouwen, dan diende die als een tijdelijke steiger.
Eddie tikte op de stalen deur met de achterkant van zijn zaklamp. Er klonk geen schelle echo, maar een dof geluid. Hij herhaalde het kloppen wat hoger en hoorde wat hij zocht. ‘Het schip is al gezonken tot zestig centimeter onder de bovenkant van deze deur,’ legde hij uit. ‘Als ik die deur open, dan stroomt deze ruimte meteen vol water.’
‘Kunnen we hieruit ontsnappen?’ vroeg Janni bezorgd.
‘Dat is geen probleem,’ stelde Eddie haar glimlachend gerust. ‘Als de druk hierbinnen en aan de buitenkant gelijk is, dan kunnen we wegzwemmen. En dankzij de lucht in onze beschermende kleding blijven we zeker drijven.’
‘Ik ga naar beneden om de deur te sluiten waar we doorheen gekomen zijn,’ zei Julia. Ze begreep dat deze ruimte afgesloten moest blijven van de rest van het schip, omdat het water anders kolkend naar binnen zou stromen.
‘Dank je,’ zei Eddie. Hij leidde Jannike weg van de grote deur en liet haar bij een reling staan, zodat ze zich kon vasthouden als de ruimte vol water stroomde.
De deur werd bewogen door een kleine elektrische lier, maar er was ook een hendel om de deur met de hand te openen of te sluiten, als de stroom uitviel. Toen Hux weer terug was en naast Janni ging staan om haar te helpen, bukte Eddie zich om de hendel te grijpen. Zodra hij kracht zette bewoog de deur een halve centimeter en het water begon plat over de vloer naar binnen te stromen. Eddie stond opzij van de deur, maar hij voelde het water langs zijn benen stromen terwijl de hendel bewoog.
De zee kwam met steeds meer geweld door de opening kolken.
Eddie had de deur ongeveer een kwart geopend, toen de hendel opeens klem zat. Hij trok uit alle macht, maar er was geen beweging in te krijgen. Eddie keek naar de deur en hij begreep wat er gebeurd was. De druk van het water was zo groot dat het metaal doorboog en de kleine wieltjes waren uit de rails gesprongen. Terwijl Eddie keek vervormde de deur nog meer, doorbuigend in het midden, als door een reuzenhand.
Eddie schreeuwde waarschuwend naar Janni en Julia, maar zijn geroep werd overstemd door het bulderende water. De deur raakte helemaal los uit de sponning, en werd als een vel papier door de ruimte gesmeten. Nu de opening helemaal vrij was kwam de oceaan als een groene muur naar binnen.
Julia en Janni stonden meer opzij zodat ze niet de volle laag kregen, maar ze werden wel geraakt door de terugkerende golf. Als Hux niet bij haar had gestaan was Jannike Dahl zeker weggespoeld in de chaos. Schokgolven trokken door het water en allerlei voorwerpen werden losgeslagen. Een jetski dreef gevaarlijk dichtbij. Pas toen het water kalmer werd kon Eddie de metalen steun waar hij zich aan vastklampte weer loslaten. Hij dreef meteen naar het plafond, zich snel omdraaiend zodat hij op handen en voeten tegen het plafond stootte. De zaklamp hield hij nog steeds in zijn ene hand. Hij stelde de luchttoevoer in zijn pak bij om de druk te verminderen en daarmee ook zijn drijfvermogen. Anders zou hij tegen het plafond gedrukt blijven en zich amper kunnen bewegen.
In het licht van de zaklamp kon hij Julia en Janni weer zien: ze hielden zich vast aan een reling met hun voeten omhoogwijzend. De lucht deed hun beschermende pakken bij de benen opbollen als ballonnen. Eddie kroop naar hen toe en raakte Julia’s been aan. Hij gebaarde dat ze zich niet meer moest vasthouden. Ze gehoorzaamde en kwam ook naar boven drijven. Even later volgde Janni haar voorbeeld en Eddie draaide de ventielen van hun zuurstoftanks verder dicht. Eddie begon door de geopende deur te kruipen, maar hij voelde dat Julia hem tegenhield. Ze tikte op zijn schouder en drukte het vizier van haar helm tegen dat van Eddie.
‘Ik ben de koffers met monsters kwijt!’ schreeuwde ze, zo luid dat hij haar kon verstaan. ‘Die moeten we terugvinden!’