‘En dat radiosignaal uitzenden?’
‘Die eer laat ik aan jou over.’ Cooper liep door de kamer, zodat hij zijn hand op Severance’ schouder kon leggen. ‘Het komt allemaal goed, Thom. Kovac zal degene die Zach Raymond op de Golden Sky gedood heeft elimineren, en een paar uur later zijn al onze teams op hun post, klaar om het virus te verspreiden. We zijn er klaar voor. Dit is ons moment. Laat je niet van de wijs brengen door die onbelangrijke inval, ja? En hoor eens, zelfs als ze alles in jouw huis in beslag nemen, dan hebben we toch al ons grootste succes behaald. Dat kunnen ze ons niet afnemen, en ze kunnen ons al helemaal niet meer tegenhouden.’
Severance keek op naar zijn schoonvader. Het was soms beangstigend om naar een gezicht van middelbare leeftijd te kijken, terwijl Cooper al in de tachtig was. Lydell was meer dan een aangetrouwd familielid. Hij was de mentor van Thom geweest, en de drijvende kracht achter alle successen. Cooper had zijn eigen identiteit opgeofferd om dit te bereiken.
Severance had nooit eerder aan Cooper getwijfeld, en ook nu wilde hij op hem blijven vertrouwen. Hij ging staan en legde zijn hand op de door artritis verkrampte gehandschoende hand van Cooper.
‘Het spijt me. Ik vond mijn kinderachtige angsten belangrijker dan onze doelen. Wat maakt het uit als ik gearresteerd word? Het virus zal verspreid worden over de hele aarde. Er komt een einde aan de overbevolking en de mensheid zal, zoals jij al eerder voorspelde, een nieuwe Gouden Eeuw beleven.’
‘Uiteindelijk zal men ons als helden zien. Er worden standbeelden voor ons opgericht, omdat we de meest humane oplossing voor de wereldproblemen hebben gevonden.’
‘Vraag jij je nooit af of wij gehaat zullen worden omdat zoveel mensen onvruchtbaar worden?’
‘Wij zullen zeker gehaat worden door individuen, maar de mensheid als geheel zal begrijpen dat een drastische verandering noodzakelijk was. Dat wordt al duidelijk in het debat over de opwarming van de aarde. Zoals het nu gaat kan het niet meer. Je kunt je afvragen met welk recht wij dit doen.’ Coopers ogen begonnen te schitteren. ‘Dan zeg ik: dat recht hebben wij omdat het rationele boven het emotionele gaat.
We doen dit omdat het rechtvaardig is. Er is ook geen alternatief. Ik vraag me af of het wel satire was van Jonathan Swift toen hij in 1729 A Modest Proposal schreef. Hij zag dat Engeland werd overspoeld door dakloze bedelaars en dat het land geruïneerd werd. Hij stelde voor dat ze hun eigen kinderen moesten opeten, dan zou het probleem vanzelf verdwijnen. Tachtig jaar later publiceerde Thomas Malthus zijn befaamde essay over de groei van de bevolking. Hij pleitte voor een “morele beperking” en daarmee bedoelde hij vrijwillige onthouding, om de groei van de bevolking af te remmen. Uiteraard zou dat nooit lukken, en zelfs nu er al tientallen jaren goedkope voorbehoedmiddelen zijn blijft de wereldbevolking snel groeien. Ik heb duidelijk gemaakt dat verandering onvermijdelijk is, maar er kwam geen verandering. Daarom is de maat vol. Als de mens niet in staat is zijn drang tot voortplanten te beheersen, dan moet mijn drang tot zelfbehoud deze planeet redden door de volgende generatie te halveren.’
Coopers stem klonk gedreven en dwingend. ‘En kan het ons wat schelen als die horden ons haten? Als ze te dom zijn om te beseffen dat ze de eigen soort vernietigen, dan doet hun mening er toch niet toe? Wij zijn als herders die een kudde uitdunnen. Denk je dat het die herder interesseert wat de schapen denken? Hij weet wel beter, Thom. En wij weten ook beter.’
34
Eric Stone voelde zo’n knoop in zijn maag dat hij het traditionele astronautenontbijt van steak en eieren niet kon eten. Hij was niet nerveus over de naderende ruimtevlucht. Hij was eerder benieuwd naar het avontuur. Maar de angst om te falen verkrampte zijn lichaam en zijn mond was even droog als de woestijn buiten de hangar. Hij besefte heel goed dat dit de belangrijkste missie in zijn leven zou worden, wat er ook nog in de toekomst zou gebeuren. Hij stond voor een taak die het lot van de mensheid zou bepalen.
En alsof dat nog niet genoeg was spookte voortdurend de gedachte door zijn hoofd dat Max Hanley gevangenzat op het eiland Eos.
Evenals Mark Murphy had Eric door zijn slimheid al snel successen behaald, en daardoor kreeg hij niet de tijd om echt te rijpen. Mark verborg dat door zich rebels te gedragen: hij liet zijn haar lang groeien, luisterde naar keiharde muziek en deed alsof hij geen enkel ontzag had voor autoriteiten. Eric was anders. Hij bleef bescheiden en wat onhandig in het contact met andere mensen. Daarom was het niet vreemd dat hij altijd een mentor nodig had. Op de middelbare school was de leraar natuurkunde zijn mentor geweest, en bij zijn opleiding in Annapolis een Engelse instructeur, die, ironisch genoeg, nooit voor zijn klas had gestaan. Nadat hij volleerd militair was geworden kon hij niemand vinden die de taak van mentor op zich kon nemen – het leger is niet op die manier georganiseerd – en daarom wilde hij na zijn vijf verplichte dienstjaren afzwaaien.