‘Ze rapporteerden dat er ingebroken was bij het droogdok, dat een kleine explosie de controlekamer had beschadigd en dat twee walvissen verdwenen waren.’
‘Dat is hun code voor die rakettorpedo’s,’ antwoordde Juan. ‘Ik geloof dat het woord in Farsi hoot is.’
‘Volgens de computer wel, ja. Daarna werd vanuit het ministerie van Defensie opdracht gegeven over te schakelen op wat ze “de stem van de Profeet” noemen.’
‘Dat zullen hun militaire communicatielijnen wel zijn.’ Juan klemde de draadloze hoorn van de telefoon tussen zijn hoofd en schouder, zodat hij zijn handen vrij had om zich aan te kleden. ‘Verder nog iets?’
‘Nee, Voorzitter. Dat was alles.’
Cabrillo probeerde zich in de Iraniërs te verplaatsen en hij vroeg zich af wat er nu zou gebeuren. ‘Ze zullen Bandar Abbas afsluiten en elk schip in de haven grondig inspecteren. De marine zal in hoogste staat van paraatheid worden gebracht en mogelijk proberen ze alle schepen binnen vijftig mijl van de kust tot aan de Golf van Oman aan te houden.’
‘Wij zijn nog steeds binnen die afstand,’ zei Hali.
‘Zeg tegen de roerganger dat we hier zo snel mogelijk weg moeten. Over twee minuten ben ik in het commandocentrum. Roep de staf bijeen.’ De naaste medewerkers van Juan hadden tot enkele uren eerder gewerkt, maar hij wilde dat ze nu paraat waren tot het schip buiten het militaire bereik van Iran was.
Toen Juan de Oregon ontwierp was er veel aandacht besteed aan het commandocentrum in het schip. Dat was het brein van het vaartuig, het zenuwcentrum waar alles bestuurd kon worden, van de motoren tot de wapensystemen en van de brandblusapparatuur tot de communicatielijnen. De ruimte was hypermodern en in schril contrast met het aftandse uiterlijk van de Oregon. Aan de voorste wand domineerde een enorm scherm waar tientallen monitorbeelden zichtbaar waren, doorgestuurd van de camera’s aan boord en van de onderzeeboten, van het onbemande verkenningsvliegtuigje en van de camera’s aan de Robinson-R44-helikopter. Op het grote scherm konden ook sonar en radarbeelden vertoond worden.
De stuurstand en het bedieningspaneel van de wapensystemen waren voor het scherm opgesteld, evenals Hali’s communicatiepaneel. Daarnaast stonden de instrumenten van Max Hanley in de schemerige ruimte. In het midden stond de ‘Kirk Chair’, zo genoemd door Mark Murphy en Eric Stone. Vanaf die zetel kon Cabrillo alles wat er in het commandocentrum gebeurde overzien en als dat nodig was meteen ingrijpen.
Met het lage plafond en de gloed van tientallen computerschermen leek het geheel wel op een vluchtleidingscentrum van de NASA.
Max Hanley was uitgeput maar hij zat al op zijn plek toen Juan binnenkwam. Mark Murphy had als enige van de bemanning geen militaire of spionageachtergrond, en dat was duidelijk aan hem te zien. Hij was rijzig en zijn zwarte haar was tamelijk lang en warrig. Hij probeerde een baard te laten groeien, maar het enige resultaat was een mager sikje. Hij had het hoogste IQ van iedereen aan boord, en hij was al heel jong afgestudeerd als natuurkundige. Daarna vond hij werk bij een bedrijf dat militaire wapensystemen ontwierp en daar had hij Eric Stone ontmoet. Eric was in dienst bij de marine, maar hij had al besloten ontslag te nemen om bij de Corporatie te gaan werken. Twee maanden werkten beide mannen aan een geheim project voor een langeafstandskanon voor de fregatten van de Arleigh Burke Classe.
Juan besefte dat Murphy de expert was voor de wapensystemen van de Oregon, al verlangde hij wel naar de dag dat Murphy niet meer uitsluitend zwarte kleren droeg en keihard punkmuziek draaide. Deze ochtend had Murphy een T-shirt aan met de afbeelding van een paar grote rode lippen en op de rugzijde was te lezen: THE ROCKY HORROR PICTURE SHOW. Zijn bureau was bezaaid met een half dozijn lege blikjes en Juan kon aan Murphy’s ogen zien dat hij leefde op cafeïne.
Cabrillo ging in zijn stoel zitten en verstelde het computerscherm bij zijn elleboog. Een dampende beker koffie verscheen naast hem. Maurice sloop stiller dan ooit naar hem toe. ‘Ik zal jou maar een halsband met een belletje omdoen,’ zei Cabrillo.
‘Om maar eens een cliché te gebruiken: over mijn dode lijf, captain,’ zei Maurice.
‘Je bedoelt: over mijn lijk,’ grijnsde Juan. ‘Bedankt.’
‘Graag gedaan.’
Over de rand van zijn koffiebeker tuurde Juan naar de monitors voor hem, en vooral naar het radarbeeld van de omgeving. De kust van Iran was nog zichtbaar aan de bovenkant van het scherm, en dichterbij waren veel schepen die in en uit de Perzische Golf voeren. Aan de radarreflecties kon Juan zien dat het vooral tankers waren en het scheepvaartverkeer leek even druk als het spitsuur in Atlanta. Verder naar het zuiden was een groep schepen zichtbaar rond een groot vaartuig, vermoedelijk een Amerikaans vliegdekschip.