‘Maak je geen zorgen,’ voegde Cooper eraan toe. ‘Kyle Hanley kan niet veel conclusies trekken na zijn korte verblijf in Griekenland. En zelfs als zijn vader informatie doorgeeft aan de autoriteiten, dan is er geen tijd om te reageren. De vader ondervragen is een ondergeschikt detail, zoiets als de losse eindjes aan elkaar rijgen. Pieker daar niet te veel over.’
‘Jawel, meneer,’ antwoordde Kovac bedremmeld.
‘We moeten verder,’ zei Severance. ‘Ons tijdschema is krapper geworden.’
‘Vanwege de redding van Kyle Hanley?’
‘Gedeeltelijk. En vanwege de… eh… de zelfmoord van Gil Martell. Van de plaatselijke Griekse autoriteiten hadden we geen last, maar de regering in Athene krijgt belangstelling voor onze activiteiten.
Lydell en ik zijn het eens dat we onze mensen nu uitzenden. Ze weten genoeg, dus er is geen reden voor uitstel. Uiteraard hebben we extra moeten betalen voor de tickets, vanwege de grote spoed.’ Severance grinnikte even. ‘Uiteraard kunnen wij ons dat veroorloven.’
‘Stuurt u alle vijftig teams op pad?’
‘Ja. Om precies te zijn negenenveertig. Er is al een team aan boord van de Golden Dawn, voor de laatste test van de zender. Dus vijftig teams op vijftig cruiseschepen. Het zal drie tot vier dagen duren voordat iedereen zijn positie heeft ingenomen. Sommige schepen zijn op zee, en andere aan de andere kant van de wereld. Onze mensen zullen het virus meenemen dat door Lydell geperfectioneerd werd en op de Filippijnen geproduceerd. Hoelang duurt het om een test uit te voeren?’
Kovac dacht even na. ‘Misschien deze middag. We moeten de andere motoren opstarten om de batterijen helemaal op te laden. En de energievoorziening moet gestabiliseerd worden om de antenne te beschermen. Het testvirus aan boord van de Golden Sky is een eenvoudig, snelwerkend type, dus weten we binnen twaalf uur meer, als de ontvanger signaal krijgt. Uiteraard is een tweede team aan boord met het belangrijke virus.’
‘Dit is een groots moment, heren,’ zei Lydell Cooper. ‘Dit wordt de bekroning van al mijn werk. En spoedig zal er een nieuw begin zijn. Een frisse dageraad, en de mensheid zal stralen zoals dat ook de bedoeling was. Verdwenen zijn de mensenmassa’s die de natuurlijke hulpbronnen uitputten en niets anders opleveren dan nog meer monden die gevoed moeten worden. Met één generatie die geen kinderen kan voortbrengen zal de wereldbevolking teruggebracht zijn tot een verstandige omvang. Er zal nooit meer gebrek zijn. Armoede en hongersnood zullen zijn uitgebannen, en de dreigende opwarming van de aarde zal ook verdwenen zijn. Politici overal op de wereld bewijzen alleen maar lippendienst wat deze problemen betreft, en ze verzinnen kortetermijnoplossingen, zodat de kiezers denken dat er iets gebeurt. Wij weten dat het allemaal leugens zijn. Je hoeft de kranten maar te lezen of naar het journaal te kijken om te weten dat er niets zal veranderen. Het wordt zelfs nog erger. Er komen meer conflicten over vruchtbaar land en drinkwater. En hoeveel mensen zijn er niet omgekomen bij het beschermen van de afnemende voorraden aardolie? Men beweert dat alles te verbeteren is als de mens zijn gewoonten maar verandert: in kleinere huizen wonen, of spaarlampen gebruiken. Wat een onzin. Niemand wil een stap terug doen en minder luxe. Dat gaat tegen onze diepste instincten in. De oplossing is het speelveld veranderen. In plaats van steeds meer strijd om alles voeren moet de bevolking verminderen. Iedereen weet dat het de enige oplossing is, maar niemand heeft de moed dat hardop te zeggen, en daarom dreigt er steeds meer chaos op de