Ze kwamen tien minuten te vroeg op de juiste hoogte zag Eric op zijn tijdschema, en daarom werden er trage achtjes gedraaid. Hoog boven hen kwam de Russische satelliet snel dichterbij. Anders dan het internationale ruimtestation dat parallel aan de evenaar bewoog volgde het ballistische projectiel een baan die over de beide polen liep. Daardoor zweefde het toestel elke veertien dagen over elke vierkante centimeter van de om haar as wentelende aarde. De kunstmaan vloog nu over Wyoming, met een snelheid van bijna vijf mijl per seconde. Vanaf deze baan gerekend zou de satelliet pas over een week boven het eiland Eos zweven, en daarom moest Eric signalen sturen en de stuurraketten activeren om de koers te veranderen. Als dat lukte, dan zou Stalins Vuist over acht uur in een positie zijn om een van de wolfraamstaven af te vuren.
‘Opgelet, over één minuut loskoppelen.’ Eric hoorde de aankondiging van Butterfield. ‘Alle systemen hebben groen licht.’
‘Begrepen. Zestig seconden.’
Een stopwatch op Erics console begon af te tellen. De digitale snelheidsmeter wees nog steeds 400 mijl per uur aan.
‘Dertig seconden… Tien… Vijf, vier, drie, twee, één. Loskoppelen!’
De piloot in het moederschip haalde een hendel over. De ’Roo was nog aan de romp van het grote toestel verbonden. Enkele seconden was de sonde in vrije val, tot Taggart de raketmotor inschakelde.
Eric zette zich schrap. Het gebrul van de raketmotor was oorverdovend en het kleine toestel trilde hevig. Hij moest zich vastgrijpen aan de armleuningen en het was alsof een reusachtige onzichtbare vuist hem achteroverdrukte in zijn stoel. Erics mond werd droog en hij voelde de adrenaline door zijn aderen stromen. Hij keek strak naar de snelheidsmeter en zag dat ze al bijna door de geluidsbarrière braken. Door de G-krachten werd hij in zijn stoel gedrukt en toen Taggart de neus van het toestel omhoogbracht werd het trillen nog heviger. Eric vreesde dat het toestel uit elkaar zou vallen. Maar toen doorbraken ze de geluidsbarrière en de vibraties werden minder. De versnelling door de raketmotor was nog steeds voelbaar maar het donderend geraas zwakte af.
Een minuut nadat de motor gestart was bereikten ze een hoogte van dertig kilometer boven de aarde en Eric kon zich wat ontspannen. Zijn hartslag werd rustiger en hij kon zelfs genieten van de spannende ervaring.
De snelheid was opgelopen tot 2000 mijl per uur en het toestel accelereerde nog steeds. Eric zag dat de hemel boven hem snel donkerder werd, terwijl ze door de stratosfeer raasden. Als bij toverslag verschenen de sterren, eerst vaag maar steeds feller flonkerend. Nooit eerder had hij zoveel heldere sterren aan het firmament gezien. De sterren twinkelden niet door de verstoring van de aardse atmosfeer, maar straalden strak licht uit en het aantal werd zo groot dat het uitspansel eerder licht dan donker was.
Een waarschuwingslampje voor hem begon rood te knipperen. Eric kon amper geloven dat vier minuten zo snel verstreken waren. Moeizaam bewegend door de sterke G-krachten bracht hij zijn hand naar de laptop.
‘Tien seconden,’ meldde hij via de radiofrequentie die op de Oregon ontvangen werd. Eric hoorde geen antwoord van Hali, door het geraas van de motor.
Op de hoogtemeter flitsten de cijfers voorbij. Ze hadden een hoogte van honderdvijfentwintig kilometer toen het lampje geel kleurde en de laatste vijf seconden stegen ze een mijl hoger. Het lampje kleurde groen toen het hoogste punt bereikt werd.
Eric typte het commando in toen de raketmotor het laatste restant brandstof verbruikte en de pompen stilvielen. De G-krachten waardoor Eric steeds in zijn stoel werd gedrukt verdwenen en het werd opeens heel stil. Ze waren gewichtloos. Die sensatie had hij vaak ervaren tijdens een rit in de achtbanen en ook wel tijdens vluchten met Tiny Gunderson, als die capriolen in de lucht uithaalde. Maar dit was toch heel anders, want ze zweefden in de stratosfeer en speelden niet met de zwaartekracht: ze waren bijna buiten bereik van die aantrekkingskracht.
In de cockpit stelde Taggart de stand van de vleugel bij, zodat het toestel nu heel stabiel bleef en aan de lange zweefvlucht naar het vliegveld bij Monahans in Texas begon.
‘En, wat vind je ervan?’ vroeg Taggart.
‘Wacht even.’
Taggart dacht dat Eric misselijk was en hij keek over zijn schouder. Maar Eric zat geconcentreerd over zijn laptop gebogen. Taggart had bewondering voor Eric, die juist de sensatie van zijn leven had gekregen en toch serieus aan het werk bleef. Taggart dacht terug aan zijn eerste missie met de Space Shuttle: het eerste uur in de ruimte had hij alleen gefascineerd naar buiten gestaard.
‘Herhaal dat, Elton. Over.’
‘Ik zei dat we bevestiging hebben gekregen. De stuurraketten zijn geactiveerd en de koers wordt verlegd. De doelzoekende computers zijn online en de checklist voor het afvuren wordt afgewerkt. Gefeliciteerd, het is je gelukt!’