‘Wie het laatst bij de uitgang is trakteert op bier als we weer thuis zijn,’ zei Juan en hij haalde nog een keer diep adem voor hij onder water dook.
Linc zwom achter hem en na een minuut onder water zwemmen leek de uitgang niet dichterbij gekomen. Zelfs al werkte de getijstroom mee, ze vorderden veel te langzaam. Toen Juan nog een twintiger was kon hij bijna vier minuten onder water blijven, maar zo lang zou hij dat nu niet meer volhouden. Drie minuten en vijftien seconden was het maximum en Juan wist dat Linc met zijn grote lijf nog sneller zuurstof verbruikte.
Ze zwommen toch zo snel als ze konden verder door het kristalheldere water. Na twee minuten en dertig seconden werd het lichter bij de uitgang, maar toch was dat nog onbereikbaar ver. Juan voelde al kriebels in zijn keel, een teken dat hij adem moest halen. Vijftien seconden later trokken zijn longen zonder waarschuwing krampachtig samen en wat luchtbellen ontsnapten aan zijn lippen. Nog twintig meter, en Juan gebruikte al zijn wilskracht om de prikkel om te ademen te bedwingen.
Zijn gedachten dwaalden af toen zijn brein de laatste zuurstof verbruikte. Hij werd steeds wanhopiger en zijn bewegingen werden ongecoördineerd. Het was alsof hij niet meer wist wat zwemmen was, en hij verloor langzaam de controle over zijn armen en benen. Hij was al eens eerder bijna verdronken en daarom herkende hij de symptomen, maar er was niets tegen te doen. De weidse oceaan wenkte, maar die kon hij niet bereiken.
Juan hield op met zwemmen en hij voelde water zijn longen in sijpelen.
Opeens bewoog hij weer door het water. Linc had gezien dat Cabrillo in de problemen was geraakt en hij greep zijn T-shirt vast. De exmarinier moest even wanhopig naar adem snakken, maar toch zette hij kracht met zijn benen, alsof het zuigerstangen waren en hij maalde met zijn vrije rechterarm door het water. Juan had nooit eerder zoveel vastberadenheid gezien. Linc negeerde eenvoudig het feit dat hij bezig was te verdrinken en bleef doorzwemmen.
Het werd lichter onder water en ze kwamen uit de tunnel. Linc sleepte Juan naar de oppervlakte. Juan spuugde een mondvol water uit en hoestte het vocht uit zijn longen. Als schipbreukelingen klemden ze zich vast aan uitstekende rotsen, terwijl de golven rond hen bewogen. Minutenlang kon geen van beide mannen een woord uitbrengen. En ze wisten ook niet wat ze moesten zeggen.
Ze moesten eerst een uur langs de steile kust omhoog klimmen en dan minstens tweeënhalf uur lopen om met een wijde omtrekkende beweging rond het Japanse complex weer bij de verborgen jeep te komen. Cabrillo was de beproeving in de grot al vergeten toen ze boven aan het klif kwamen. Hij dacht alleen aan de foto’s die in zijn telefoon waren opgeslagen. En hij was ervan overtuigd dat die foto’s het bewijs vormden om deze zaak aan het licht te brengen.
25
Hali Kasim vond Eddie Seng in de fitnessruimte aan boord van de Oregon. Seng droeg een wijde judobroek, maar geen shirt. Zweetdruppels rolden langs zijn lijf terwijl hij een serie karatebewegingen uitvoerde en bij elke stoot of uithaal maakte hij grommende geluiden.
Eddie zag de uitdrukking op Hali’s gezicht en hij sloot zijn training af met een krachtige trap die een tegenstander fataal zou zijn geweest.
Hij pakte een witte handdoek uit de bak naast een personenweegschaal en veegde zijn nek en torso af.
‘Ik heb het verpest,’ viel Hali met de deur in huis. ‘Na dat interview van Kevin met Donna Sky ben ik weer verdergegaan met die vervloekte geluidsopname. Ik heb de computer anders geprogrammeerd. Gil Martell zei niet “Donna Sky”. Hij zei: “Dawn” en “Sky”. Ik heb het uitgezocht en de Golden Dawn heeft een zusterschip, de Golden Sky. Eric en Murph hebben ook wat speurwerk gedaan. De responsivisten hebben op dit moment een zeeretraite aan boord van dat schip.’
‘En waar is die boot nu?’ vroeg Eddie.
‘In het oostelijk deel van de Middellandse Zee. Vanmiddag arriveert het schip in Istanbul. En daarna gaat de reis naar Kreta.’ Voordat Eddie een vraag kon stellen voegde Hali eraan toe: ‘Ik heb al geprobeerd Juan te bellen. Maar hij neemt niet op.’
Omdat de Voorzitter onbereikbaar was en Max nog altijd in handen was van Zelimir Kovac, had Eddie het commando over de Oregon, en hij moest de belangrijke beslissingen nemen.
‘Zijn er berichten over ziektegevallen aan boord?’
‘Nee, niet bij de gewone nieuwsberichten en ook niet bij de interne communicatie van de rederij.’ Hali zag de aarzeling in Eddie’s donkere ogen. ‘Linda, Eric en Mark hebben zich allemaal aangeboden als vrijwilliger, als je daar iets aan hebt. Ze zijn al bezig hun spullen te pakken.’
‘Als een chemische of biologische aanslag op dat schip wordt gepleegd, dan lopen ze evenveel gevaar als de andere opvarenden,’ merkte Eddie op.