Juan liep verder en zag een zware deur met het opschrift MACHINEKAMER – VERBODEN VOOR ONBEVOEGDEN. Achter de deur bevond zich een kleine hal en een geluiddichte binnendeur. Juan stapte door de opening en daalde drie trappen af naar een ruimte naast de grote machinekamer. In het licht van de zaklantaarn waren twee generatoren zichtbaar en ook een groot bedieningspaneel. Een grote schuifdeur achter in de ruimte gaf toegang tot de machinekamer. In de holle ruimte waren twee enorme scheepsmotoren opgesteld, allebei zo groot als een vrachtwagencombinatie. Juan legde zijn hand op een van de motoren: het metaal was koud. De machines van de Golden Dawn moesten al minstens twaalf uur gestopt zijn om de temperatuur te laten zakken tot die van de omgeving. Boven de scheepsmotoren waren de uitlaatpijpen te zien die naar de schoorsteen op het dek leidden.
Anders dan in de honderden andere machinekamers waar Juan ooit geweest was, voelde hij nu niet de bijna tastbare kracht en het uithoudingsvermogen waartoe de grote motoren in staat waren. Hier voelde hij alleen de kilte van een crypte. Als Max nu bij hem was zou die de dieselmotoren meteen weer willen starten, om ze opnieuw tot leven te wekken.
Hij drukte op de zendknop en probeerde eerst Hux, toen Mark en ten slotte de Oregon op te roepen. Maar de ontvangst werd te veel gestoord door statisch geknetter. Juan versnelde zijn pas en scheen met de lantaarn naar de apparatuur, speurend naar iets ongewoons. Hij passeerde weer een waterdichte deur en kwam in de ruimte waar afvalwater gezuiverd werd. Hij liep verder. In een volgende ruimte stonden ook generators en de ontziltingsapparaten van de Dawn. Door toepassing van omgekeerde osmose kon zeewater vrijwel zoutloos gemaakt worden zodat het drinkbaar werd. Deze machine leverde water voor de keukens, de wasserij en elke toiletruimte aan boord. Van de twee plekken waar een dodelijk virus verspreid kon worden zodat iedereen ermee besmet werd was dit apparaat het meest voor de hand liggend. Juan wilde later naar de tweede plek zoeken: de airconditioning van het schip.
Cabrillo onderzocht tien minuten lang het ontziltingssysteem en met gereedschap dat op een werkbank lag opende hij enkele deksels van de inspectiegaten. Hij zag geen sporen van sabotage of recent onderhoud. De bouten zaten allemaal stevig vast en het vet voelde korrelig aan, zelfs door zijn handschoenen. Niets wees erop dat vreemde voorwerpen, zoals buisjes met vergif, in de apparatuur waren gestopt.
De explosie kwam zonder waarschuwing. Ergens achter in de machinekamer klonk een rommelend geluid, weergalmend in de romp. Toen het geluid weer afzwakte werd de Golden Dawn door een tweede dreun getroffen. Cabrillo ging snel staan en probeerde via de radio contact te maken met zijn teamleden. Op dat moment volgde een derde explosie.
Het ene moment stond Juan nog naast de ontziltingsinstallatie, om een tel later aan de andere kant van de ruimte met kracht ruggelings en pijnlijk tegen de wand geslagen te worden. Hij viel op de vloer en hoorde weer een rommelende ontploffing waardoor het schip getroffen werd. De explosie was veel verder naar voren in het schip, maar hij voelde de schokgolf door de machinekamer bewegen en werd tegen de vloer gedrukt. Wankelend kwam hij overeind om zijn zaklantaarn, die tien meter was weggeblazen, weer op te rapen. Zodra zijn vingers om de zaklamp krulden, keek hij intuïtief om. Er bewoog iets achter hem. Zelfs zonder elektriciteit werkten de waterdichte valdeuren gewoon dankzij de zwaartekracht. De zware metalen platen begonnen langzaam uit het plafond naar beneden te schuiven om de openingen af te sluiten. Juan hoorde een ander geluid en hij was net op tijd om te zien dat een muur van schuimend water door de roosters in het dek omhoogkwam. Een vierde explosie deed de Golden Dawn heftig deinen, waardoor alles aan boord rammelde.
Juan draafde naar de zakkende waterdichte deur en hij besefte dat degene die de passagiers had vergiftigd ook springladingen had aangebracht om de sporen van het misdrijf uit te wissen. Dat was opmerkelijk, maar nu was er geen tijd daarover na te denken.
Het water welde snel op uit de diepte en Juan waadde er al tot zijn enkels doorheen op weg naar de zakkende deur. Hij moest bukken omdat er nog een opening van ruim een meter hoog was. Gehinderd door zijn beschermende kleding rende hij zo snel als mogelijk was door de aangrenzende ruimte en langs de afvalwaterzuivering. Zijn voeten plonsden door het stijgende water. Het hijgen veroorzaakte een fluitend geluid in zijn oren dat nog versterkt werd door de filters van de isolerende kleding.
De volgende valdeur was op zestig centimeter na al dicht en Juan sprintte nog sneller om met een snoekduik plat op zijn buik door het water op de vloer verder te glijden. Zijn helm sloeg tegen de onderkant van de zakkende deur. Hij werkte zich door de nauwe opening en maakte zich zo plat mogelijk om zijn beschermende kleding niet te beschadigen. Hij voelde het gewicht van de stalen deur en slaagde erin zijn romp en bovenbenen door de brede kier te wringen. Hij probeerde weg te rollen, maar de stalen deur klemde hem vast. In een uiterste poging zich te bevrijden nam hij een gok en plaatste zijn kunstbeen tussen de stalen deur en de drempel. Het gewicht van de deur was minstens duizend kilo en het kunstbeen vertraagde amper een seconde het zakken. Dat was genoeg tijd om zijn goede been weg te trekken.