De getijstroom was sterker tegen dan ze hadden verwacht en de Nomad zou nog voor een uur reserves hebben als ze weer bij de Oregon kwamen. De marge was vervelend klein, en Juan zou die nog kleiner maken. Hij had een voorgevoel over de Iraanse reactie en wilde daarom dat de Oregon zo ver mogelijk uit de buurt was.
‘Hier de Nomad voor de Oregon,’ meldde hij via de radiozender.
‘Fijn je stem weer te horen, Voorzitter,’ antwoordde Hali Kasim. ‘Ik neem aan dat de actie goed verliep?’
‘Zo simpel als snoep van een peuter stelen,’ zei Cabrillo. ‘En hoe staat het met de gedaanteverwisseling?’
‘Alles loopt gesmeerd. De kuip bij de boeg is al verdwenen, de schoorsteen is weer normaal en we zijn druk bezig met de containers.’
‘Mooi werk, Hali. Ik wil dat je over een halfuur gaat varen, maar niet sneller dan drie mijl per uur.’ De Nomad had een snelheid van vier mijl per uur. ‘Dan ontmoeten we elkaar een eind verder langs de kust.’
‘Maar dan zijn we wel erg dicht bij de scheepvaartroutes,’ merkte Hali op. ‘We kunnen daar niet stilhouden om jullie op te pikken.’
‘Dat weet ik. We doen het terwijl we varen.’ Met de Nomad naar het bassin opstijgen was al gevaarlijk, maar de koppeling uitvoeren terwijl de Oregon voer was zo riskant dat Cabrillo het alleen waagde als het beslist nodig was.
‘Weet je het heel zeker?’ vroeg Max en hij leunde naar voren in de cockpit.
Juan keek om naar zijn oude vriend. ‘Mijn rechterenkel is pijnlijk.’ Dat was de code van de Voorzitter dat hij een voorgevoel had. Toen hij de opdracht van NUMA had aangenomen die hem zijn rechterbeen onder de knie had gekost, had hij ook zo’n voorgevoel gehad. In de jaren daarna hadden beide mannen geleerd op de intuïtie van Juan te vertrouwen.
‘Jij bent de baas,’ zei Max met een hoofdknik.
Het duurde nog twee uur voordat ze de Oregon inhaalden die langzaam wegstoomde van de Iraanse kust. De Nomad voer onder de donkere romp op een diepte van twaalf meter. De luiken van het bassin waren helemaal geopend en de rode lichten aan boord veroorzaakten een rossige gloed in het water. Het leek wel of ze de poorten van de hel naderden.
Linda minderde vaart om gelijk te komen met de trage Oregon en ze manoeuvreerde de kleine onderzeeboot recht onder de opening. Bij de normale procedure om de Nomad aan boord te hijsen konden duikers afdalen om de takels vast te maken aan de onderzeeboot, maar de snelheid van drie knopen veroorzaakte te veel stroming om veilig te kunnen duiken in het bassin.
Linda had de snelheid aangepast en ze startte de pompen om ballast te lozen, zodat de Nomad heel langzaam omhoogdreef.
‘Ik wil jullie niet opjagen,’ klonk de stem van Hali over de intercom, ‘maar we moeten een bocht maken over vier minuten.’ De vaargeulen in de Straat van Ormoes waren hier zo smal dat geen enkele afwijking mogelijk was.
‘Dat jaagt ons niet op,’ zei Linda kalm, terwijl ze strak naar de navigatieschermen bleef kijken.
Ze loosde nog meer ballast en bewoog de hendel van de besturing en de gashendel met soepele bewegingen. Ze corrigeerde de positie naarmate de opening in de grote romp langzaam dichterbij kwam.
‘Je doet dit geweldig,’ zei Juan, zittend op de stoel van de copiloot.
Langzaam werd de afstand steeds kleiner en de Nomad was exact onder de grote opening. Ze hoorden het brommende geluid van de motoren en het ruisen van water door de straalpijpen.
Linda minderde nog meer vaart, zodat de Nomad langzaam naar achteren bewoog ten opzichte van het bassin. De staartvin en de propellers waren amper dertig centimeter verwijderd van de rand. ‘Daar gaan we,’ kondigde ze aan en ze loosde de laatste vaste ballast, een halve ton aan metaal.
De Nomad schoot omhoog en kwam aan de oppervlakte. Hoewel het water kolkte en schuimde omdat de Oregon een snelheid van drie zeemijl per uur had, was er geen relatieve stroming voor de Nomad. De onderzeeboot begon naar voren te bewegen en Linda moest meteen achteruitslaan omdat het bassin een doorsnee had van amper twee keer de lengte van de kleine onderzeeboot. Een opblaasbare stootrand was uit voorzorg aangebracht rond het bassin en de neus van de Nomad raakte die zo zacht dat de stootwil amper ingedrukt werd.
Op het dek van de Nomad klonken voetstappen van de technici die de hijskabels vastmaakten. De deuren onder het bassin werden al gesloten. Linda slaakte een zucht van opluchting en ze schudde haar verkrampte polsen los.
Juan klopte goedkeurend op haar schouder. Hij zag de gespannen blik in haar ogen. ‘Ik had het zelf niet beter kunnen doen.’
‘Dank je,’ zei ze vermoeid. Ze hield haar hoofd luisterend scheef. ‘Ik geloof dat mijn badkuip me roept.’
‘Ga dan maar,’ zei Juan, en hij kwam uit zijn stoel. Een natte plek bleef achter op het vinyl. ‘Dat heb je zeker verdiend.’