Max kroop over de vinnen van de warmtewisselaar en hij kwam in de grote buis waar de vier uitlaatpijpen bij elkaar kwamen. Zelfs onder de beschermende kleding voelde hij de hitte, alsof hij voor de open oven van een glasblazer stond. Het zou nog veel erger worden als hij in de hoofdleiding kroop. De uitlaatgassen waren al afgekoeld door de warmtewisselaar en toch was het alsof hij zich direct achter de motor bevond.
De hete stroom uitlaatgas was als een orkaan. Zonder de overalls en de zuurstoftanks zou Max meteen stikken in de koolmonoxide en zijn lichaam zou geroosterd worden. Ondanks de dubbele bescherming zweette hij uit al zijn poriën en het was alsof iemand een heet strijkijzer tegen zijn voetzolen hield.
De hoofdleiding had een doorsnee van twee meter en helde schuin omhoog. Max deed de riemen van de zuurstoffles om zijn schouders en hij moest gebogen blijven staan om zijn evenwicht niet te verliezen. Terwijl hij bezig was met de tank gleed zijn voet van de andere zuurstoffles weg. De sterke stroom kreeg vat op de fles, die meteen gelanceerd werd door de buis. Max hoorde de metalen fles bonken tegen de wand van de dikke leiding. Het gebonk klonk zelfs boven het geraas van de turbine uit.
Max probeerde verder te lopen, maar de druk tegen zijn rug was te groot. Bij elke stap balanceerde hij gevaarlijk en dreigde weggeblazen te worden, net als de verdwenen zuurstoffles. Hij liet zich op handen en knieën zakken en begon blindelings te kruipen. De intense hitte verschroeide zijn knieën en handen dwars door de beschermende overall en handschoenen heen, en het gewicht van de zuurstoffles op zijn rug drukte pijnlijk tegen zijn gekneusde ribben.
Toen hij wat verder in de pijp was werd de hitte minder door de aarde om de buis. De druk op zijn rug was nog steeds groot, maar hij kreeg niet meer blaren van de hitte.
‘Pijn… kun… je… negeren..,’ herhaalde hij telkens bij elke beweging.
Juan had opdracht gegeven een onbemand verkenningsvliegtuigje te lanceren, zodra de Oregon in de buurt van het eiland Eos kwam. George ‘Gomez’ Adams bestuurde het toestel via zijn bedieningspaneel achter de stoel van Cabrillo.
De Voorzitter en Hali liepen wacht, iets wat Juan altijd deed wanneer zijn schip opstoomde naar een mogelijk gevaarlijke situatie. Niet dat zijn vervangers minder competent waren in zulke omstandigheden: hij wilde graag bij zijn mensen zijn, want Eric en Mark en de anderen konden anticiperen op zijn commando’s alsof ze zijn gedachten konden lezen. Daarmee werden seconden gewonnen die het verschil tussen leven en dood konden betekenen.
Eddie was bij de botenhangar, en hij maakte samen met Linc en de boordschutters de rubberboot gereed. Er was maar één kade bij de kust van Eos en ze vermoedden dat die zwaar bewaakt zou worden. Toch kon de kade de enige toegang tot het eiland zijn. De videobeelden van de rondvliegende UAV moesten een indruk geven van de verdediging waarmee ze te maken kregen. In het bassin in de romp van de Oregon maakte het duikteam de Nomad 1000 gereed, voor het geval de onderzeeboot nodig was en de duikuitrusting voor een aanvalsteam van tien man werd ook klaargelegd. Het wapenpersoneel had al het geschut van de Oregon geïnspecteerd en gecontroleerd of er voldoende munitie aanwezig was. Iedereen was op zijn post, en Julia was in de ziekenboeg voor het geval er gewonden zouden vallen.
Gomez en zijn mecaniciens hadden overuren gemaakt sinds de ontvoering van Kyle Hanley, in een poging de Robinson-helikopter weer luchtwaardig te maken. De piloot van de heli was niet zo tevreden met het resultaat, en zonder een grondige testvlucht kon hij niet garanderen dat het toestel in de lucht zou blijven. Alle mechanische systemen werkten afzonderlijk, maar hij wist niet of ze ook in samenhang betrouwbaar waren. Met een lift was de helikopter aan dek gebracht en een technicus hield de motor op bedrijfstemperatuur, zodat het toestel binnen enkele minuten kon opstijgen. Maar Adams had tegen Cabrillo gezegd dat de helikopter alleen in uiterste nood gebruikt mocht worden.
Juan keek op de digitale klok die op het grote scherm aftelde. Ze hadden nog een uur en elf minuten de tijd om Max te vinden en weg van het eiland in veiligheid te brengen. En eigenlijk was er nog minder tijd, want als Stalins Vuist insloeg op Eos dan was er een grote kans dat een enorme vloedgolf ontstond. Volgens de berekeningen van Eric zou dat niet gebeuren, en door de topografie van de omgeving zou het effect gering zijn, maar toch moest elk schip op minder dan twintig mijl afstand van Eos rekening houden met zware zeegang.
De Oregon was nog vijftien mijl verwijderd van het eiland toen via de camera aan de UAV de eerste beelden doorkwamen: een grijze schim boven de heldere zee voor de Turkse kust.
George stuurde het onbemande toestel op duizend meter hoogte over het twaalf kilometer lange eiland: zo hoog dat de motor niet gehoord zou worden en omdat de zon al snel daalde in het westen was het toestel ook vrijwel onzichtbaar. Eos is weinig meer dan barre rotsen met wat schaarse dennen. De camera werd gericht op de plek waar de responsivisten hun schuilplaats hadden gebouwd, maar daar was niets te zien. De verharde weg eindigde bij een uitloper van een heuvel en was de enige aanwijzing dat het complex daar moest zijn.