Eric wist het zelf niet, maar zijn laatste commandant had tegen zijn oude vriend Hanley gezegd dat Stone uitstekend geschikt was voor het werk bij de Corporatie. Toen Max contact met hem zocht stemde Eric er bijna meteen mee in om zich bij het team te voegen. Max was kalm en geduldig en hij wist hoe hij talent tot ontplooiing moest brengen. Langzaam maakte hij van Eric de man die hij wilde zijn.
Dat was de andere reden waarom Eric niet kon eten en de afgelopen nacht slecht had geslapen. Als deze missie slaagde, dan zou hij ook de man hebben gedood die als vader meer voor hem betekende dan zijn echte vader.
‘Alles oké, jongen?’ vroeg Jack Taggart, terwijl ze hun ruimtepakken aantrokken in een kleedkamer achter het kantoor van de hangar. Omdat het ruimteschip een drukcabine had waren de pakken weinig meer dan olijfkleurige overalls. ‘Je gezicht lijkt een beetje groen.’
‘Er is veel waar ik aan moet denken, kolonel,’ antwoordde Eric.
‘Nou, ik wil niet dat jij piekert over de ruimtevlucht,’ antwoordde de voormalige gezagvoerder van de Space Shuttle. ‘Ik breng je naar boven en weer terug. Geen probleem.’
‘Heus, over de vlucht maak ik me helemaal geen zorgen.’
Een technicus stak zijn hoofd om de deur. ‘Heren, jullie moeten opschieten. De vluchtleiding wil dat Kanga over twintig minuten gaat starten.’
Taggart pakte zijn helm uit zijn locker en zei: ‘Dan wordt het tijd de kaars aan te steken.’
Er waren twee naar achteren gekantelde zitplaatsen achter de piloot in het kleine ruimtevaartuig ’Roo. Eric had de vroege ochtenduren besteed aan het installeren van zijn computer en zender op een van die stoelen. Hij ging zelf op de andere plek zitten en strekte zijn armen opzij toen helpers de riemen vastmaakten, alsof hij een Grand Prix-coureur was. Boven hem zaten enkele raampjes en daarachter zag hij de onderkant van het moederschip. Opzij zaten ook kleine vensters. Taggart zat voor hem en hij praatte met vluchtleider Rick Butterfield.
Eric maakte met een snoer verbinding tussen zijn helm en een communicatiecontact en hij wachtte tot Taggart zweeg om zijn radio te controleren op de frequentie van de vluchtleiding. Daarna schakelde hij over naar een andere frequentie, al kon hij nog steeds horen wat de piloot zei.
‘Elton, hier John. Ontvang je mij? Over.’ Hali Kasim had de codenamen gekozen vanwege Elton Johns nummer ‘Rocket Man’.
‘John, hier Elton. Ik ontvang je luid en duidelijk. Over.’
‘Elton, wees alert om de telemetrie te ontvangen als ik heb afgeteld. Drie, twee, een. Nu!’ Eric drukte op een toets van zijn laptop, zodat Hali de vlucht kon volgen aan boord van de Oregon. Hij had ook een webcam geïnstalleerd, zodat zijn maten op het schip konden zien hoe de missie verliep.
‘John, het signaal is prima. Over.’
‘Oké, over een kwartier gaan we starten. Ik hou je op de hoogte. Over.’
‘Begrepen. Veel succes. Over.’
De grote hangardeuren schoven rammelend open en het daglicht drong door in de holle ruimte. Er waren genoeg mensen om Kanga naar buiten te duwen. Naast de startbaan stond een oude caravan waarin het vluchtleidingscentrum was ondergebracht. Op het dak stonden een aantal antennes en twee draaiende radarschotels.
‘Hoe gaat het daar achterin?’ vroeg Taggart over zijn schouder.
Voordat Eric kon antwoorden kwamen de twee turbojets aan de romp van Kanga brullend tot leven. Taggart herhaalde zijn vraag via de intercom, omdat de herrie hem onverstaanbaar maakte.
‘Het is best spannend,’ antwoordde Eric.
‘Denk eraan: ik laat een rood lampje oplichten op jouw paneel, tien seconden voordat de straalmotor stilvalt. Dat lampje wordt geel als het nog vijf seconden duurt, en groen zodra de raketmotor uitvalt. Op dat moment zijn we op een hoogte van ongeveer 130 kilometer, maar als de motor stopt dan beginnen we bijna meteen terug te vallen. Doe dus snel wat je moet doen.’
‘Begrepen.’
‘Daar gaan we,’ kondigde Taggart aan, toen Kanga begon te taxiën.
Het plompe moederschip met de afhangende vleugels rolde naar de startbaan en beschreef een scherpe bocht om evenwijdig met de baan te komen. Het toestel accelereerde meteen en de motoren raasden op vol vermogen. Omdat Kanga alleen ontworpen was om ’Roo naar de lanceerhoogte op 38.000 voet te brengen waren de prestaties niet bijzonder indrukwekkend. Bijna de hele lengte van de startbaan was nodig om los te komen van de grond en aan het trage stijgen te beginnen. Door een zijraampje zag Eric de bizarre schaduw over de woestijn schieten. Het leek wel een beeld uit een sciencefictionfilm.
Het duurde een uur voordat het toestel eindelijk de gewenste hoogte had bereikt. Eric bracht de tijd door met het controleren van zijn apparatuur. Taggart zat kalm op zijn plek en speelde Flight Simulator op zijn Gameboy.