‘Dat zullen we misschien wel doen,’ zei Juan geïnteresseerd. Hij kon een kleine bemanning aan boord brengen om het schip naar Karachi te varen, terwijl de Oregon vooruitging. ‘Enig idee hoe groot die schuit is?’
‘Aan het geluid van de golven tegen de romp te oordelen denkt onze sonarwaarnemer dat die boot ongeveer even groot is als de Oregon, dus zo’n honderdtachtig meter lang.’
‘Bedankt voor de tip, commandant. We gaan waarschijnlijk een kijkje nemen.’
‘Goede vaart, Oregon.’ Na deze woorden verdwenen de marinemensen in de toren van de onderzeeboot.
Even later sproeide een waternevel bij het inlaten van de ballasttanks toen het zeewater naar binnen stroomde en de lucht uit de tanks verdreef. De enkele zevenbladige scheepsschroef begon te draaien, aangedreven door de reactor in de onderzeeboot. Langzaam zonken de trimvlakken onder water en een golf sloeg al over het voordek. De Tallahassee verdween onder het kalme zeeoppervlak dat zich weer sloot alsof er geen vaartuig was geweest.
‘Een ellendig en ingeblikt bestaan,’ merkte Max meewarig op. Hoewel hij niet leed aan claustrofobie was Hanley niet bepaald dol op benauwde ruimtes.
‘Linc heeft een aantal keren meegevaren op zulke snelle onderzeeboten, toen hij nog marinier was. Hij beweert dat het aan boord een stuk gerieflijker is dan in de meeste hotels.’
‘Linc weet niet beter. Ik heb het soort hotels gezien waar hij overnacht. De kamers zijn ook per uur te huur en voor schone lakens moet je extra betalen.’
De Oregon maakte snelheid in oostelijke richting, zodat de vaarwind flink aanwakkerde. Over enkele minuten zou de magnetohydrodynamische aandrijving zoveel stuwkracht ontwikkelen dat de wind over het dek orkaankracht kreeg. De dekmatrozen waren klaar met het vergrendelen van de kraanarm en het onderstel van de torpedo was weer onderdeks gebracht.
‘Wat denk jij ervan, Max?’
‘Waar moet ik wat van denken?’
‘Dat verlaten schip in de verte. Moeten we daar stoppen en een kijkje nemen, of vol gas doorvaren naar Karachi?’
Max ging met Cabrillo in de luwte van een trap staan om zijn pijp op te steken. ‘Kyle wordt nu al twee dagen vermist. Mijn ex denkt dat ze weet bij wie hij is – een of andere vriendengroep waarmee ze niets te maken wil hebben – en daarom denk ik dat het allemaal niet zo ernstig is als zij denkt. Het kost ons minstens een etmaal om naar Los Angeles te reizen als we eenmaal in Pakistan zijn, dus als we een uur langer onderweg zijn om dat spookschip te bekijken dan maakt dat weinig uit.’
‘Meen je dat serieus?’ vroeg Juan, knipperend met zijn ogen omdat gloeiende asdeeltjes uit Max’ pijp in zijn gezicht woeien.
‘Sorry,’ zei Max en hij hield zijn pijp opzij. ‘Ja, ik meen het.’
‘Eric, hoor je mij?’ vroeg Juan via de walkietalkie.
‘Luid en duidelijk.’
‘Verleg de koers. Vaar zo snel mogelijk naar dat geheimzinnige schip. En vraag aan Gomez of hij de Robinson gereed wil maken.’ George ‘Gomez’ Adams was de voor vrouwen hoogst aantrekkelijke helikopterpiloot en hij had zijn bijnaam gekregen nadat hij met zijn charmes de vrouw van een Zuid-Amerikaanse drugsbaron had veroverd. Die dame leek sprekend op Carolyn Jones, de actrice in The Addams Family-televisieserie. ‘Zeg tegen hem dat ik een UAV op de lanceerrail wil hebben zodra we ter plaatse zijn. Als het nodig is kun jij dat ding besturen.’
Eric kon geen echt vliegtuig besturen, maar hij had zoveel ervaring met vliegsimulators dat hij met gemak een onbemand verkenningsvliegtuigje van de Oregon kon leiden.
Cabrillo vroeg: ‘Wat is onze verwachte aankomsttijd?’
‘Over iets meer dan twee uur.’
‘Je krijgt een bonus als we er binnen twee uur zijn.’
7
In het licht van de sterren aan de nachtelijke hemel leek het vaartuig wel een bruidstaart: een aantal verdiepingen hoog oprijzend, delicaat in balans tussen vorm en functie. Maar voor de mannen en vrouwen die in het commandocentrum van de Oregon naar de beelden keken die doorgeseind werden van het onbemande verkenningsvliegtuig was het ook een spookschip.
Achter geen enkele patrijspoort brandde licht, niets bewoog aan dek, en de radarantenne stond stil.
De golven braken tegen de lange witte romp, maar het schip leek onbeweeglijk als een ijsberg. Op de infraroodbeelden van het vliegtuigje was te zien dat de motoren en de schoorsteen koud waren, en al is de luchttemperatuur in dit gebied van de Indische Oceaan meer dan dertig graden, de apparatuur was gevoelig genoeg om lichaamstemperatuur van eventuele opvarenden waar te nemen. Er werd niemand gezien.
‘Wat is hier in godsnaam gebeurd?’ vroeg Linda, wetend dat er geen antwoord op haar vraag zou komen.
‘Gomez, verken het dek,’ beval Juan.