Maar nu ze het schip naderden zag hij alleen een roestige romp, de afbladderende verf en de slaphangende kabels van de kranen. Het schip zag er versleten en spookachtig uit, en nergens glom iets, zelfs de schroef van de reddingboot niet.
De slanke watertaxi naderde de gangway. Het water was zo kalm en de bestuurster zo behendig dat het niet eens nodig was de rubber stootkussens uit te hangen.
Juan tikte met zijn voet tegen de enkel van Linc, die kreunend wakker werd. ‘Jij mag hopen dat ik straks weer op dezelfde plek ben in mijn droom,’ zei hij en geeuwde uitgebreid. ‘Het werd net interessant tussen Angelina Jolie en mij.’
Juan stak zijn hand uit om hem overeind te helpen. ‘Ik ben zo moe dat ik niet verwacht ooit nog zulke opwindende gedachten te krijgen.’
Ze pakten allebei hun tassen, bedankten de watertaxibestuurster en stapten van boord. Toen ze boven aan de trap waren voelde Juan zich alsof hij de Mount Everest had beklommen.
Dokter Huxley stond hen op te wachten, in gezelschap van Eddie Seng en Eric Stone. Ze keek met een stralende glimlach naar Juan en danste bijna van vreugde. Eddie en Stone lachten ook. Even dacht Juan dat ze nieuws over Max hadden, maar dan had hij dat wel gehoord toen hij telefoneerde vanaf de luchthaven, na hun aankomst uit Manilla.
Zodra Juan aan dek stond sloeg ze hartelijk haar armen om zijn schouders. ‘Juan Rodriguez Cabrillo, jij bent echt een genie.’
‘Dat zal ik niet ontkennen, maar wat heb ik nu weer voor briljants gedaan?’
‘Eric vond een onlinedatabase over spijkerschrift, op de site van een Engelse universiteit. En hij kon een vertaling maken, dankzij de foto’s van de tabletten die jij doorstuurde.’
Cabrillo had de foto’s via e-mail verstuurd, zodra hij op de luchthaven van Manilla was.
‘Nou, de computer kon een vertaling maken,’ corrigeerde Eric haar bescheiden. ‘Ik begrijp geen woord van Sanskriet.’
‘Het is inderdaad een virus,’ zei Julia. ‘Ik heb begrepen dat het een soort influenza is, maar anders dan alle bekende soorten. Er zit een component in die hevige bloedingen veroorzaakt, zoals in ebola of het marburgvirus. En het mooiste is dat Jannike Dahl volgens mij een natuurlijke immuniteit heeft, want het schip waar dat virus voor het eerst uitbrak strandde dicht bij de plek waar zij opgroeide. Ik vermoed zelfs dat zij afstamt van de oorspronkelijke bemanning van dat schip.’
Juan kon de snelle woordenstroom amper volgen. ‘Waar heb je het over? Een schip? Welk schip?’
‘De ark van Noach, uiteraard.’
Cabrillo knipperde even met zijn ogen voordat hij reageerde. Hij stak zijn handen omhoog als een bokser die smeekt dat het gevecht afgelopen moet zijn. ‘Je moet echt bij het begin beginnen. Maar eerst ga ik een douche nemen, en dan wat eten en drinken. Geef me twintig minuten, daarna ontmoeten we elkaar in de vergaderzaal. Zeg tegen Maurice dat ik jus d’orange wil, een halve grapefruit, een omelet en toast.’ Het was bijna tijd voor het diner, maar Juan was meer toe aan een ontbijt. Hij keerde zich om en wilde weglopen. Toen keek hij weer even naar Julia. ‘De ark van Noach?’
Ze knikte gretig als een klein meisje dat een geheim wil vertellen.
‘Nou, ik ben benieuwd.’
Een halfuur later had Juan gegeten en hij voelde zich een stuk beter. Nu had hij weer energie om naar Julia’s verhaal te luisteren.
Juan keek eerst naar Eric, want die had de vertaling van het spijkerschrift bemachtigd.
‘Oké, waar begint het mee?’
‘Ik zal je niet vervelen met details over het verbeteren van de foto’s en mijn zoektocht naar het online-archief over spijkerschrift, want dat is allemaal gelukt. Het schrift dat jij vond is kennelijk erg oud.’
Cabrillo herinnerde zich dat hij hetzelfde had vermoed. Hij gebaarde dat Stone verder moest vertellen.
‘Ik heb de computer het werk laten doen. Het kostte mij ongeveer vijf uur voordat er iets begrijpelijks uit kwam. De algoritmes zijn tamelijk ingewikkeld, en ik moest de regels van vage logica oprekken tot het uiterste. Maar toen de computer de nuances begon te leren werd het gemakkelijker. En na een paar bewerkingen kreeg ik het hele verhaal op het scherm.’
‘Het verhaal van Noachs ark?’
‘Jij wist het misschien niet, maar het Gilgamesj-epos, dat in de negentiende eeuw vertaald werd door een Engelse amateur, beschrijft een grote zondvloed al duizend jaar voordat de Hebreeuwse tekst werd geschreven. Veel culturen overal ter wereld kennen mythen over een zondvloed die generaties lang overgeleverd worden. Antropologen denken dat dit komt doordat beschavingen aan de kust of op rivieroevers ontstonden, en dat waarschuwende verhalen over rampzalige overstromingen werden gebruikt door koningen en priesters om de onderdanen in het gareel te houden.’ Eric verschoof zijn bril met metalen montuur. ‘Zelf denk ik dat tsunami’s de oorsprong van dit soort verhalen zijn. Zonder geschreven teksten werden die verhalen mondeling overgeleverd en steeds spannender gemaakt. Dus na twee generaties was het niet meer een grote vloedgolf die hele dorpen verzwolg, maar een monsterlijke overstroming van de hele wereld. En eigenlijk…’