Hoofdschuddend had hij weggekeken. Hij was moe en zag er ouder uit dan ooit. ‘Dat weet ik niet, Nellie. Je moeder en ik hebben het nooit geweten. En voor ons is het ook nooit belangrijk geweest.’
Ze probeerde het zich ook niet aan te trekken, maar de realiteit was dat het niet lukte. Er waren dingen veranderd en ze kon haar vader niet meer recht in de ogen kijken. Niet dat ze minder van hem hield, alleen het gemakkelijke van hun relatie was weg. De onzichtbare genegenheid die ze voor hem koesterde en waar vroeger nooit een vraagteken bij werd gezet, had een zeker gewicht en een stem gekregen. Als ze naar hem keek, fluisterde die stem: ‘Je bent niet echt zijn dochter.’ Hoe hij het ook volhield, ze geloofde niet dat hij zo veel van haar hield als hij zei, namelijk net zo veel als hij van haar zussen hield.
‘Natuurlijk hou ik van je,’ had hij gezegd toen ze het hem vroeg. Zijn ogen verrieden zijn gekwetste verbazing. Hij haalde zijn zakdoek tevoorschijn en veegde zijn mond af. ‘Ik kende jou het eerst, Nellie. Van jou heb ik het langst gehouden.’
Maar het was niet genoeg. Ze was een leugen, ze had met een leugen geleefd en dat weigerde ze nog langer te doen.
In de loop van een paar maanden werd een leven waaraan eenentwintig jaar was gewerkt systematisch afgebroken. Ze zegde haar baan in de tijdschriftenwinkel van meneer Fitzsimmons op en vond ander werk als ouvreuse in het nieuwe Plaza-theater. Ze pakte haar kleren in twee kleine koffers en besloot het appartement van een vriendin van een vriendin te delen. En ze verbrak haar verloving met Danny. Niet meteen, want daartoe ontbrak haar de moed. Ze had de relatie in de loop van een paar maanden laten verwateren. Vaak wilde ze hem niet zien en áls ze in een ontmoeting toestemde, gedroeg ze zich vaak onuitstaanbaar. Door haar lafheid had ze nog meer een hekel aan zichzelf, maar het was een geruststellende zelfhaat, want die bevestigde haar vermoeden dat ze alles verdiende wat zich afspeelde.
Het kostte een hele tijd voordat ze over de breuk met Danny heen was. Over zijn hartelijke gezicht, die eerlijke ogen en open glimlach. Natuurlijk wilde hij weten waarom, maar ze kon zichzelf er niet toe brengen om het te zeggen. Er waren geen woorden om te vertellen dat de vrouw van wie hij hield, met wie hij hoopte te trouwen, niet meer bestond. Danny, met zijn familie die haar afkomst aan zijn moeders kant kon herleiden naar John Boyle O’Reilly en naar Thomas Moore aan zijn vaders kant. Hoe kon ze van hem verwachten dat hij haar nog steeds op dezelfde waarde schatte als hij besefte dat ze een wegwerppersoon was? Dat haar echte familie haar had weggedaan? De taxi sloeg af naar Albion en reed snel in oostelijke richting naar het vliegveld. ‘Waar gaat de reis heen?’ vroeg de chauffeur terwijl hij haar via zijn spiegeltje aankeek.
‘Londen.’
‘Op familiebezoek?’
Nell keek door het groezelige autoraampje naar buiten. ‘Ja,’ zei ze. Hopelijk.
Ze had ook niets over haar reis tegen Lesley gezegd. Even had ze erover gedacht. Ze had zich voorgesteld hoe ze de telefoon zou pakken om haar dochters nummer te draaien – althans het meest recente nummer van de reeks in haar adresboek, die inmiddels al een hele bladzijde besloeg en zelfs de kantlijn in krulde – maar telkens had ze het idee weer van zich afgezet. Waarschijnlijk zou ze weer terug zijn voor Lesley in de gaten kreeg dat ze weg was.
Nell hoefde zich niet meer af te vragen waar ze met Lesley in de fout was gegaan, want dat wist ze maar al te goed. Ze waren verkeerd begonnen en het was nooit meer goed gekomen. De bevalling was een schok geweest, die gewelddadige komst van dat schreeuwende en jankende brokje leven, een en al ledematen en tandvlees en paniekerige vingertjes. Nachtenlang had Nell in het Amerikaanse ziekenhuis wakker gelegen, wachtend op de liefdesband waar iedereen het over had. Op het besef dat ze machtig en absoluut verbonden was met deze kleine persoon die in haar buik was gegroeid. Maar dat gevoel was nooit gekomen. Hoe hard Nell het ook probeerde, hoe graag ze het ook wilde, ze bleef geïsoleerd van die uitbundige kleine wilde kat die aan haar borsten zoog en trok en ze krabde, die altijd meer wilde dan zij te geven had.
Al was verkocht. Die was betoverd. Die leek niet eens te merken dat de baby een vreselijke tiran was. In tegenstelling tot de meeste mannen van zijn generatie vond hij het heerlijk om zijn dochter vast te houden, om haar in zijn arm te nestelen en wandelingen met haar door de brede straten van Chicago te maken. Nell keek wel eens naar hem met een nietszeggende glimlach om haar mond, als hij verblind van liefde naar zijn kleine meisje keek. Als hij opkeek, zag Nell haar eigen leegte in zijn wazige blik weerspiegeld.
Lesley was geboren met een wild trekje, maar dat kwam pas na de dood van Al in 1991 aan het licht. Nog terwijl Nell haar het nieuws vertelde, zag ze de sluier van verloedering over haar dochters ogen zakken. Gedurende de maanden daarna zag Nell haar dochter, die altijd al een mysterie voor haar was geweest, zich steeds verder terugtrekken in haar cocon van adolescente zekerheid dat ze de pest had aan haar moeder en niets meer met haar te maken wilde hebben. Voor zover Nell het kon zien, wilde ze achter de jongens aan, sigaretten roken en zo snel en losbandig mogelijk volwassen worden.