Cabrillo liet zijn paspoort zien en hij betaalde de entreeprijs. De stroom bezoekers bewoog naar rechts, naar de elegante speelzalen, en Juan liep ook in die richting. Hij liep een trap op naar een bar en bestelde een glas martini, al was hij niet van plan dat leeg te drinken. Hij vond al spoedig een donkere hoek om in te wachten.
Hux meldde even later dat ze ook aanwezig was, in de Salon de l’Europe, de voornaamste speelzaal van het casino.
Terwijl hij wachtte piekerde Juan over de mogelijkheden om Max te redden, voordat het eiland Eos vernietigd zou worden met dat projectiel uit de ruimte. Het eiland zou verwoest worden, ook als het onmogelijk bleek om Max in veiligheid te brengen. De risico’s waren te groot, en Max zou het daarmee eens zijn.
Juan wenste dat hij contact met Hanley kon krijgen via de ELF-apparatuur. Maar het was een zender, geen ontvanger. Juan overwoog een aantal andere mogelijkheden, maar uiteindelijk moest hij elk plan verwerpen omdat het onuitvoerbaar was.
‘Ze zijn hier,’ meldde Julia via haar telefoon. ‘Ze lopen naar de baccarattafel.’
‘Laat hen rustig gaan zitten en eerst wat drinken.’
In de speelzaal van het Casino verdeelde Julia Huxley haar aandacht tussen het roulettewiel en het doelwit. Haar stapel fiches slonk en groeide aan naarmate de tijd verstreek. Inmiddels had Ibn al-Asim zijn derde drankje besteld.
Julia bedacht dat het ironisch was dat Al-Asim wapens financierde voor fundamentalistische moslimterreurgroepen, terwijl hij zelf een van de belangrijke wetten overtrad: het verbod op het drinken van alcohol. Ze veronderstelde dat hij zichzelf als een takfir beschouwde, een oprechte gelovige die alleen de godsdienstige wetten overtreedt om te infiltreren in de westerse maatschappij.
‘Ik denk dat het tijd is, Juan,’ zei Julia in haar mobiel, terwijl ze deed of ze een sms-bericht las.
‘Oké, actie. Mike, maak je klaar voor Operatie V.’
Julia wachtte tot het rouletteballetje in het vakje met nummer zes viel en de croupier de fiches van de verliezers, ook die van haar, naar zich toe harkte. Ze gaf de croupier een fooi en nam haar resterende fiches mee. Ze haalde de twee capsules uit haar tasje en liep door de zaal. Enkele heren keken haar na toen ze passeerde, maar de meeste aanwezigen concentreerden zich op de roulettes.
Er waren geen onbezette stoelen bij de tafel waar Kerikov en Al-Asim speelden, en daarom hield Julia zich wat op de achtergrond, wachtend op haar kans. Toen de Rus een flinke hoeveelheid fiches won, leunde Julia naar voren en fluisterde in zijn oor. ‘Gefeliciteerd.’ Kerokov reageerde eerst geschrokken, maar hij glimlachte toen hij Hux’ gezicht zag.
Ze deed hetzelfde toen een andere speler een flinke winst behaalde, en opeens was ze geen vreemde meer bij deze tafel. Nu hoorde ze bij de groep spelers. Julia legde een paar fiches op de inzet van de andere speler, zodat zij ook zou winnen als hij won.
Maar het werd verlies en de man verontschuldigde zich. Julia haalde alleen haar schouders op, alsof ze wilde zeggen dat het niet belangrijk was.
Ze gebaarde naar Al-Asim, zonder iets te zeggen, alsof ze toestemming vroeg om bij hem in te zetten. Hij knikte en Julia boog zich over de tafel. Ze plaatste haar ene hand naast zijn glas om steun te zoeken. Toen ze zich oprichtte stootte ze het glas bijna omver, maar ze pakte het nog net en deed ongezien de twee capsules in het glas. Daarna zette ze het glas weer op zijn plek.
De capsules bevatten een homeopathisch middel dat door verslaafden in hun proeftijd wordt gebruikt om drugs uit hun lichaam te spoelen voor een controle, om te vermijden dat ze weer in de gevangenis worden opgesloten. Julia had de samenstelling onderzocht en geconcludeerd dat het middel niet echt werkzaam was, maar wel als bijwerking had dat de gebruiker vaker moest urineren. En door dit middel zou Al-Asim gedwongen worden naar de toiletten in het casino te gaan op een moment dat gunstig was voor het team.
Al-Asim had geen argwaan. Hij zette in en won. Met een grijns overhandigde hij de winst die Julia behaald had.
‘Merci, monsieur,’ zei Julia. Ze speelde nog een ronde mee en verloor. Daarna liep ze weg van de roulettetafel. Zodra ze de speelzaal verlaten had en weer in het grote atrium stond meldde ze aan Juan dat haar missie geslaagd was.
‘Oké, zoek een plek waar je hem kunt observeren en laat ons weten wanneer hij naar de toiletten gaat. Daarna ga jij terug naar de haven,’ instrueerde Juan haar. Hij liep meteen naar de toiletruimte die het dichtst bij de Salon de l’ Europe was. ‘Mike, jij en Ski moeten je positie innemen.’
‘We zijn onderweg.’
Er was een deur op korte afstand van de toiletten die toegang gaf tot de dienstgangen voor het personeel. Juan wachtte tot de deur op een kier geopend werd en Mike hem een fles met namaakbraaksel gaf. Juan bleef nog een paar minuten wachten, tot het plasmedicijn bij Al-Asim zou werken en stapte toen de toiletruimte binnen.