wereld. Ik heb al geschreven dat wij ons voortplanten tot we uitsterven. Het verlangen om kinderen te krijgen is waarschijnlijk de sterkste kracht in het universum. Dat kan niet ontkend worden. Maar de natuur heeft mechanismen om die drang te reguleren. Er zijn roofdieren die op prooidieren jagen, door bosbranden wordt de grond weer vruchtbaar, en er zijn perioden met wateroverlast en droogte. Maar de mens, met zijn grotere brein, heeft telkens weer manieren bedacht om de invloed van de natuur te verkleinen. We hebben bijna alle dieren die ons als prooi zien uitgemoord, tot er nog maar heel weinig in het wild leven, en de rest zit in kooien in de dierentuin. Daarna waren alleen de microben nog in staat ons door ziekte te decimeren, maar daartegen hebben we vaccins ontwikkeld. En toch worden er nog steeds zoveel kinderen verwekt als toen er van elke drie twee overleden voor hun eerste verjaardag. Slechts één land had de moed om te erkennen dat de bevolking veel te snel groeide: China voerde de politiek van één kind in, maar nu zijn er toch 200 miljoen meer Chinezen dan vijfentwintig jaar geleden. Als een van de meest dictatoriale landen ter wereld de bevolkingsexplosie niet kan stoppen, dan kan niemand dat. Mensen kunnen niet fundamenteel veranderen. En daarom moeten wij iets doen. Uiteraard zijn wij niet krankzinnig. Ik had een virus kunnen ontwikkelen dat voor iedereen even dodelijk is. Maar ik heb zelfs niet overwogen om miljarden mensen uit te moorden. Dus wat was de oplossing? Het oorspronkelijke griepvirus waarmee ik begon had als bijwerking dat degenen die ermee besmet waren onvruchtbaar werden, maar de sterfte onder hen was bijna vijftig procent. Ik heb het virus gemuteerd, zodat het minder dodelijk werd, maar wel onvruchtbaarheid veroorzaakte. Als we dat virus op die vijftig schepen verspreiden, dan zullen bijna honderdduizend opvarenden geïnfecteerd worden. Dat lijkt een groot aantal, maar het is een druppel op een gloeiende plaat. De passagiers en bemanning aan boord van die schepen komen uit alle delen van de wereld en ze hebben een heel verschillende sociale achtergrond. Aan boord van een cruiseschip vind je een maatschappij in het klein, van hooggeplaatste directeuren tot de nederigste dekmatroos. Ik wil dat mijn actie voor iedereen gelijk is. Niemand zal gespaard worden. Als de mensen aan boord weer terugkeren naar de buitenwijken van Michigan, naar de dorpen in Oost-Europa of naar de sloppenwijken van Bangladesh, dan zullen ze allemaal het virus bij zich dragen. Er zijn de eerste maanden geen symptomen van besmetting, terwijl het virus wel op anderen wordt overgedragen. Maar dan lijkt het of elke drager van het virus een milde griep met hoge koorts heeft. De sterfte zal minder dan één procent zijn. Dat is tragisch, maar helaas onvermijdelijk omdat er mensen zijn met een zwak afweersysteem. Pas veel later zal men zich afvragen waarom men geen kinderen kan verwekken, en dan pas zal blijken dat de helft van de wereldbevolking onvruchtbaar is geworden. Als die harde realiteit bekend wordt, zullen er rellen uitbreken, de bevolking wil antwoorden op vragen die de regeringen niet hardop durfden te stellen. Maar dat zal niet lang duren: enkele weken, of hoogstens een paar maanden. De wereldeconomie zal haperen als de mensheid zich moet aanpassen, maar dat is een van de andere drijvende krachten van de mens: het vermogen tot aanpassing. En dan, vrienden, dan zullen alle problemen opgelost zijn. Er zal een periode van voorspoed en welvaart aanbreken die de wereld niet eerder gekend heeft.’