Janni’s borst zwol op toen ze de zuurstof in haar longen zoog. Julia haakte de slangen los om meteen daarna de voorpanden van de overall naar elkaar te trekken en de rits te sluiten. Het kostte haar nog een minuut om de naden met tape te verzegelen.
Hux had respect voor Eddie Seng: ondanks de dreiging liet hij niets blijken van ongeduld. Hij begreep dat het meisje eigenlijk in shock was en dat ze nu bejegend moest worden alsof ze een kind was. En Julia vond dat Janni zich redelijk hield, na wat ze had meegemaakt.
Toen Eddie weer terugkeerde van zijn korte verkenning nam hij even de tijd om lakens over de twee doden op de vloer voor Janni’s bed te leggen. Het meisje keek star naar de afgedekte lichamen terwijl Julia haar daarlangs leidde. Het drietal kwam in de gang waar veel meer lijken lagen. Julia voelde dat Janni’s hand in de hare verstijfde, maar ze hield zich groot. Julia droeg het koffertje met de monsters die ze had afgenomen in haar andere hand.
‘Die vluchtweg is geblokkeerd,’ zei Eddie, met zijn duim in de richting wijzend waarlangs ze gekomen waren. ‘Janni, weet jij een andere route om naar het bovendek te komen?’
‘Deze gang loopt dood.’ Janni bleef hem recht aankijken, om de doden op de vloer niet te zien. ‘Maar er is een stalen luik aan het einde. Ik heb wel gehoord dat de bemanning daarachter iets deed. Misschien is er een uitweg.’
‘Prima,’ zei Eddie. ‘Dat zal wel een inspectieluik zijn.’
Ze volgden het schijnsel van de zaklamp en kwamen aan het einde van de gang bij een groot stalen luik met een ovale vorm in de wand. Eddie keek door het sleutelgat en zag een wirwar van pijpen en leidingen. Het duurde even voordat hij de situatie begreep. ‘Daar is het pomphuis voor het grote zwembad. Het water wordt hierheen gevoerd en gefilterd, en dan weer naar boven gepompt.’
Opeens kraakte het cruiseschip vervaarlijk, alsof de romp begon te splijten. De Golden Dawn helde opzij en Janni verloor bijna haar evenwicht. Julia ondersteunde haar en ze wisselde een blik met Eddie. De tijd begon te dringen.
Eddie klom door het geopende luik en keek of ergens een uitweg was. In de vloer was een tweede luik, met een metalen reling eromheen. Hij liet zich op zijn knieën zakken om de grendels te verschuiven en opende het luik. De scharnieren knarsten in protest. Onder het luik was een ladder en Eddie daalde voorzichtig af. Zijn beschermende kleding belemmerde zijn bewegingen in de nauwe ruimte. Even later stond hij in een andere technische ruimte, met langs de wanden elektrische apparatuur. Dit was een centrale voor de elektriciteitsvoorziening aan boord. Onder normale omstandigheden zou hier voortdurend gezoem klinken. Maar nu was het doodstil in de ruimte. Een openstaande deur gaf toegang naar een duistere gang.
‘Kom ook naar beneden!’ riep Eddie en hij wachtte onder aan de ladder om Janni te helpen bij de laatste treden. Eddie kon met zijn handen het smalle middel van Janni omvatten, ook al had ze nu een beschermende overall aan.
Julia kwam even later ook naar beneden en Eddie leidde hen verder. Hij vroeg aan Jannike: ‘Weet jij waar we nu ongeveer zijn?’
‘Nee, ik weet het niet zeker,’ antwoordde ze na een turende blik in de duisternis. ‘Veel delen van het schip zijn verboden terrein voor het hotelpersoneel, en ik ben ook nog niet zo lang aan boord.’
‘Dat geeft niet,’ stelde Eddie haar gerust. Hij voelde haar ergernis dat ze niet meer kon helpen.
Omdat de boeg van de Golden Dawn naar voren helde, keerde Eddie zich naar het achterschip. Hij voelde aan zijn beenspieren dat hij hellend naar boven liep. De stijging was gering, maar die zou sterker worden als er meer compartimenten vol water stroomden.
De beschermende overall verhinderde dat hij de windvlaag voelde die opeens achter hem opstak. Maar de trillende platen van het dek onder zijn voeten waarschuwden dat hij zich moest omdraaien. Een muur van water golfde door de gang, en raakte hem met zoveel kracht dat hij geen waarschuwende kreet kon slaken. Het drietal werd meegesleurd door de maalstroom op de golf, hulpeloos draaiend tot de kracht afnam. Ze belandden op het dek, omspoeld door het zeewater.
Eddie kwam als eerste weer overeind. Hij hielp Janni met opstaan. ‘Is alles in orde?’
‘Ik denk het wel.’
‘Julia! Gaat het?’
‘Ik ben een beetje verdwaasd. Wat is er gebeurd?’
‘In het voorschip was een luik kennelijk niet gesloten, en daarom kregen we hier zo’n grote golf. Maar ik denk dat we nog tijd hebben.’
Ze gingen verder, wadend door het water dat tot hun enkels stond. Eddie keek naar de bordjes op alle deuren die ze passeerden, in de hoop dat er een trap naar boven achter was, maar tevergeefs. Op dit dek waren de magazijnen en bergplaatsen voor reserveonderdelen. Een stalen balk aan het plafond kon door de bemanning gebruikt worden om zware lasten naar de dichtstbijzijnde lift te verplaatsen. Eddie wist dat hij een alternatief ontsnappingsplan moest bedenken als ze geen trap konden vinden. Hij kon in een liftschacht naar boven klimmen, en Julia was daar ook wel toe in staat, maar hij betwijfelde of Jannike daar genoeg kracht voor had. Misschien kon hij haar op zijn rug naar boven dragen. Dat was een mogelijkheid, al zou hij gehinderd worden door zijn beschermende overall.