‘Ach, Maurice,’ plaagde Juan, ‘dat is namaak.’
‘Kapitein, ik heb het gemaakt, dus het is echt genoeg.’
‘Laat eens zien.’
Maurice zette de doos op het werkblad van Kevin en deed een stap achteruit, omdat hij het deksel niet wilde openen. Juan maakte het deksel open en wendde snel zijn hoofd af. ‘Bah! Moet het echt zo stinken?’
‘U vroeg mij namaakbraaksel te maken, en ik heb gedaan wat ik met elk gerecht doe, dus geur is even belangrijk als het uiterlijk.’
‘Het ruikt naar dat visgerecht dat je voor Jannike maakte,’ grapte Mike. Hij deed het deksel weer dicht en legde de plastic doos in de emmer.
Maurice wierp een vermanende blik naar Mike, als een schoolmeester die een ondeugende leerling waarschuwt. ‘Meneer Trono, als u in de nabije toekomst iets anders dan water en brood wilt, dan kunt u beter excuses maken.’
‘Hoor eens, ik vond dat visgerecht juist heerlijk,’ krabbelde Mike zo snel mogelijk terug. Aan boord van de Oregon werd elk dreigement van Maurice heel serieus genomen. ‘Wat zijn de ingrediënten?’
‘De basis is bonensoep, en de rest van het recept is het geheim van de kok.’
Juan keek hem vragend aan. ‘Heb je dit al eens eerder gemaakt?’
‘Een geintje in mijn jonge jaren voor Charles Wright, de commandant van een mijnenveger waar ik toen op voer. Die kerel ging er prat op dat hij een ijzeren maag had, en daarom hebben we tijdens een inspectie wat van dat spul in zijn privétoilet gegoten, kort voordat de bezoekende admiraal daar gebruik van maakte. Sindsdien had Wright de bijnaam Upchuck Chuck.’
Ze lachten allemaal harder dan nodig, om de spanning te breken.
‘Is er nog meer van uw dienst, kapitein?’
‘Nee, dank je, Maurice.’
‘Graag gedaan.’ Met een buiging verdween Maurice uit de deuropening, precies op het moment dat dokter Huxley de Magic Shop binnenstapte.
De mannen floten meteen bewonderend toen ze Huxley zagen. Ze was gekleed in een nauwsluitende paarsblauwe avondjurk die haar rondingen goed deed uitkomen. Haar gebruikelijke paardenstaart was veranderd in een elegant kapsel met veel krullen. Haar ogen waren opgemaakt en haar lippen gestift, en haar teint had een gezonde uitstraling.
‘Dit is voor jou,’ zei ze tegen Cabrillo en gaf hem een leren koffertje. Hij opende het deksel en drie injectienaalden werden zichtbaar. ‘Injecteer een ader ermee en binnen vijftien seconden gaat het licht uit.’
‘En de pillen?’ vroeg Juan.
Huxley haalde een medicijnflesje uit haar tasje en schudde er twee capsules uit. ‘Als Al-Asim problemen met zijn nieren heeft, dan ligt hij al in het ziekenhuis nog voor hij naar het toilet moet.’
‘Hoelang duurt het voor die pillen werken?’
‘Tien, hoogstens vijftien minuten.’
‘Weet je zeker dat hij dit niet zal proeven?’
Hux rolde met haar ogen. Ze hadden dit al drie keer eerder besproken. ‘Dit spul is niet waar te nemen.’ Ze toonde hem haar paspoort. Omdat inwoners van Monaco het casino niet mogen bezoeken wordt bij de ingang altijd om identiteitspapieren gevraagd.
‘Heeft iedereen een mobieltje?’ vroeg Juan. Om geen aandacht te trekken met oordopjes en microfoontjes zouden ze de walkietalkiestand van hun telefoons gebruiken om contact te houden. Iedereen knikte en Juan besloot: ‘Mooi. Laten we aan wal gaan en deze klus klaren.’
Ontworpen door Charles Garnier, de architect van de Parijse opera, is het casino van Monte Carlo een kathedraal die aan het gokken is gewijd. Het gebouw is opgetrokken in Napoleon III-stijl, met fraaie fonteinen bij de ingang, twee indrukwekkende torens en een met koper bekleed dak. Het elegante atrium telt achtentwintig onyx zuilen, en overal is marmer en gebrandschilderd glas toegepast.
Toen Juan bij het casino arriveerde stonden er drie Ferrari’s en twee Bentleys geparkeerd bij de ingang. De bezoekers die hier naar binnen gaan behoren tot de jetset: de heren gaan allen gekleed in smoking en de dames dragen gewaden met flonkerende juwelen.
Juan keek snel op zijn horloge. Kerikov en Al-Asim arriveerden hier nooit voor tien uur, dus hij was een halfuur te vroeg. Tijd genoeg om een onopvallende plek te vinden om af te wachten. Het was niet de bedoeling dat Al-Asim zijn dubbelganger tegenover zich zag zitten aan de roulettetafel.
Juans telefoon zoemde.
‘Voorzitter, Ski en ik zijn op onze positie,’ rapporteerde Mike Trono.
‘Nog bijzonderheden?’
‘Verkleed als schoonmakers vallen we helemaal niet op.’
‘Waar zijn jullie nu?’
‘Bij de ingang voor leveranciers. We zijn bezig met het opruimen van een plas slaolie die Ski per ongeluk expres hier morste.’
‘Oké, blijf alert en wacht op mijn teken.’